Σε μια εποχή που οι τοπικές κοινωνίες διψούν για ανάπτυξη, υποδομές και ουσιαστική βελτίωση της καθημερινότητας, κάποιοι δήμοι της Ηλεία...
Αντί για έργα, προσφέρουν θεάματα. Αντί για στρατηγική, μια ατελείωτη ατζέντα εκδηλώσεων, φεστιβάλ, συναυλιών και φιέστων που απλώς γεμίζουν φωτογραφικά άλμπουμ και δελτία Τύπου.
Πρώτοι διδάξαντες σ’ αυτή την «τέχνη του τίποτα» ο Δήμος Αρχαίας Ολυμπίας και ο Δήμος Ζαχάρως. Από κοντά κι ο Δήμος Πύργου, που δείχνει να ακολουθεί την ίδια τακτική.
Κοινό χαρακτηριστικό; Η εντυπωσιακή απουσία ουσιαστικών έργων υποδομής, σχεδιασμού, οράματος. Επενδύουν στη βιτρίνα, όχι στο περιεχόμενο.
Η λογική είναι απλή – και επικίνδυνα παλιά: αν δεν έχεις έργο να δείξεις, φτιάξε εικόνα. Φώτα, σκηνές, μουσικές, κορδέλες, φωτογραφίες με «παρουσίες». Κι έτσι, για λίγο, δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι κάτι κινείται. Μόνο που πίσω από τα χαμόγελα και τα χειροκροτήματα, οι δρόμοι μένουν γεμάτοι λακκούβες, τα σχολεία με προβλήματα, οι κοινότητες χωρίς υποστήριξη, και οι νέοι φεύγουν.
Στην Αρχαία Ολυμπία, τον τόπο-σύμβολο του παγκόσμιου πολιτισμού, αντί να αναδειχθεί η ιστορική κληρονομιά μέσα από στοχευμένες παρεμβάσεις και σύγχρονη υποδομή, επιλέγεται η εύκολη λύση των «εκδηλώσεων πολιτισμού». Όμως η πολιτιστική ταυτότητα δεν χτίζεται με φωτογραφίες δίπλα στη δάδα - χτίζεται με όραμα, σχέδιο, επενδύσεις και δουλειά.
Στη Ζαχάρω, που θα μπορούσε να είναι πρότυπο παραθαλάσσιου τουρισμού, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: αδράνεια πίσω από τις φιέστες. Ούτε σοβαρά έργα ανάπτυξης, ούτε υποδομές που να αξιοποιούν τον πλούτο της περιοχής. Μόνο εξαγγελίες, εκδηλώσεις και υποσχέσεις.
Κι όσο για τον Πύργο, η κατάσταση είναι σχεδόν συμβολική: μια πόλη με ιστορία, με προοπτική, αλλά με διοίκηση που νομίζει πως η πολιτική είναι διαχείριση δημοσίων σχέσεων.
Αυτό το μοντέλο διοίκησης έχει ημερομηνία λήξης. Οι πολίτες δεν τρώνε πια κουτόχορτο. Βλέπουν, συγκρίνουν, ταξιδεύουν, καταλαβαίνουν. Καταλαβαίνουν ότι άλλες περιοχές προχωρούν μπροστά, χτίζουν, αναπνέουν, και η Ηλεία μένει κολλημένη στα πανηγύρια και τα «event». Ότι πίσω από τα μεγάλα λόγια για «πολιτισμό» και «εξωστρέφεια», δεν υπάρχει τίποτα ουσιαστικό.
Και η ευθύνη δεν είναι μόνο των δημάρχων, αλλά και των δημοτών που ανέχονται την απραξία. Γιατί όσο επικροτούμε το ψεύτικο, το αληθινό θα μένει στην άκρη.
Οι δήμοι δεν είναι γραφεία τύπου, ούτε διοργανωτές θεαμάτων. Είναι θεσμοί ευθύνης, με αποστολή να υπηρετούν το κοινό καλό, να σχεδιάζουν το μέλλον και να αφήνουν πίσω τους έργο. Όχι πανηγύρια.
Ίσως ήρθε η ώρα να τελειώσει το «πάρτι των εκδηλώσεων» και να αρχίσει η δουλειά. Γιατί τα φώτα σβήνουν γρήγορα. Και τότε, το μόνο που μένει είναι το σκοτάδι της απραξίας.
