«Ο δρόμος της Αριστεράς είναι δύσκολος, δεν είναι εύκολος, αλλά εδώ σας θέλω. Τα εύκολα είναι για άλλους, για εμάς είναι τα δύσκολα…». ...
Σαν σήμερα, 30 Μαρτίου 2020, φεύγει από την ζωή ο πρώτος παρτιζάνος της Ευρώπης Μανώλης Γλέζος, παράδειγμα αντίστασης για όλους τους μαχόμενους λαούς.
Ένας σπουδαίος, αληθινός πατριώτης, ένας ανυπότακτος αγωνιστής της Αριστεράς, ο Μανώλης, πέρασε όλη του την ζωή στις πρώτες γραμμές των Δημοκρατικών αγώνων της πατρίδας μας. Μαζί του έφυγε και μια γενιά που δεν υποτάχθηκε, αλλά αγωνίστηκε και παρέδωσε μια Ελλάδα ελεύθερη και δημοκρατική.
Η αφοσίωσή του σε αυτά που πίστευε και η συνέπειά του σε αυτά για τα οποία αγωνίστηκε ήταν τα χαρακτηριστικά της πολιτικής του παρουσίας.
Ο Ντε Γγκωλ και ο Πάμπλο Πικάσο τον υμνήσαν για τους αγώνες του ,το μετεμφυλιακό κράτος τον φυλάκισε για τις ιδέες του άλλα αυτος έμεινε σταθερά προσηλωμένος στα ιδεώδη του.
Κρίνουμε σκόπιμο να ανατρέξουμε σε ένα πρόσφατο περιστατικό που έδειξε για άλλη μια φορά το ήθος και την αξιοπρέπεια του Μανώλη Γλέζου. Το επεισόδιο σημειώθηκε το 2017 σε τελετή μνήμης στο μνημείο των θυμάτων του ολοκαυτώματος στο Δίστομο. Τη στιγμή που ο Γερμανός πρέσβης ήταν έτοιμος να καταθέσει στεφάνι, η Ζωή Κωνσταντοπούλου αυθαίρετα στάθηκε μπροστά του και άρχισε να του «ανακοινώνει» ότι δεν είχε δικαίωμα να καταθέσει στεφάνι καθώς η χώρα του δεν έχει καταβάλει γερμανικές αποζημιώσεις στην Ελλάδα για τον πόλεμο.
Επικράτησαν λίγα λεπτά αμηχανίας μέχρι που ο Μανώλης Γλέζος πήρε την πρωτοβουλία, και αγνοώντας την κ. Κωνσταντοπούλου έπιασε από το χέρι τον Γερμανό πρέσβη και τον οδήγησε μπροστά στο μνημείο για να αποτίσει φόρο τιμής στους εκτελεσθέντες.
Γιατί όπως εξήγησε ο Μανώλης αργότερα «Το παιδί του εγκληματία όσα εγκλήματα κι αν έχει κάνει ο πατέρας και η μάνα του δεν ευθύνεται για αυτά»
ΥΓ Την ημέρα θανάτου του, την περίοδο της καραντίνας, στις εννιά το βράδυ, έπειτα από ηλεκτρονικά καλέσματα, χιλιάδες άνθρωποι χειροκροτούσαν στα μπαλκόνια τους φωνάζοντας “Αθάνατος” για να τον τιμήσουν. Τα Εξάρχεια πρωτοστάτησαν.
