Σαράντα χρόνια από τη μέρα που ένοπλοι σκότωσαν τον βραβευμένο με Νόμπελ Ειρήνης, Πρόεδρο της Αιγύπτου, Ανουάρ Σαντάτ, κατά τη διάρκεια στ...
Στην εκτέλεση του Ανουάρ Σαντάτ βρίσκει κανείς όλους τους “σωστούς” λόγους που χρειάζονται για να κάνουν μια πολιτική δολοφονία να ξεχωρίζει από όλες τις υπόλοιπες που συμβαίνουν από την αρχή της ιστορίας -και που είναι και αμφίβολο ότι θα σταματήσουν και ποτέ. Δεν είναι μόνο το ποιον σκοτώνεις, άλλωστε “αν η ιστορία μάς έχει διδάξει κάτι είναι ότι μπορείς να δολοφονήσεις τον οποιονδήποτε”. Εδώ είναι ο τρόπος, είναι το “πώς”, -κι άσε στην άκρη το “γιατί”.
Είναι οι εντυπωσιακές σκηνές που έφτασαν μέχρι τις μέρες μας, καθώς ο Πρόεδρος της Αιγύπτου είχε την ατυχία εκείνη τη μέρα -μεταξύ άλλων πολύ πιο σημαντικών ατυχιών που αφορούσαν τη ζωή του- να δολοφονηθεί ζωντανά στην τηλεόραση.
Ήταν μία ημέρα-σοκ για τον λαό της Αιγύπτου και της Μέσης Ανατολής η 6η Οκτωβρίου του 1981, και όχι μόνο για όσους καλόβλεπαν την προεδρία του, αλλά και για τους αντιπάλους του.
Δεν σκοτώνεις κάθε μέρα έναν Πρόεδρο μπροστά στον στρατό του.
Εκείνη τη μέρα, λοιπόν, η χώρα ζούσε για την στρατιωτική παρέλαση που γινόταν προς τιμήν της όγδοης επετείου από τον Πόλεμο του Γιομ Κιπούρ. Ο Σαντάτ, καθισμένος αναπαυτικά στην πολυθρόνα του, σε μια εξέδρα κοντά στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, περίμενε να περάσουν μπροστά απ’ τον ίδιο και τους οκτώ σωματοφύλακές του, τα τμήματα του στρατού που προετοιμάζονταν επί εβδομάδες προκειμένου να τον ικανοποιήσουν.
Τα άρματα και οι χιλιάδες στρατιώτες, για λόγους ασφαλείας, δεν είχαν πυρομαχικά επάνω τους, τα όπλα ήταν άδεια, καθιστώντας την παρέλαση 100% ασφαλή για όλους τους παρευρισκόμενους. Τέσσερις στρατιώτες όμως αποφάσισαν να μην πειθαρχήσουν και να οπλιστούν με αληθινά πυρά.
Όσο τα Mirage της Αιγυπτιακής Πολεμικής Αεροπορίας πετούσαν πάνω από το στάδιο, αποσπώντας την προσοχή του κόσμου, την ίδια ακριβώς στιγμή παρήλαυναν και τα στρατιωτικά φορτηγά που έσερναν τα πυροβόλα όπλα. Μία μικρή ομάδα δολοφόνων με γεμάτα τα AK-47 τους, και υπό τις εντολές του υπολοχαγού Χαλίντ Ισλαμπούλι, βρίσκονται πάνω σε ένα από αυτά και θα απειλήσουν τον οδηγό. Θα τον αναγκάσουν να σταματήσει ακριβώς τη στιγμή που βρισκόταν μπροστά απ’ την κερκίδα όπου καθόταν ο Σαντάτ και η συνοδεία του.
Οι συνωμότες, με γρήγορες κινήσεις θα αποβιβαστούν και ο Ισλαμπούλι θα τρέξει προς τη μεριά του Προέδρου. Οι τρεις χειροβομβίδες που για ώρες βρίσκονταν κρυμμένες κάτω απ’ το κράνος του, θα εκτοξευθούν προς τον Πρόεδρο, αλλά μόνο η μία θα σκάσει και χωρίς να φέρει το αποτέλεσμα που οι συνωμότες ήθελαν εξ αρχής. Ο Πρόεδρος είναι ζωντανός.
Η ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι ο Σαντάτ άργησε να αντιληφθεί ότι δεχόταν επίθεση.
Όπως θα αποκαλύψει αργότερα ο ανιψιός του, τη στιγμή που είδε τον υπολοχαγό να τρέχει προς το μέρος του, όχι μόνο δεν έτρεξε να κρυφτεί, αλλά σηκώθηκε και τον χαιρέτησε στρατιωτικά σε στάση προσοχής. Θεώρησε ότι όλο αυτό ήταν κάποιο κομμάτι της στρατιωτικής επίδειξης που λάμβανε χώρα μπροστά στα μάτια του.
Οι υπόλοιποι τρεις δολοφόνοι άρχισαν κι εκείνοι να τρέχουν προς την κερκίδα, πυροβολώντας αδιακρίτως μέχρι να εξαντλήσουν τα πυρομαχικά τους. Ο Σαντάτ θα πέσει στο έδαφος τραυματισμένος βαριά, και εκτός από τις σφαίρες, θα νιώσει πάνω στο κορμί του και δεκάδες καρέκλες(!), τις οποίες πέταξαν οι παρευρισκόμενοι. Ήλπιζαν ότι έτσι θα τον προστάτευαν από τους πυροβολισμούς.
Όλα αυτά θα συμβούν μέσα σε μόλις δύο λεπτά. Ο Σαντάτ θα μεταφερθεί με ελικόπτερο σε στρατιωτικό νοσοκομείο του Καΐρου, αλλά δεν υπάρχει καμιά ελπίδα για τη ζωή του. Μιάμιση ώρα μετά θα αφήσει την τελευταία του πνοή. Μαζί μ’ αυτόν, ακόμη δέκα άνθρωποι θα πεθάνουν εκείνη τη μέρα και άλλοι 28 θα τραυματιστούν.
Από τους συνωμότες, οι τρεις θα συλληφθούν τραυματισμένοι αλλά ζωντανοί, μόνο ένας θα πεθάνει επί τόπου.
Εννοείται, βέβαια, ότι και οι υπόλοιποι θα ακολουθούσαν τη μοίρα του μετά από δίκη το 1982.
Σύμφωνα με τις αρχές, στη συνωμοσία συμμετείχαν ακόμη 20 άτομα, μέλη εξτρεμιστικής ομάδας, που συνδεόταν έως κάποιο σημείο με το ευρύτερο φονταμενταλιστικό κίνημα Τακφίρ βαλ-Εγίρα.
Ο Σαντάτ, παρά την αρχική του δημοφιλία, είχε καταστεί ιδιαίτερα αντιδημοφιλής στον αραβικό κόσμο λόγω της ισραηλινο-αιγυπτιακής Συνθήκη Ειρήνης που σύναψε το 1978 με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μέναχεμ Μπέγκιν, κίνηση που τού χάρισε το Νομπέλ Ειρήνης. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι στην κηδεία του δεν παρέστη κανένας ηγέτης αραβικής χώρας, εκτός απ’ τον Πρόεδρο του Σουδάν.
Στην ηγεσία της χώρας θα τον διαδεχθεί ο 53χρονος τότε αντιπρόεδρος Χόσνι Μουμπάρακ, ο οποίος είχε επίσης τραυματιστεί κατά την απόπειρα δολοφονίας του Σαντάτ.
