Σχόλιο Μαρία Δεδούση dedoussimaria@hotmail.com Oι έξι στους δέκα Έλληνες αποφάσισαν τελικά να πάνε όντως στις παραλίες. Χωρίς να περά...
dedoussimaria@hotmail.com
Oι έξι στους δέκα Έλληνες αποφάσισαν τελικά να
πάνε όντως στις παραλίες. Χωρίς να περάσουν καν
πρώτα από τα εκλογικά τμήματα όμως. Περιμένοντας τα αποτελέσματα των
εκλογών, σκεφτόμουν τι
θα ήταν αυτό που μπορεί
να γράψει κανείς. Θα
διαβάσετε τα πάντα,
υποθέτω. Αναλύσεις για
τα ποσοστά των κομμάτων, για πτώσεις, ανόδους, προσδοκίες που
διαψεύστηκαν και άλλες
που υπερπληρώθηκαν.
Θα διαβάσετε πιθανώς
και για την αποχή. Αλλά
πόσοι καταλαβαίνουμε
την πραγματική της σημασία;
Οι έξι στους δέκα Έλληνες αποφάσισαν τελικά να μην πάνε να ψηφίσουν. Είναι μια κολοσσιαία απαξίωση στην
υπέρτατη διαδικασία του
δημοκρατικού πολιτεύματος αυτή. Στο απόλυτο
και τελικά έσχατο δικαίωμά μας. Δεν μας
έχουν απομείνει και
πολλά. Γιατί του γυρίσαμε την πλάτη;
Επειδή πάψαμε να πιστεύουμε στις διαδικασίες.
Επειδή ο κόσμος σταδιακά έπαψε να νιώθει ότι η
ψήφος του παίζει ρόλο, κάνει διαφορά, αλλάζει τα
πράγματα. Επειδή απογοητευτήκαμε από το σύστημα,
με ό,τι αυτό εκφράζει και κυρίως με το πώς αυτό εκφράζεται.
Επειδή ο ψηφοφόρος έφτασε να θεωρεί ότι το υπέρτατο δικαίωμά του είναι απλώς τυπικό και δεν κάνει απολύτως καμία διαφορά. Δεν έχει καμία ουσία.
Είναι εύκολο να πετάξεις την ευθύνη στους ανθρώπους. Να
τους αποκαλέσεις ανεύθυνους, βαρεμένους, βολεμένους,
οτιδήποτε. Δεν είναι έτσι όμως. Όταν κάποιος παύει να πιστεύει σε εσένα, δεν φταίει αυτός˙ φταις κυρίως εσύ. Και
βέβαια δεν είναι ακριβώς το πολιτικό σύστημα που μεταλλάχθηκε, δεν άλλαξε η δημοκρατία ρούχα. Οι εκπρόσωποί
της τη μετάλλαξαν. Την απαξίωσαν.
Μας έκαναν να πάψουμε
να πιστεύουμε σε αυτήν.
Θεωρούμε κάπως αυτονόητο ότι ακόμη κι αν
εμείς πάμε ή δεν πάμε να
ψηφίσουμε, δεν θα αλλάξει τίποτε. Είναι παράδοξο, αλλά η κατάσταση σήμερα φαίνεται να επιβεβαιώνει τη μαρξιστική
θεωρία ότι αν «οι εκλογές άλλαζαν κάτι, θα
ήταν παράνομες».
Είμαστε ηττημένοι.
Είναι μια δύσκολη παραδοχή. Δεν αφορά τους
κυβερνώντες μας και τα
πολιτικά κόμματα αυτή η
δύσκολη παραδοχή, αλλά αφορά εμάς. Ως άτομα
και ως κοινωνία. Είμαστε
βαριά ηττημένοι διότι η
παραίτηση δηλώνει ήττα.
Τα πολιτικά κόμματα
αναλογικά κερδίζουν,
οπότε ελάχιστα θα ασχοληθούν με την αποχή. Θα
μουρμουρίσουν κάτι, αλλά κατά βάση δεν θα τα
επηρεάσει, καθένα θα
ασχοληθεί σολιψιστικά
με τα δικά του ποσοστά.
Και κάπως έτσι οι δημοκρατικές δυνάμεις της χώρας
και όλων των ευρωπαϊκών χωρών θα περνάνε τις μέρες
τους ξαπλωμένες στις παραλίες και οι ακροδεξιές δυνάμεις θα συσπειρώνονται και θα σαρώνουν βουλές,
ευρωβουλές, τα πάντα όλα.
Δεν είναι όμως ότι πήραμε τα πράγματα ως δεδομένα,
μην το ακούσετε αυτό ούτε σαν μακρινό θόρυβο. Είναι
ότι πάψαμε να ελπίζουμε. Τα παχιά λόγια, οι λαϊκισμοί,
οι υποσχέσεις, οι κενές περιεχομένου ρητορείες έπαψαν να
μας πείθουν, έστω και προσωρινά.
Δεν είναι δρόμος χωρίς επιστροφή αυτό. Έτσι πιστεύω. Αλλά θέλει πολλή δουλειά για να γυρίσει.
