Ο μπαμπάς μου στα 92 του δε μπορεί πλέον να πάει γήπεδο να δει τη ΜΠΑΡΤΣΑ του. Όμως κάθε Κυριακή δεν παρέλειπε να με ρωτήσει αν νικήσαμ...
Όμως κάθε Κυριακή δεν παρέλειπε να με ρωτήσει αν νικήσαμε.
Δε ρωτάει για τα πολιτικά ούτε για τα δημοτικά.
Για τα αθλητικά μόνο.
Νομίζω ότι από το μπαμπά πήρα την αγάπη για το ποδόσφαιρο,αν και είμαστε ποδοσφαιροσόι.
Από μικρά τριγυρνούσαμε στο «Γρηγόριος Καλάκος» και οι αναμνήσεις μου ως σήμερα γεμίζουν ογκώδες σύγγραμμα.
Την Κυριακή του τελευταίου μας αγώνα που έκρινε και την παραμονή μας στην κατηγορία φυσικά και με ρώτησε:
-Τι κάναμε;
-0-0,μπαμπά,αλλά παραμένουμε.
-Μπράβο!
Αυτο το μπράβο μου ήχησε στα αυτιά όπως ακριβώς όταν τον πήρα τηλέφωνο από τη Θεσσαλονίκη και του είπα: «Μπαμπά,παίρνω πτυχίο»
Πώς γίνεται αυτή η ομάδα να έχει τόσο πιστούς οπαδούς;
Να μας έχει δώσει τόσες χαρές;
Να πέφτει και να ξανασηκώνεται;
Να αναγεννιέται διαρκώς;
Γίνεται!
Γίνεται, γιατί ο κόσμος της ποτέ δεν την άφησε.
Η Μπάρτσα έχει γίνει πια ιδέα,τρόπος ζωής, «θρησκεία».
Έχει περάσει στο αίμα μας και όσοι την υπηρετήσαμε -κι είμαστε πολλοί- το κάναμε με πάθος.
Όπως φέτος.
Το ΔΣ μάτωσε.
Έτσι έχουν αξία οι νίκες κι οι επιτυχίες.
Στα δύσκολα.
Μπράβο, λοιπόν, σε αυτούς τους ανθρώπους που σήκωσαν το φορτίο σε εποχές δύσκολες.
Και στους προηγούμενους και στους επόμενους.
Στους «σταθερά δίπλα στην ομάδα»
Η Μπάρτσα θα είναι πάντα ΨΗΛΑ όπου κι αν τερματίζει.
Θα παλεύει, θα διδάσκει, θα ματώνει.
ΥΓ: Συγχαρητήρια σε όλες τις ομάδες για τον αγώνα τους.
Με πίστη, προσήλωση και σεβασμό.
Βάσω Σωτηροπούλου
Εκπαιδευτικός.
Πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου Ανδραβίδας-Κυλλήνης.
Υπεύθυνη Ακαδημιών ΠΑΟ ΒΑΡΔΑΣ.
