του Κώστα Διαμαντόπουλου Θλίψη και οργή! Τούτες τις δύσκολες ώρες θυμήθηκα ένα λογοτεχνικό διάλογο από το βιβλίο “Κάτι κρυφό μυστήριο”...
Θλίψη και οργή!
Τούτες τις δύσκολες ώρες θυμήθηκα ένα λογοτεχνικό διάλογο από το βιβλίο “Κάτι κρυφό μυστήριο” της Καρολίνας Μέρμηγκα…
«Μα πόσο χρόνο θέλετε πια, Κυβερνήτη (εννοεί τον Καποδίστρια);»
«Θέλω τον χρόνο που χρειάζονται πάντα οι Έλληνες για να διαφωνήσουν και να απορρίψουν και να μην εφαρμόσουν τίποτα απ’ όσα τους ζητούνται. Και μετά να το ξανασκεφτούν και να το δουν διαφορετικά και σιγά σιγά να το αποδεχθούν. Και στο τέλος να το επαινέσουν.
Χρειάζεται πολύς χρόνος γι αυτό».
«Έτσι που το λέτε, ναι, υποθέτω…»
«Και χρειάζεται και κάποιος να πεθάνει. Για να μπορούν να λένε, μετά, ότι αυτός ο κάποιος ήταν ο πιο καλός».
Για πρώτη φορά το βλέμμα του Γερμανού είναι λιγότερο επιφυλακτικό: «Τι εννοείτε;»
«Χρειάζεται κάποιος να πεθάνει».
Ένα πελώριο γιατί αιωρείται.
Γιατί πάντα να χρειάζεται κάποιος να πεθάνει για να ανασκουμπωθούμε, να το δούμε αλλιώς, σοβαρά και υπεύθυνα;
Γιατί μια χώρα με πλούσια σιδηροδρομική ιστορία απαξιώνει την ίδια την ιστορία της;
Γιατί παίζει στα ζάρια ανθρώπινες ζωές;
Γιατί πάντα χρειάζεται κάποιος να πεθάνει;
