Ζεις πραγματικά, όταν συγχρονίζεσαι… Ανασκαλεύοντας παλιά γραπτά, έπεσα πάνω στο «Χρόνο»..Ο χρόνος κυλά, χωρίς να το καταλαβαίνει κ...
Ζεις πραγματικά, όταν συγχρονίζεσαι…
Ανασκαλεύοντας παλιά γραπτά, έπεσα πάνω στο «Χρόνο»..Ο χρόνος κυλά, χωρίς να το καταλαβαίνει κανείς. Ανενόχλητος…Κι είναι ο μόνος που δε γερνά.. κι είναι ο μόνος που δεν αργεί στα ραντεβού..Είναι ο μόνος που είναι πάντοτε στην ώρα του. Και κανείς αυτού δεν του δίνει ποτέ σημασία. Ή τη σημασία που του πρέπει. Πάντοτε κόντρα να του πηγαίνουμε..Πάντοτε. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, περιπτώσεις, συμπτώσεις ή ευκαιρίες συγχρονισμού…
Κι όμως χρειάζεται να τον δει κανείς..να τον παρατηρήσει, να τον μετρήσει, να τον ανακαλύψει μέσα από τις χαραμάδες, να τον χωρέσει. Μέσα από αυτή τη γνωριμία, θα εξοικειωθούμε. Μέσα από τη γνωριμία και τη σχέση μαζί του, θα γίνουμε φίλοι. Μέσα σε αυτήν τη σχέση, όπως και σε κάθε άλλη άλλωστε, χρειάζεται νοιάξιμο. Και αγάπη. Σεβασμός και εκτίμηση.
Ο χρόνος που έχω είναι πολύτιμος. Είναι σημαντικός. Κι είναι επαρκής. Κάθε φορά, ήμουν ασύγχρονη. Έφτανα πολύ νωρίς, πριν από τα πράγματα. Άλλοτε πάλι αργούσα πολύ. Πολύ μετά τη ζωή. Προλάβαινε αυτή πρώτη. Γενικώς έτρεχα- με την ψυχή στο στόμα- πίεζα να γίνει η ζωή. Και δε γινότανε. Γιατί δεν καταλάβαινα ότι χρειαζόταν ακριβώς αυτός. Ο χρόνος. Άλλοτε πάλι..ανέβαλλα..σε λίγο, αύριο, μεθαύριο, από Δευτέρα, από βδομάδα, ναι ΘΑ σε πάρω, ΘΑ τα πούμε…Δεν καταλάβαινα ότι δεν είχα περιθώριο για αργοπορίες..
Ο ενεστώτας ήταν σπάνιος στη γλώσσα μου. Συνήθως παρατατικός, αόριστος, υποθετικοί λόγοι και μέλλοντες, μέλλοντες…Αυτοί οι μέλλοντες.. Όχι λοιπόν, η ζωή δεν έχει ανάγκη από τέτοια κυνήγια. Από άλλα ναι, αλλά όχι από τέτοια. Παντού είναι αυτός ο χώρος και ο χρόνος…
Χρειάζεται να συντονιστώ…να συγχρονιστώ..με το χρόνο που κυλά. Με το χρόνο που περνά. Δεν περνά για τον εαυτό του. Περνά για όλα και όλους μας και εμένα. Αλλά σε αυτό το πέρασμα γίνονται πολλά. Προλαβαίνω. Ο χρόνος σου σε αυτή τη Γη, οι χρόνοι σου, η ημέρα σου και οι ημέρες σου έχουν νόημα.Αγάπησε το χρόνο που σου διατίθεται, σεβάσου και εκτίμησέ τον. Αξιοποίησέ τον. Ζήσε τον. Μην τον «ρουφάς»..όχι. Μην τον σπαταλάς..όχι. Μην τον αποδυναμώνεις. Μην τον απαξιώνεις. Πήγαινε μαζί. Αντάμα. Πλάι πλάι. Κι αυτός θα σε πάει μόνο και αναγκαστικά μπροστά. Και κάπως έτσι θα ζεις με όρους πραγματικότητας..
Γράφει η Αθηνά Ιωάννου
www.newsitamea.gr
