του Διαμαντή Σεϊτανίδη Η Βουλή των Ελλήνων αριθμεί 300 μέλη και ο αριθμός αυτός έχει γίνει κατά καιρούς αντικείμενο επικρίσεων: «Είναι ...
Η Βουλή των Ελλήνων αριθμεί 300 μέλη και ο
αριθμός αυτός έχει γίνει κατά καιρούς αντικείμενο επικρίσεων: «Είναι πολλοί οι 300
για έναν πληθυσμό 10-11 εκατομμυρίων» είναι η πιο
διαδεδομένη κριτική. Για να συμφωνήσει κάποιος
με το «είναι πολλοί» ή «λίγοι», πρέπει να έχει δεδομένο το μέτρο, ώστε να συγκρίνει και να βρει «πολλούς» ή «λίγους» τους 300.
Αλλά και αυτοί οι 300 πολλές φορές δεν αφήνονται ελεύθεροι να διατυπώσουν τη γνώμη τους, ικανοποιώντας και τη σχετική συνταγματική διάταξη
(«Ο βουλευτής έχει απεριόριστο δικαίωμα γνώμης
και ψήφου»).
Μπαίνουν στη μέση τα κόμματα, ακόμα και σε θέματα «χαμηλής πολιτικής», όπως το νομοσχέδιο για την συνεπιμέλεια, και ουσιαστικά «φιμώνουν» πολλά μέλη της Εθνικής Αντιπροσωπείας.
Πράγματι, ένα τέτοιο νομοσχέδιο θα έπρεπε να
είναι μεγάλη ευκαιρία οι 300 να διατυπώνουν ελεύθερα, πέρα από κομματικές γραμμές, τη γνώμη
τους. Το έκαναν ήδη η Μαριέττα Γιαννάκου, πάντα
με τεκμηριωμένη άποψη που δεν διστάζει να την
εκφέρει, η Όλγα Κεφαλογιάννη κ.ά.
Ακόμα και με
αυτές τις λίγες επισημάνσεις, το θέμα ανέβηκε ψηλά στην επικαιρότητα. Γιατί;
Διότι τα κοινωνικά θέματα, όπου δεν υπάρχει
«αυστηρή κομματική γραμμή», μπορούν να γίνουν
αφορμή να ξεδιπλωθεί όλη η προστιθέμενη αξία
των 300 της Βουλής. Να μιλήσουν ελεύθερα οι βουλευτές για ένα τέτοιο ζήτημα, να μετάσχουν ενεργά
στον δημόσιο διάλογο, να συνεισφέρουν επιχειρήματα, να αντικρούσουν άλλα, να ελκύσουν το ενδιαφέρον της κοινωνίας. Αυτό είναι, κατά κυριολεξία,
το έργο της Βουλής - κάθε Βουλής: Να «βουλεύεται».
Και να δίνει ερεθίσματα στην κοινωνία, για να
«βουλεύεται» κι εκείνη.
Η κομματοκρατία επιχειρεί να «πνίξει» φωνές,
ακόμα και σε τέτοια θέματα, χαμηλής πολιτικής. Η
αντίληψη «όλα είναι πολιτική» οδηγεί πολλούς κομματάνθρωπους να συμπεριφέρονται λες και «όλα
είναι θέμα κομματικής γραμμής». Το πόσο απέχει
αυτή η αποστεωμένη αντίληψη από τη σύγχρονη
πραγματικότητα μπορεί ο καθένας να το αντιληφθεί.
Το νομοσχέδιο για τη συνεπιμέλεια «ακουμπά»
πάνω στις αντιλήψεις μας για την οικογένεια, για τον
τρόπο ανατροφής και ανάπτυξης των παιδιών, για το
πρώτο κοινωνικό κουκούλι μέσα στο οποίο αντιλαμβάνεται τον κόσμο και μεγαλώνει ένας νέος άνθρωπος.
Οι 300 της Βουλής (το λέω επίτηδες
ακραία: ΚΑΙ οι 300 της Βουλής), η Κοινωνία των Πολιτών, η Εκκλησία, παράγοντες της Δικαιοσύνης,
στελέχη της αγοράς θα έπρεπε -πιστεύω ότι οφείλουν!- να καταθέτουν τις δικές τους γνώμες, τα δικά
τους επιχειρήματα, τη δική τους οπτική γωνία.
Τέτοια θέματα ευνοούν έναν γενικευμένο και
ακηδεμόνευτο διάλογο, που μόνο καλό μπορεί να
κάνει σε όλους μας. Είναι λάθος να προσπαθούν κάποια κόμματα να μετατρέψουν ένα τέτοιο θέμα σε
ζήτημα κομματικής αντιπαράθεσης. Λάθος σε πολλά επίπεδα…
