Τι να πεις σε αυτό το περήφανο παιδί από την Αμαλιάδα, ένα 12χρονο παιδί της πρώτης τάξης του Γυμνασίου; Ότι το… webex «πάει» κάπως καλύτ...
Εκεί δηλαδή, που οι μεγάλοι θα πρέπει το λιγότερο να σιωπούμε και οι αρμόδιοι επιτέλους να αρχίσουν να «κοκκινίζουν» και να δίνουν λύσεις…
Πολύ καλά ντυμένος, φορώντας και κουκούλα στο κεφάλι για το κρύο, με ένα κινητό τηλέφωνο, και δίπλα του την σχολική τσάντα, παλεύει τις τελευταίες μέρες για… ιντερνετ, για να μην χάνει τα μαθήματά του, για να εμφανίζεται κανονικά!
«Το ρούτερ στο σπίτι έχει χαλάσει κάποιες μέρες και περιμένουμε έναν τεχνικό να το φτιάξει. Δεν θέλω να περιμένω και να χάνω τα μαθήματα.
Έπρεπε να βρω κάπου ίντερνετ και έρχομαι εδώ…», λέει μιλώντας με συστολή και με ένα αίσθημα ντροπής, την οποία ντροπή δεν θα έπρεπε να νοιώθει ο ίδιος, αλλά κάποιοι άλλοι αρμόδιοι…
Τον «στηρίζει» το γειτονικό καφενείο…
Ο ιδιοκτήτης γειτονικού καφενείου, παρότι είναι κλειστό λόγω των μέτρων, του ανοίγει κάποιες φορές την πόρτα -όπως και χθες που έβρεχε- για να κάθετε μέσα, να μην κρυώνει, να μην βρέχεται, χρησιμοποιώντας και εντός και εκτός του καταστήματος το ιντερνετ του καφενείου.
Περίοικοι υποστηρίζουν ότι ο μαθητής έρχεται καθημερινά από τις 8 το πρωί έως τη 1 το μεσημέρι από την έναρξη της τηλεκπαίδευσης, αν και το παιδί λέει ότι πάει στο σημείο 2 μέρες…
Να ελπίζουμε, ότι κάποιοι θα δείξουν έμπρακτο ενδιαφέρον για τον αγώνα που κάνει αυτό το παιδί, εν μέσω πανδημίας, χειμώνα, για να μάθει γράμματα, μακριά από τον φυσικό του χώρο, το σχολείο, καθισμένος σε ένα παγωμένο πεζοδρόμιο…
Και βέβαια, να υπήρχε και η προνοητικότητα και η πρόνοια και για τα παιδιά, τις οικογένειες που δεν διαθέτουν υπολογιστές, δεν διαθέτουν ιντερνετ και εν τέλει δεν διαθέτουν ίσες ευκαιρίες…
www.patrisnews.com
