Η εξουσία δεν φορά πάντα κοστούμι. Μερικές φορές, κρύβεται πίσω από μια λευκή μπλούζα. Στους διαδρόμους των δημόσιων νοσοκομείων, εκεί ό...
Η εξουσία δεν φορά πάντα κοστούμι. Μερικές φορές, κρύβεται πίσω από μια λευκή μπλούζα. Στους διαδρόμους των δημόσιων νοσοκομείων, εκεί όπου η ανθρώπινη αγωνία συναντά την επιστήμη, συχνά επιβιώνει ένα άλλο, πιο σιωπηλό πρόσωπο: αυτό της αλαζονείας, της αυθαιρεσίας και της ατιμωρησίας.
Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο.
Εδώ και χρόνια, μέσα στα νοσοκομεία της χώρας, έχουν ριζώσει μικρές “παραεξουσίες” που λειτουργούν ανεξέλεγκτα. Γιατροί που αποφασίζουν για τα πάντα, που θεωρούν το νοσοκομείο «δικό τους», που απειλούν, εκφοβίζουν, εκβιάζουν σιωπηλά. Δεν πρόκειται απλώς για “κακή συμπεριφορά”, αλλά για μια ολόκληρη κουλτούρα εξουσίας που γεννιέται από τη βεβαιότητα ότι “κανείς δεν θα τους αγγίξει”.
📍Η περίπτωση της Αμαλιάδας
Οι τελευταίες καταγγελίες στο Νοσοκομείο Αμαλιάδας φέρνουν ξανά στο φως αυτή τη σκοτεινή πλευρά του συστήματος.
Γιατρός, ήδη υπό διερεύνηση για υπόθεση προμηθειών ιατρικού υλικού, φέρεται τώρα να απειλεί συναδέλφους του και να συμπεριφέρεται σαν να βρίσκεται σε προσωπικό του χώρο. Η νέα Ένορκη Διοικητική Εξέταση (ΕΔΕ) που διατάχθηκε, δείχνει πως το πρόβλημα δεν είναι μεμονωμένο. Είναι θεσμικό.
Γιατί, πίσω από κάθε τέτοια υπόθεση, υπάρχει ένα ερώτημα: Πού σταματά η ιατρική αυθεντία και πού αρχίζει η κατάχρηση εξουσίας;
⚖️ Οι μηχανισμοί που δεν λειτουργούν
Το ελληνικό Εθνικό Σύστημα Υγείας υποφέρει όχι μόνο από ελλείψεις, αλλά και από συντεχνιακή σιωπή. Οι εσωτερικές πειθαρχικές διαδικασίες σπάνια ολοκληρώνονται. Οι ΕΔΕ τραβούν σε μήκος, οι φάκελοι κλείνουν, οι ευθύνες διαχέονται.
Και ενώ οι διοικήσεις αλλάζουν, το πρόβλημα παραμένει ίδιο:
Γιατροί που καλύπτουν γιατρούς, προϊστάμενοι που αποφεύγουν τη σύγκρουση, υπουργεία που προτιμούν τη σιωπή από τη ρήξη. Έτσι, η αλαζονεία παγιώνεται. Κάθε φορά που κάποιος καταγγέλλει, το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: «Μην μπλέκεις».
💬 Οι άνθρωποι που σωπαίνουν
Ανάμεσα στους “μεγάλους”, βρίσκονται οι άνθρωποι που σηκώνουν το βάρος της καθημερινότητας: οι νοσηλευτές, οι ειδικευόμενοι, οι ασθενείς. Αυτοί βλέπουν και ζουν την εξουσία σε μικρή κλίμακα — με φωνές, υπονοούμενα, ή ακόμα και με την αδιαφορία.
Η σιωπή τους δεν σημαίνει συναίνεση. Σημαίνει φόβο.
Φόβο για εκδίκηση, για μετακίνηση, για αποκλεισμό.
🔍 Το ζητούμενο: λογοδοσία
Η υγεία δεν μπορεί να λειτουργεί με κανόνες φέουδου. Κανένας γιατρός, όσο ικανός κι αν είναι, δεν μπορεί να λειτουργεί χωρίς λογοδοσία, χωρίς έλεγχο, χωρίς θεσμικά αντίβαρα.
Η κοινωνία οφείλει να απαιτήσει κάτι απλό αλλά θεμελιώδες: ότι η εξουσία, ακόμη κι όταν φορά λευκή μπλούζα, παραμένει εξουσία και πρέπει να λογοδοτεί.
Γιατί η ιατρική δεν είναι προνόμιο. Είναι υπηρεσία.
Και όποιος ξεχνά αυτό το αυτονόητο, δεν τιμά ούτε την επιστήμη του, ούτε τον άνθρωπο που έχει απέναντί του.
