Ο χαρακτήρας του Πούτιν έχει ερευνηθεί πολλάκις τις δυο τελευταίες δεκαετίες. Ποια σύνδρομα φαίνεται να 'κουβαλάει', τα οποία &#...
Από την ημέρα που ο Βλαντίμιρ Πούτιν διέταξε την εκκίνηση του πολέμου στην Ουκρανία, προέκυψαν ουκ ολίγες ερωτήσεις. Όλες (όπως το αν μπορεί να κόψει το αέριο στην Ευρώπη, η οποία εξαρτάται τα μάλα από αυτό) απαντήθηκαν, πλην μιας: του γιατί ο Πούτιν επέλεξε να επιτεθεί τώρα, με “μια προσεχτικά χορογραφημένη εισβολή”, επί της οποίας δεν είχαν γνώση μέλη της ελίτ της Ρωσίας.
Σύμφωνα με το National Post υπάρχουν δυο επικρατέστερα σενάρια:
α) “Ο Πούτιν ενδιαφέρεται όλο και περισσότερο, για την κληρονομιά του στην ρωσική ιστορία. Ρωτά συχνά ιστορικούς 'πώς θα με απεικονίσετε; Τι θα γράψετε για εμένα' και στο πλαίσιο αυτό ενδεχομένως να αποφάσισε να επιλύσει το 'ουκρανικό πρόβλημα' πριν πεθάνει ή πριν αποσυρθεί. Θα έχεις ενημερωθεί έως τώρα πως στο μυαλό του η Ουκρανία είναι ρωσική.
Όταν διέταξε την εισβολή σε Ντονέτσκ και Λουχάνσκ -περιοχές που ο ίδιος έχει αναγνωρίσει ως ανεξάρτητες-, παραβίασε το πρωτόκολλο του Μινσκ -που είχε προκύψει ως απάντηση στην προσάρτηση της Κριμαίας στη ρωσική ομοσπονδία. Αγνόησε το αποτέλεσμα της Πορτοκαλί Επανάστασης, το 2004 (που ήταν δημοκρατικό) και έκανε ό,τι έκρινε πως 'χρειάζεται' η υστεροφημία του".
Από την ημέρα που ο Βλαντίμιρ Πούτιν διέταξε την εκκίνηση του πολέμου στην Ουκρανία, προέκυψαν ουκ ολίγες ερωτήσεις.
Όλες (όπως το αν μπορεί να κόψει το αέριο στην Ευρώπη, η οποία εξαρτάται τα μάλα από αυτό) απαντήθηκαν, πλην μιας: του γιατί ο Πούτιν επέλεξε να επιτεθεί τώρα, με “μια προσεχτικά χορογραφημένη εισβολή”, επί της οποίας δεν είχαν γνώση μέλη της ελίτ της Ρωσίας.
Σύμφωνα με το National Post υπάρχουν δυο επικρατέστερα σενάρια:
α) “Ο Πούτιν ενδιαφέρεται όλο και περισσότερο, για την κληρονομιά του στην ρωσική ιστορία. Ρωτά συχνά ιστορικούς 'πώς θα με απεικονίσετε; Τι θα γράψετε για εμένα' και στο πλαίσιο αυτό ενδεχομένως να αποφάσισε να επιλύσει το 'ουκρανικό πρόβλημα' πριν πεθάνει ή πριν αποσυρθεί. Θα έχεις ενημερωθεί έως τώρα πως στο μυαλό του η Ουκρανία είναι ρωσική.
Όταν διέταξε την εισβολή σε Ντονέτσκ και Λουχάνσκ -περιοχές που ο ίδιος έχει αναγνωρίσει ως ανεξάρτητες-, παραβίασε το πρωτόκολλο του Μινσκ -που είχε προκύψει ως απάντηση στην προσάρτηση της Κριμαίας στη ρωσική ομοσπονδία. Αγνόησε το αποτέλεσμα της Πορτοκαλί Επανάστασης, το 2004 (που ήταν δημοκρατικό) και έκανε ό,τι έκρινε πως 'χρειάζεται' η υστεροφημία του".
