Οι μνήμες από την ανείπωτη τραγωδία που … μαύρισε την Ηλεία, είναι ακόμη νωπές και οι πληγές ανοιχτές και όλοι ζητούν να παρθούν τα απαρ...
Οι μνήμες από την ανείπωτη τραγωδία που … μαύρισε την Ηλεία, είναι ακόμη νωπές και οι πληγές ανοιχτές και όλοι ζητούν να παρθούν τα απαραίτητα μέτρα που δεν θα επιτρέψουν να επαναληφθεί παρόμοια καταστροφή.
Η πιο μαύρη σελίδα στην ιστορία της Ηλείας “γράφτηκε” την Παρασκευή 24 Αυγούστου 2007, όταν ένα μεγάλο μέρος του νομού και κυρίως οι δήμοι Ζαχάρως και Ανδρίτσαινας – Κρεστένων, παραδόθηκαν στις φλόγες.
Μια τραγωδία που στοίχησε τη ζωή σε 47 συνανθρώπους μας, ανάμεσά τους μικρά παιδιά και ηλικιωμένοι, είχε εκατοντάδες τραυματίες και απέφερε μία τεράστια οικολογική καταστροφή στο νομό, που δεν έχει ακόμα ξεπεραστεί, παρότι έχουν περάσει 17 ολόκληρα χρόνια από εκείνη την αποφράδα ημέρα.
Και δεν έχει ξεπεραστεί, όχι μόνο στο μυαλό όσων έζησαν εκείνες τις εφιαλτικές ώρες και ημέρες, αλλά και διότι ελάχιστα πράγματα έχουν γίνει από τότε, όσον αφορά την αποκατάσταση των υποδομών που υπέστησαν πολύ μεγάλες καταστροφές.
Το οδικό δίκτυο παραμένει σε αρκετά σημεία ακόμα σε κακή κατάσταση και οι κάτοικοι φοβούνται ότι αν δεν γίνουν άμεσα παρεμβάσεις, τότε μπορεί να επαναληφθεί αυτό το εφιαλτικό σκηνικό, που πολλές φορές τους κρατάει άγρυπνους μέχρι τα ξημερώματα.
Το χρονικό της φρίκης
Η πυρκαγιά εκδηλώθηκε τις πρωινές ώρες της 24ης Αυγούστου, στη Ζαχάρω, πήρε γρήγορα διαστάσεις και εξαπλώθηκε από άκρη σε άκρη στο νομό.
Ο Καϊάφας, το Γεράκι Δ. Ήλιδας, η Κρέστενα, ο Γρύλλος, το Νεοχώρι, το Βρεστό, η Καλλιθέα, το Σαμικό, η Πλατιάνα, ο Γραίκας, η Ανδρίτσαινα, ο Κλινδιάς, το Μουζάκι, το Γούμερο, το Φανάρι, η Πεύκη και πλειάδα μικρότερων οικισμών παραδόθηκαν στις φλόγες που κατέκαψαν, δασικές, καλλιεργήσιμες και οικιστικές εκτάσεις, ενώ έφτασαν και απείλησαν και τον αρχαιολογικό χώρο της Ολυμπίας.
Στη στροφή προς Αρτέμιδα, στο σημείο όπου εκείνη την ημέρα γράφτηκε η πιο μαύρη σελίδα του καλοκαιριού, έχασαν τη ζωή τους 24 άνθρωποι, όταν εγκλωβίστηκαν από τις φλόγες στην προσπάθειά τους να διαφύγουν. Σήμερα 14 εκκλησάκια στέκουν το ένα δίπλα στο άλλο.
Πλέον το φυσικό τοπίο έχει επανέλθει μεν σε μεγάλο βαθμό, τα δάση έχουν αναγεννηθεί, ενώ και οι καλλιέργειες έχουν αντικατασταθεί με νέες (σε αρκετά σημεία), αλλά οι άνθρωποι οι οποίοι χάθηκαν εκείνες τις αποφράδες ώρες, δεν πρόκειται να γυρίσουν ποτέ ξανά πίσω στους συγγενείς τους, στους φίλους και στους γνωστούς τους.
Αυτή τη μέρα θα πρέπει λοιπόν να τη θυμόμαστε για μία ζωή και θα πρέπει να κάνουμε ότι είναι δυνατόν για να αποφύγουμε τα λάθη τα οποία στοίχισαν δεκάδες ζωές στην Ηλεία και μία ανείπωτη καταστροφή.
