Του Γιώργου Φάκου Δεν θα εκτιμούσαμε την ζωή εάν δεν υπήρχε ο θάνατος. Κι αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια. Όπως είχε πει κάποτε ο αείμνηστο...
Του Γιώργου Φάκου
Δεν θα εκτιμούσαμε την ζωή εάν δεν υπήρχε ο θάνατος. Κι αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια.
Όπως είχε πει κάποτε ο αείμνηστος Θανάσης Βέγγος, «το μόνο σίγουρο στη ζωή είναι ο θάνατος»!
Πενθεί κάποιος τους ανθρώπους που έχασε και προχωρεί.
Συνεχίζει την ζωή του όσο κι αν νιώθει ότι αυτή έχει γκρεμιστεί, γιατί η ζωή συνεχίζεται… πάντα συνεχίζεται, κι ας μην είναι ίδια ποτέ πιά!
«Ο θάνατος πάντα υπάρχει και είναι τραγικός. Χάνουμε τους αγαπημένους μας και αυτό γεμίζει με θλίψη και πόνο την ζωή μας. Μια ζωή όπου η αγάπη και ο πόνος πάνε μαζί… μια ζωή όπου η αγάπη και ο πόνος βαδίζουν χέρι-χέρι»
Κανείς δεν λησμονείται αν δεν πάψει να ζει στις καρδιες των ανθρώπων.
Θυμήθηκα κάτι που είχα διαβάσει πριν χρόνια:
«Πώς να ονομάσεις τη στιγμή που ξεκινάει η μέρα όπως σήμερα και όλα είναι κατεστραμμένα κι όμως τον αέρα μπορείς να τον εισπνεύσεις, όταν όλα είναι χαμένα και η πόλη καίγεται και οι αθώοι αλληλοσκοτώνονται, αλλά και οι ένοχοι ψυχορραγούν, σε μια γωνιά της ημέρας που ξεκινά; Τ’ όνομά της είναι πολύ όμορφο: Την λένε Αυγή»
[Ζαν Ζιραντού, Ηλέκτρα, 1937]
Ο θάνατος είναι η φυσική κατάληξη κάθε ζωής. Γιατί άραγε φοβόμαστε να μιλήσουμε γι αυτόν; Γιατί φοβόμαστε να τον κοιτάξουμε κατάματα; Επειδή το άγνωστο πάντα φοβίζει. Γιατί δεν ξέρουμε τι υπάρχει μετά. Κάποιες θρησκείες μιλούν για την μετά θάνατο ζωή, κάποιες άλλες λένε ότι επιστρέφουμε πάλι στη Γη σε διαφορετικά σώμα… όλα είναι θέμα πίστης.
Ο καιρός απόψε είναι πολύ κρύος. Τα σύννεφα βαριά έχουν κρύψει το φεγγάρι και όταν αυτό καταφέρνει κάπου -κάπου να ξεμυτίσει περιβάλλεται από ένα αχνό κίτρινο φωτοστέφανο. Ακούω τον άνεμο να σφυρίζει. Σίγουρα μόλις κοπάσει θα βρέξει.
Εγραψε ο «Λαβύρινθος»:
Οι σκέψεις τρέχουν κλεισμένες σε σκοτεινό δωμάτιο. Με τρικ και παραμύθια πρσπαθούμε να τις ξεγελάσουμε, να κλέψουμε χρόνο ώστε να μπορούμε να ζούμε. Να ζούμε ή καλύτερα να επιβιώνουμε! Μπερδεύουμε το λάθος με την επιλογή, όταν η έλλειψη επιλογής είναι λάθος. Εκτός κι αν το λάθος είναι πάθος. Είναι; Και το ταξίδι στον χρόνο συνεχίζεται. Στον ένα και μοναδικό αδιαίρετο χρόνο. Χρόνος, φίλος κι εχθρός, συγκεκριμένος κι αφηρημένος. Πόσες φορές είπες «για πάντα», «για μια ζωή» και βγήκες ψεύτης;