Από την ημέρα που ο Βλαντίμιρ Πούτιν διέταξε την εκκίνηση του πολέμου στην Ουκρανία, προέκυψαν ουκ ολίγες ερωτήσεις. Όλες (όπως το αν μπορεί να κόψει το αέριο στην Ευρώπη, η οποία εξαρτάται τα μάλα από αυτό) απαντήθηκαν, πλην μιας: του γιατί ο Πούτιν επέλεξε να επιτεθεί τώρα, με “μια προσεχτικά χορογραφημένη εισβολή”, επί της οποίας δεν είχαν γνώση μέλη της ελίτ της Ρωσίας.
Σύμφωνα με το National Post υπάρχουν δυο επικρατέστερα σενάρια:
α) “Ο Πούτιν ενδιαφέρεται όλο και περισσότερο, για την κληρονομιά του στην ρωσική ιστορία. Ρωτά συχνά ιστορικούς 'πώς θα με απεικονίσετε; Τι θα γράψετε για εμένα' και στο πλαίσιο αυτό ενδεχομένως να αποφάσισε να επιλύσει το 'ουκρανικό πρόβλημα' πριν πεθάνει ή πριν αποσυρθεί. Θα έχεις ενημερωθεί έως τώρα πως στο μυαλό του η Ουκρανία είναι ρωσική.
Όταν διέταξε την εισβολή σε Ντονέτσκ και Λουχάνσκ -περιοχές που ο ίδιος έχει αναγνωρίσει ως ανεξάρτητες-, παραβίασε το πρωτόκολλο του Μινσκ -που είχε προκύψει ως απάντηση στην προσάρτηση της Κριμαίας στη ρωσική ομοσπονδία. Αγνόησε το αποτέλεσμα της Πορτοκαλί Επανάστασης, το 2004 (που ήταν δημοκρατικό) και έκανε ό,τι έκρινε πως 'χρειάζεται' η υστεροφημία του".
ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΩΝ ΙΣΧΥΡΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ (ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΥΒΡΕΩΣ)
Aυτό που διάβασες είναι ακόμα η πιο ολοκληρωμένη δουλειά που έχει γίνει για τη ψυχοσύνθεση του πρωταγωνιστή των ημερών, μέχρι σήμερα. Όταν ο Πούτιν είχε απέναντι του τον Ντόναλντ Τραμπ, νευροεπιστήμονες του Oxford University είχαν αναφέρει πως ο τότε Πλανητάρχης είχε το σύνδρομο της ύβρεως, με το Psychology Today να επισημαίνει πως το ίδιο είχε και ο “Τσάρος” -όπως και πολλοί άλλοι ισχυροί πολιτικοί.
Σημείωση: όπου 'ύβρεως' είναι εκ της συμπαντικής νομοτέλειας (Ύβρις, άτις, νέμεσις και τίσις), όχι των 'γαλλικών'. Το σύνδρομο αυτό επανήλθε στο προσκήνιο, τις τελευταίες ημέρες.
Πρόκειται για ψυχική ασθένεια που τείνει να εμφανίζεται μεταξύ ανθρώπων που έχουν εξουσία -και δη πολιτικών. Είναι επίκτητη και η αλλαγή μπορεί να συμβεί έπειτα από τραύμα ή λόγω ψυχιατρικής ασθένειας, ως αποτέλεσμα χρόνιου πόνου ή εξαιτίας απροσδιόριστου τύπου περιστατικού.
Οι ειδικοί αναφέρουν στην περίπτωση του Πούτιν την αυτοαπομόνωση, εν καιρώ πανδημίας.
Συχνά αποκτάται, όταν το άτομο κατέχει μια πολύ ισχυρή θέση με λίγους έως καθόλου περιορισμούς. Πάντα σύμφωνα, με τους ανθρώπους που έχουν κάνει τις σχετικές έρευνες συνδέεται συνήθως με την απώλεια επαφής με την πραγματικότητα και την υπερεκτίμηση των ικανοτήτων, των επιτευγμάτων ή των δυνατοτήτων κάποιου. Χαρακτηρίζεται από ένα μοτίβο πληθωρικής αυτοπεποίθησης, απερισκεψίας και περιφρόνησης για τους άλλους.
Μπορεί να βλάψει τη συμπεριφορά και τη λήψη αποφάσεων.
