Ο τουρισμός αποτέλεσε «σωσίβιο» της ελληνικής οικονομίας στα δύσκολα χρόνια της οικονομικής κρίσης της προηγούμενης δεκαετίας και πλέον...
Οι λόγοι της τουριστικής
υστέρησης, παρά τα μοναδικά αξιοθέατα που διαθέτουμε, μπορούν να εντοπιστούν στην
έλλειψη βασικών υποδομών (δρόμος, τρένο, αεροδρόμιο) και ορθολογικού χωροταξικού
σχεδιασμού, καθώς και στην απουσία συνεκτικού πλάνου προσέλκυσης επισκεπτών από
τους τοπικούς φορείς.
Σήμερα, όμως, τα δεδομένα είναι εντελώς διαφορετικά και μας παρουσιάζεται μια
μοναδική ευκαιρία να καλύψουμε το χαμένο έδαφος με βιώσιμο τρόπο. Αρκετές περιοχές
της χώρας -κυρίως τα νησιά- βιώνουν τις κοινωνικές και περιβαλλοντικές συνέπειες του
«υπερτουρισμού» και αναθεωρούν τις προτεραιότητές τους.
Η κυβέρνηση της Νέας
Δημοκρατίας, πιστή στο νεοφιλελεύθερο δόγμα του «αόρατου χεριού» και της
αυτορρύθμισης της αγοράς, δεν έλαβε καμία ουσιαστική πρωτοβουλία ρύθμισης για να
διορθώσει τις στρεβλώσεις. Αντίθετα επένδυσε στην περίφημη golden visa, στεκόμενη
μόνο στην εισπρακτική διάσταση και αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις του μέτρου, όπως η
απότομη αύξηση του κόστους στέγασης και οι οικιστικές και περιβαλλοντικές πιέσεις.
Είναι δεδομένο πως ο κορεσμός σε αρκετούς τουριστικούς προορισμούς και η επικείμενη
ολοκλήρωση της Πατρών-Πύργου θα φέρουν περισσότερους επισκέπτες στην Ηλεία τα
επόμενα χρόνια. Θα είναι σφάλμα να αρκεστούμε στην αύξηση της επισκεψιμότητας και να
μην προετοιμαστούμε εγκαίρως για την ομαλή υποδοχή τους.
Η χωροταξική οργάνωση των
δήμων και ο καθορισμός των χρήσεων γης, η πρόσβαση στις παραλίες, η σύνδεση του
ξενοδοχειακού κλάδου με τον πρωτογενή τομέα, η ανάδειξη πολιτιστικών αξιοθεάτων
όπως π.χ. τα Αρχαιολογικά Μουσεία Πύργου και Αρχαίας Ήλιδας, είναι ενδεικτικά ορισμένα
ζητήματα που επιβάλλουν διευθέτηση για να μη βιώσουμε τις συνέπειες του
υπερτουρισμού.
Πλέον γνωρίζουμε τι να κάνουμε και τι να αποφύγουμε, άρα δεν μπορούμε να
ισχυριστούμε ότι δεν ξέραμε.
