Η ελληνική πολιτική σκηνή και ιδιαίτερα η Ηλειακή πολιτική σκηνή, βρίθει από φαινόμενα φαυλοκρατίας, αλλά ελάχιστα είναι τόσο εξοργιστικ...
Η ελληνική πολιτική σκηνή και ιδιαίτερα η Ηλειακή πολιτική σκηνή, βρίθει από φαινόμενα φαυλοκρατίας, αλλά ελάχιστα είναι τόσο εξοργιστικά όσο η λατρεία του «κατόπιν ενεργειών μου».
Πρόκειται για μια φράση-σύμβολο της πολιτικής παρασιτοκρατίας, μια εξοργιστική επίδειξη ιδιοποίησης συλλογικών αποφάσεων και θεσμικών λειτουργιών, ένα θλιβερό απομεινάρι πελατειακής νοοτροπίας που δεν λέει να εκλείψει.
Οι πολιτικοί - από τους βουλευτές μέχρι τους δημοτικούς άρχοντες - συμπεριφέρονται σαν μεσάζοντες μεταξύ του κράτους και των πολιτών, αντί να λειτουργούν ως υπηρέτες του δημόσιου συμφέροντος.
Διεκδικούν εύσημα για έργα που έπρεπε να υλοποιηθούν έτσι κι αλλιώς, σαν να ήταν προσωπικές τους χαριστικές παροχές και όχι το αποτέλεσμα μιας θεσμικά ορισμένης διαδικασίας.
Ένα σχολείο εγκαινιάζεται; «Κατόπιν ενεργειών μου».
Ένας δρόμος ασφαλτοστρώνεται; «Κατόπιν ενεργειών μου».
Μια συνήθης κρατική υπηρεσία επιτελεί το καθήκον της; «Κατόπιν ενεργειών μου».
Αυτό το πολιτικό μόρφωμα έχει δύο σοβαρές παρενέργειες:
Πρώτον, διαστρεβλώνει πλήρως την έννοια της πολιτικής ευθύνης. Ο πολιτικός δεν εκλέγεται για να μεσολαβεί μεταξύ του πολίτη και του κρατικού μηχανισμού, αλλά για να διασφαλίζει ότι αυτός λειτουργεί σωστά και αποδοτικά για όλους. Η ιδιοποίηση κρατικών λειτουργιών τον μετατρέπει σε μεταπράτη εξυπηρετήσεων, αντί σε θεματοφύλακα του δημόσιου συμφέροντος.
Δεύτερον, το «κατόπιν ενεργειών μου» αναπαράγει και ενισχύει μια δουλική σχέση πολιτών και πολιτικών.
Ο πολίτης δεν αντιμετωπίζεται ως αυθύπαρκτη μονάδα με δικαιώματα που απορρέουν από την ίδια τη λειτουργία του κράτους, αλλά ως ικέτης που χρειάζεται την προσωπική παρέμβαση ενός «ισχυρού» για να εξασφαλίσει τα αυτονόητα. Με αυτόν τον τρόπο, οι πελατειακές σχέσεις παγιώνονται, η πολιτική απαξιώνεται και η κοινωνία μένει καθηλωμένη σε παλαιοκομματικές πρακτικές που δεν έχουν θέση σε ένα σύγχρονο κράτος δικαίου.
Η μόνη λύση είναι η ριζική απονομιμοποίηση αυτής της πρακτικής.
Οι πολίτες πρέπει να σταματήσουν να επιβραβεύουν πολιτικούς που λειτουργούν ως διαμεσολαβητές ρουσφετιών και να απαιτήσουν ένα πολιτικό σύστημα που λειτουργεί θεσμικά, όχι χαριστικά.
Το «κατόπιν ενεργειών μου» δεν είναι τίτλος τιμής, αλλά ομολογία πολιτικής ανικανότητας.
Και όσο οι πολιτικοί το χρησιμοποιούν ως διαβατήριο επιτυχίας, τόσο η κοινωνία μας θα παραμένει δέσμια ενός πολιτικού πολιτισμού που όφειλε να έχει καταρρεύσει εδώ και δεκαετίες.