Μελέτη που έκαναν ερευνητές του St George's, στο University of London το 2013 αναζήτησε στοιχεία για για ορισμένα από τα κλινικά χαρακτηριστικά στη γλώσσα που χρησιμοποιούσαν τρεις Βρετανοί πρωθυπουργοί -Μάργκαρετ Θάτσερ, Τόνι Μπλερ,Τζον Μέιτζορ- και υποδήλωναν σύνδρομο ύβρεως, εξετάζοντας απομαγνητοφωνημένα δείγματα προφορικής γλώσσας που ελήφθησαν από τις ερωτήσεις του πρωθυπουργού.
Όπως ανέφεραν, σκέφτηκαν ότι η συχνή χρήση ορισμένων λέξεων ή φράσεων (“είμαι σίγουρος/σίγουρη”), αντωνυμίες πρώτου προσώπου (“εγώ”), αναφορές στο Θεό και την ιστορία ενδεχομένως να εμφανίζονταν, αν υπήρχε περίπτωση συνδρόμου.
Διαπίστωσαν ότι το 'εγώ' και το 'σίγουρα' ήταν από τους ισχυρότερους θετικούς προοδευτικούς συσχετισμούς, στην ομιλία του Τόνι Μπλερ. Οι συγγραφείς διαπίστωσαν επίσης ότι η γλώσσα έγινε πιο περίπλοκη και λιγότερο προβλέψιμη κατά τη διάρκεια των 'υβριστικών' περιόδων.
Ο επικεφαλής της μελέτης, Dr. Peter Garrard είχε δηλώσει ότι “το σύνδρομο ύβρεως αντιπροσωπεύει ριζική αλλαγή στην οπτική, το στιλ και τη στάση ενός ατόμου, αφότου αποκτήσει θέσεις εξουσίας ή μεγάλη επιρροή. Τα άτομα αυτά έχουν εμμονή με την εικόνα του εαυτού τους, έχουν υπερβολική αυτοπεποίθηση για τη δική τους κρίση και απορρίπτουν τους άλλους, ενώ συχνά οδηγούνται σε βιαστικές, άστοχες αποφάσεις.
Με άλλα λόγια, η απόκτηση εξουσίας μπορεί να επιφέρει μια αλλαγή στην προσωπικότητα: είναι σαν η εξουσία να μπαίνει κυριολεκτικά στο μυαλό τους”.
Το αποτέλεσμα είναι ότι το άτομο παύει να δίνει σημασία στις λεπτομέρειες και να δυσκολεύεται να λάβει ορθολογικές αποφάσεις. Κάποιοι μπορεί να πουν ότι 'τρελάθηκε' ή πως 'τα έχασε'.
Ο ίδιος δεν παραδέχεται τίποτα, καθώς πιστεύει πως η όποια ομολογία είναι ένδειξη αδυναμίας. Δεν λαμβάνει τη φροντίδα που χρειάζεται και η κατάσταση συνεχίζει να επιδεινώνεται. Ενδεχομένως να οδηγηθεί στη χρήση ουσιών, χωρίς την επίβλεψη γιατρού που τα κάνει όλα πιο επικίνδυνα.
ΟΙ ΨΥΧΙΚΕΣ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ ΠΟΥ ΑΛΛΗΛΟΕΠΙΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΥΒΡΕΩΣ
(!)
Διαταραχή ναρκισσιστικής προσωπικότητας: Έχει να κάνει με διογκωμένη αίσθηση της σημασίας του εαυτού, μια λαχτάρα για θαυμασμό και έλλειψη συμπόνιας για τους άλλους. Ο ηγέτης φοράει τη μάσκα υπερβολικής αυτοπεποίθησης, αλλά στην πραγματικότητα υποφέρει από χαμηλή αυτοεκτίμηση και έντονη ευαλωτότητα -ακόμη και στην πιο 'ελαφριά' κριτική.
(!)
Αντικοινωνική διαταραχή προσωπικότητας: Είναι ψυχική κατάσταση ατόμου με μοτίβο χειραγώγησης, εκμετάλλευσης ή καταπάτησης των δικαιωμάτων των άλλων. Συχνά αυτή η συμπεριφορά είναι εγκληματική.
(!)
Ιστριονική διαταραχή προσωπικότητας: Εκδηλώνεται με μοτίβο συναισθημάτων υπερβολικής αναζήτησης προσοχής, που συνήθως ξεκινούν στην αρχή της ενηλικίωσης, συμπεριλαμβανομένης της ακατάλληλης σαγηνευτικής συμπεριφοράς και μιας υπερβολικής ανάγκης για έγκριση.
