του Γιώργου Φάκου Οταν και τα λόγια στερεύουν… μένει ο θυμός, η απόγνωση, ο φόβος για τα επόμενα θύματα. Που μπορεί να είναι ο καθένας ...
Οταν και τα λόγια στερεύουν… μένει ο θυμός, η απόγνωση, ο φόβος για τα επόμενα θύματα. Που μπορεί να είναι ο καθένας από εμάς, που κινείται σε αυτόν τον δρόμο.
Πόσες και πόσες αθώες ψυχές δεν “πήρε” η Πατρών-Πύργου;
Πόσοι και πόσοι δεν έμειναν για όλη την υπόλοιπη ζωή τους σακατεμένοι;
Εχει γεμίσει ο δρόμος εικονοστάσια να θυμίζουν αυτούς που “έφυγαν”.
Ο πιο επικίνδυνος δρόμος, στον οποίο σήμερα κάνουν παρεμβάσεις… με τα επικίνδυνα κολονάκια, με φωτεινούς σηματοδότες άλλοτε να δουλεύουν και άλλοτε όχι, με κατεστραμμένες πινακίδες….
και όλοι μας δεκαετίες τώρα να περιμένουμε έναν καινούργιο δρόμο, όπως υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα.
Και περιμένουμε… και περιμένουμε… και όλο “φεύγουν” από κοντά μας συγγενείς, φίλοι, γνωστοί…
Και οι υποσχέσεις να δίνονται σωρηδόν…
Και τα κροκοδείλια δάκρυα να περισσεύουν…
Με βουλευτές που ενδιαφέρονται μόνο για την καρέκλα τους…
Με αυτοδιοικητικούς να ενδιαφέρονται μόνο να φτιάξουν καμιά πλατεία ή να ρίξουν χαλικάκι σε κανέναν αγροτικό δρόμο…
Κι αν κάποτε έκαναν καμιά συγκέντρωση διαμαρτυρίας για λίγες ώρες ήταν μόνο για να βγάλουν φωτογραφίες, να κάνουν δηλώσεις και μετά η ίδια δικαιολογία: “εμείς, το καθήκον μας το κάναμε”!!!
Και οι συνάνθρωποί μας τσακίζονται…
κι εμείς εν δυνάμει θύματα…
Αραγε, πόσο αίμα ακόμη θα “πιει” ο δρόμος καρμανιόλα;
Ποιος θα απολογηθεί κάποτε για αυτούς, τους αδικοχαμένους νεκρούς και τραυματίες;
