Φαντάσματα παιδιών, ηλικιωμένων ανθρώπων, νέων με όνειρα, γονιών με ελπίδες... Φαντάσματα που τριγυρνούν χωρίς χαμόγελο, χωρίς ταυτότ...
Φαντάσματα παιδιών, ηλικιωμένων ανθρώπων, νέων με όνειρα, γονιών με ελπίδες...
Φαντάσματα που τριγυρνούν χωρίς χαμόγελο, χωρίς ταυτότητα, χωρίς ζωή. Κάποτε είχαν το σπίτι τους, τους δικούς τους ανθρώπους, ένα χάδι, μια δουλειά, μια καθημερινότητα.
Και μετά όλα χάθηκαν...
Κι έμεινε μόνο η αγωνία. Γιατί θέλουν να γυρίσουν στη ζωή που τους ανήκει, στη ζωή που καμιά λογική δεν έπρεπε να τους έχει στερήσει....
Αυτά τα φαντάσματα τα λένε πρόσφυγες.
Και είναι γύρω μας. Άνθρωποι σαν κι εμάς, αλλά κυνηγημένοι... τρομαγμένοι από διωγμούς και πολέμους... άνθρωποι τρομαγμένοι από ανθρώπους! ...
Άραγε, φοβόμαστε να τα κοιτάξουμε κατάματα;
Υπάρχουν και κάποια άλλα φαντάσματα...
Είναι τα φαντάσματα του παρελθόντος που ξαναβγήκαν στο προσκήνιο να "παίξουν" με τις ελπίδες και τα όνειρα των πολιτών... Φαντάσματα ενός παρελθόντος από το οποίο πόλεις και χωριά έμειναν πίσω, έμειναν στάσιμα στο πέρασμα του χρόνου...
Κι αυτά τα φαντάσματα, μέλη αποτυχημένων παλαιότερων δημοτικών παρατάξεων αλλά και της κεντρικής πολιτικής σκηνής θέλουν να κερδίσουν πάλι θέσεις και αξιώματα μόνο για το προσωπικό τους συμφέρον... Που ποτέ δεν ζήτησαν συγνώμη για όλα όσα έκαναν ή συμμετείχαν στο πρόσφατο παρελθόν...
Κοιτάξτε γύρω σας... Εν μέσω προεκλογικής περιόδου ξαναβγήκαν στις πλατείες και τους δρόμους μοιράζοντας αφειδώς ξύλινα χαμόγελα και πλούσιες υποσχέσεις...
Φαντάσματα, που ενώ θα έπρεπε να είχαν μείνει στο περιθώριο αφήνοντας νέους ανθρώπους να βγουν μπροστά και να διεκδικήσουν, επιθυμούν να υπάρχουν μόνο αυτά για να αποτελειώσουν ότι άφησαν μισό...
Και είναι τα φαντάσματα, όλων των κοινωνικών χώρων, που με αφορμή την απλή αναλογική εμφανίστηκαν όχι για να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο αλλά για να εκβιάσουν τους νέους δημάρχους και να πετύχουν προσωπικά οφέλη...