(!)
Διπολική (μανιοκαταθλιπτική) διαταραχή: Στη μανιακή της φάση, η μεγαλοπρέπεια είναι σύμπτωμα διπολικής διαταραχής. Το άτομο νιώθει πως είναι ανώτερο και larger than life.
ΤΙ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΥΝΔΡΟΜΟΥ ΥΒΡΕΩΣ
Κοσμοθεωρία: Ο ηγέτης θεωρεί ότι ο κόσμος είναι ένα μέρος για να κερδίσει την αυτοαποθέωση και χρησιμοποιεί τη δύναμη για να το πετύχει.
Μεσσιανική αποστολή: Ο ηγέτης δείχνει μεσσιανικό ζήλο (έχει πίστη πως θα γίνει ο Μεσσίας) και αυτοαποθεώνεται στις ομιλίες του, ενώ μπορεί να ενώσει την ταυτότητά του/της με αυτή του έθνους ή της οργάνωσης που εκπροσωπεί.
Ευθύνη: Ο ηγέτης αισθάνεται ότι είναι υπόλογος μόνο σε ένα ανώτερο δικαστήριο, όπως το δικαστήριο της ιστορίας ή το δικαστήριο του Θεού -όπου θα δικαιωθεί.
Τρόπος ομιλίας: Ο ηγέτης ενδεχομένως να μιλάει για τον εαυτό του, σε τρίτο πρόσωπο και να χρησιμοποιήσει το “εμείς” στις συζητήσεις -όπως κάνουν τα μέλη των βασιλικών οικογενειών.
Περιφρόνηση για τους άλλους: Συνήθως ο ηγέτης αισθάνεται θυμό για έναν ίσο. Αυτός με σύνδρομο ύβρεως αισθάνεται περιφρόνηση -για άτομα που γενικά, πιστεύει πως είναι κατώτερα του και δη όταν αυτά τον επικρίνουν ή προσπαθούν να του δώσουν μια συμβουλή.
Παρορμητισμός: Τα άτομα με σύνδρομο ύβρεως μπορούν να είναι γοητευτικά, πειστικά, τολμηρά και να εμπνέουν τους άλλους. Είναι και παρορμητικά και αρνούνται να ακούσουν συμβουλές -πόσο μάλλον να τις υιοθετήσουν. Εάν αυτό το άτομο έχει κατακτήσει μια θέση εξουσίας και έχει αποκτήσει το σύνδρομο της ύβρεως, θα αναιρέσει τις καλές ιδιότητες που έχει και μπορεί να συμπεριφέρεται απερίσκεπτα και παρορμητικά.
Ευθιξία: Ο ηγέτης με σύνδρομο ύβρεως δεν μπορεί να αντέξει τη δημόσια κριτική, τα μαχαιρώματα στην πλάτη και τις επιθέσεις από τους αντιπάλους του. Δηλαδή, ό,τι θα μπορούσε να τον κάνει καλύτερο. Και το κάνει γιατί πιστεύει πως έχει μια ανώτερη αποστολή.
Χαλαρή επαφή με την πραγματικότητα: Ο ηγέτης δεν είναι σε απόλυτη επαφή με τον πραγματικό κόσμο. Μπορεί να επιτρέψει στην ηθική ορθότητα, να αποκλείσει την πρακτικότητα χωρίς να νοιάζεται για τις συνέπειες. Και προοδευτικά οδηγείται στην απομόνωση.
Δεν επηρεάζεται από τις αποτυχίες ή τα άσχημα αποτελέσματα: Βλέπει ό,τι κάνει ως επιτυχημένο.
Υπερβολική υπερηφάνεια: Το άτομο αισθάνεται τεράστια αυτοπεποίθηση, που συνδέεται με την αυτο-παντοδυναμία και την πίστη σε αυτό που μπορεί να επιτύχει. Μπορεί να κάνει κατάχρηση της εξουσίας του σε σημείο που να βλάπτει τις ζωές των άλλων. Μπορεί να αποφασίσει ότι αυτό είναι κάτι που ανήκει στο πλαίσιο της δουλειάς του.
