Οκτώ μήνες πριν τις δημοτικές εκλογές της 8ης Οκτωβρίου 2023 και σιγά-σιγά αρχίζουν να διαμορφώνονται τα σχήματα [παρατάξεις] που θα διε...
Τα σχήμαστα που όμως κανείς δεν ξέρει εάν τελικά καταφέρουν να φτάσουν μέχρι την τελική εκλογική αναμέτρηση, αφού ο μεγάλος αριθμός υποψηφίων συμβούλων που υποχρεούνται να συγκεντρώσουν το κάνει, μάλλον, απαγορευτικό.
Μοιραία, λοιπόν, είτε θα αποχωρήσουν, είτε θα ενσωματωθούν ή θα διεκδικήσουν τον δήμο κουτσουρεμένοι.
Και κάτι πολύ σημαντικό: Ο νέος νόμος που προβλέπει εκλογή δημάρχου με 43% προφανώς ευνοεί -τις περισσότερες φορές- τους ήδη δημάρχους!
Είναι, επίσης, σωστό ότι οι πολίτες δεν ενδιαφέρονται και πάρα πολύ για τις εκλογές και κατά προέκταση για την πορεία της πόλης τους ή του χωριού που ζουν οι ίδιοι με τις οικογένειές τους. Κι αυτό είναι τουλάχιστον τραγικό!
Για πάρα πολλούς, μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει να ανεβάσουν φωτογραφίες τους στα κοινωνικά δίκτυα ή να κριτικάρουν χωρίς επιχειρήματα, μόνο και μόνο για να αναδείξουν την παρουσία τους.
Ο Βύρων Πολύδωρας στο “Περί Στεφάνου λόγος του Δημοσθένη”, γράφει: “Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία χτυπιέται αμείλικτα από τους ατομιστές-εγωιστές εκείνους που καθισμένοι μπροστά στην τηλεόραδη ή στην οθόνη του υπολογιστή τους και παίζοντας με το πληκτρολόγιό τους αναβαθμίζουν τη γνώμη τους σε απόλυτη αξία και τους εαυτούς τους σε απόλυτους κριτές…
Οι τηλεθεατές χωρίς να το καταλαβαίνουν γίνονται θύματα κάποιων επιδέξιων υποβολέων γνώμης και υποκινητών, συχνά τόσο δυνατών, ώστε οι παλιοί, παραδοσιακοί προπαγανδιστές να μοιάζουν μπροστά τους σαν απλοί “τελάληδες” της αγοράς”.
Πέρα των πιο πάνω, υπάρχει και κάτι άλλο. Μέχρι σήμερα, καμία παράταξη που θέλει να διεκδικήσει έναν δήμο, δεν έχει παρουσιάσει το πρόγραμμά της. Δεν έχει πει κάτι που θα κάνει, καταθέτοντας συγκεκριμένο σχέδιο δράσης. Το μόνο που βλέπουμε είναι να γίνονται “επιθέσεις” εναντίον των δημάρχων για αστοχίες και λάθη, ενώ οι ίδιοι αποφεύγουν να πουν τι ακριβώς και με ποιο τρόπο θα έκαναν οτιδήποτε στη θέση τους. Μη έχοντας, επομένως, να παρουσιάσουν κάτι συγκεκριμένο επιδίδονται σε επιθέσεις -προσωπικές σε κάποιες περιπτώσεις.
Κι όταν αναφέρομαι σε πρόγραμμα ή διορθωτικές κινήσεις, δεν υποστηρίζω την εμφάνιση ενός χαρτιού όπου εκεί απλά θα γράφεται μια πρόταση που θα υλοποιηθεί τάχα εάν ο υποψήφιος εκλεγεί. Ο καθένας από αυτούς που επιζητεί την ψήφο των πολιτών πρέπει να δικαιολογεί και το πώς θα κάνει, ότι λέει ότι θα κάνει.
Σε κάθε προεκλογική περίοδο γινόμαστε μάρτυρες πολυσέλιδων εντύπων που επιγραμματικά αναφέρουν οι επίδοξοι δήμαρχοι τι θα κάνουν εάν εκλεγούν. Και πάρα πολλές φορές βλέπουμε να μην υλοποιούν τίποτα, ή να υλοποιούν ελάχιστα, εκλιπαρώντας στο τέλος για ακόμη μία θητεία για να… ολοκληρώσουν το έργο τους, αυτό που δεν κατάφεραν στη μία θητεία τους, παρά τις υποσχέσεις που έδιναν.
Ο πολίτης πρέπει να είναι δύσπιστος ως προς τα… μεγαλεπήβολα προεκλογικά σχέδια ενός υποψηφίου δημάρχου. Να ζητάει να μάθει πώς θα τα υλοποιήσει, πόσο καιρό θα χρειαστεί να τα υλοποιήσει, που θα βρει χρήματα για την υλοποίησή τους που είναι και το πιο σημαντικό.
Πριν απ’ όλα αυτά όμως ο κάθε πολίτης πρέπει να παραθέτει μια σειρά από ερωτήσεις τις οποίες να θέτει στον εαυτό του πριν επιλέξει το πρόσωπο που θα ψηφίσει. Ερωτήσεις που ο πρώην πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Μιλτιάδης Εβερτ αναφέρει στο βιβλίο του “Ειρηνική Επανάσταση για τη Νέα Εποχή”:
1. Τι έκανε στη ζωή του μέχρι εκείνη την ώρα για να θέλει να εκπροσωπεί το λαό στη Βουλή; [Δήμος]
2. Ποιο είναι το ήθος του;
3. Ποια ήταν η προσφορά του στο κοινωνικό σύνολο;
4. Εργάστηκε ποτέ του;
5. Πως θέλει να διευθύνει ένα υπουργείο [Δήμο] χωρίς εμπειρία;
6. Πως μπορεί να διευθύνει συνετά και αποτελεσματικά αν δεν έχει “διευθυνθεί” ποτέ στη ζωή του;
7. Από που αντλεί το θράσος να επιζητεί τη μάθηση της διοίκησης στην “καμπούρα” του δημοσίου και συνεπώς των πολιτών;
Ο Πλάτωνας εγκαλούσε τους συνειδητούς πολίτες και τους καθιστούσε υπεύθυνους για την επιλογή και τις πράξεις των πολιτικών.
Ισως έτσι τελικά καταφέρουμε να αποφύγουμε τους “αλεξιπτωτιστές” που σε κάθε προεκλογική περίοδο εμφανίζονται ως… σωτήρες!!!
