του Δημήτρη Θεοδωρόπουλου π. Προέδρου Συλλόγου Φαρμακοποιών Ηλείας Η ασθενής πήγε στα εξωτερικά ιατρεία με συμπτώματα και κάποιες εξετά...
π. Προέδρου Συλλόγου Φαρμακοποιών Ηλείας
Η ασθενής πήγε στα εξωτερικά ιατρεία με συμπτώματα και κάποιες
εξετάσεις που άφηναν ανοιχτή την περίπτωση να έχει σκωληειδήτιδα.
Η ώρα ήταν 7 το απόγευμα και να την θυμόμαστε αυτήν την ώρα.
Στα εξωτερικά ιατρεία διαδήλωση.
Κατάσταση χαώδης.
Γιατροί και Νοσοκόμες έτρεχαν προς όλες τις κατευθύνσεις ανάμεσα σε
μπουλούκια ανθρώπων που φαινόταν ότι είχαν χάσει την υπομονή τους
περιμένοντας.
Ξεκίνησαν οι εξετάσεις κάποια στιγμή και μετα από πολλά και διάφορα η
γνωμάτευση έγινε στην δυο τα μεσάνυχτα.
Ήταν όντως οξεία σκωληκοειδίτης.
Προγραμματίστηκε χειρουργείο και κατά τις τρεις η ώρα της νυχτός την
πήγαν στο θάλαμο.
Κατά τις έξι το πρωί πήγε ο αναισθησιολόγος πήρε το ιστορικό και έδωσε
εντολή να μείνει νηστικιά και να περιμένει να την πάρουν για το
χειρουργείο.
Η ώρα είχε φτάσει 12 το μεσημέρι και η ασθενής περίμενε ακόμη.
Κάποιοι συγγενείς άρχισαν να κάνουν δεύτερες σκέψεις.
«Ρε δεν πάτε να βρείτε τον γιατρό….
Δεν γίνεται όλο και κάτι θα θέλει για να είμαστε τόσες ώρες στην
αναμονή».
Άρχισαν τα τηλέφωνα.
Ποιος ξέρει ποιον και ποιος μπορεί να μάθει από ποιον.
Κάποια στιγμή εμφανίστηκε ένας γιατρός στον θάλαμο.
Συστήθηκε.
«Εγώ θα σε χειρουργήσω αλλά δυστυχώς δεν έχει τραπέζι.
Λυπάμαι θα περιμένεις…..»
Παράλληλα έτρεχαν και τα σύρματα.
Κάποιος τελικά ήξερε τον γιατρό.
Του τηλεφώνησε.
Ο άνθρωπος είπε να ίδια.
«Δεν θέλω τίποτα.
Δεν το συζητάω …
Τραπέζι και δεν έχω.
Θα περιμένει ….
Δυστυχώς δεν μπορεί να γίνει κάτι».
Οι ώρες περνούσαν και η ασθενής με ένα μπαμπάκι βρεγμένο στα χείλη
προσπαθούσε να διασκεδάσει την διψά της καλοκαιριάτικα.
Βράδιασε για τα καλά και η αναμονή συνεχιζόταν.
Είχαμε φτάσει αισίως στις 12,30 το βράδυ.
Ρωτήσαμε την Νοσοκόμα βάρδιας.
Δεν ξέρω τίποτα αλλά μάλλον είναι δύσκολο να την πάρουν τέτοια ώρα.
Τελικά όσο και να φαίνεται τρελό την πήραν στο χειρουργείο δυο πάρα
είκοσι την νύχτα.
Γύρω στις τρεις βγήκε ένα γιατρός από το χειρουργείο.
Είναι καλά θα περιμένουμε να ξυπνήσει και θα την πάμε στον θάλαμο.
Τον ρώτησα πόσες ώρες είναι βάρδια.
Γέλασε.
«Κλείνω 48 ώρες
Δεν ξέρω τι θα σκεφτείτε αλλά την πήραμε αυτήν την ώρα γιατί είναι οξύ
περιστατικό και το πρωι έρχονται τα τακτικά χειρουργεία και πάλι δεν θα
μπορούσαμε να την πάρουμε».
Και για να ανακεφαλαιώσουμε.
Η ασθενής μπήκε στο χειρουργείο τριάντα ώρες από την στιγμή που πήγε
στα εξωτερικά ιατρεία και 24 ώρες από την στιγμή που έγινε η διάγνωσή
Δεν είμαστε γιατροί για να εκτιμήσουμε τον κίνδυνο μετα από τόσες
ώρες αναμονής αλλά τέλος καλά όλα καλά.
Πάντως ότι και να σήμαινε αυτή η αναμονή θα ήταν τουλάχιστον ντροπή
ακόμη και να σκεφτούμε ότι θα έφταιγαν οι γιατροί.
Βέβαια εμείς είμαστε κοινοί θνητοί.
----δεν είχαμε «δικό» μας τον Υπουργό για να τον πάρουμε τηλέφωνο
έστω και αν δεν το σήκωνε.
---Δεν ειμαστε επώνυμοι να κάνουμε παράσταση στα κανάλια να κλαίμε
και να απειλούμε κατά το δοκούν.
Αποδεχτήκαμε στωικά την μοίρα μας όπως κάνουν όλοι όταν βρίσκονται
σε αυτές τις συνθήκες έχοντας εμπιστοσύνη στο προσωπικό που βλέπαμε
ότι έκανε πολύ παραπάνω από όσα μπορούσε.
Όσο και αν όλο αυτό ήταν εξαιρετικά ψυχοφθόρο για όλους μας
εντούτοις το χαμόγελο του γιατρού έξω από το χειρουργείο μετα 48ωρη
βάρδια αφήνει πολλές ελπίδες ότι δεν είναι όλα χαμένα …..
ΥΓ Η ασθενής ήταν Ελληνοαμερικανιδα που έκανε εδώ τις διακοπές της
Μου είπε γελώντας
Θα έχω να λέω ότι εζησα ένα επεισόδιο του “GREECE ANATOMY”
