Του Γιώργου Φάκου Από την κίτρινη άμμο της Αραβίας, τον 7ο αιώνα, ξεπετάχτηκε και θέριεψε το Ισλάμ. Αν και στην αρχή οι Αραβες πολ...
Του Γιώργου Φάκου
Από την κίτρινη άμμο της Αραβίας, τον 7ο αιώνα, ξεπετάχτηκε και θέριεψε το Ισλάμ. Αν και στην αρχή οι Αραβες πολεμιστές χρησιμοποίησαν τα όπλα για να καταλάβουν την Περσία, την Πρόσω Ασία, την Βόρεια Αφρική φτάνοντας στην Ισπανία, δημιούργησαν τέτοια εξέλιξη και πολιτισμό που να θεωρείται σταθμός στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Μετά τους Ελληνες, τους Κινέζους και τους Αιγύπτιους, το Ισλάμ είναι η φωτεινότερη στιγμή στην ιστορία του κόσμου.
Αλλωστε, στο Ισλάμ χρωστάμε την αριθμητική, την άλγεβρα, την αστρονομία, όπως σήμερα τα ξέρουμε.
Τα γράμματα, οι επιστήμες και οι τέχνες έφθασαν στο υψηλότερο επίπεδο πολιτισμού. Σε αυτά πρέπει να προστεθούν τα θαυμάσια παλάτια του Αλκαζάρ και της Αλάμπρας, τα ανάκτορα της Κόρντοβας, του "Χίλιες και μία νύχτες".
Οι χαλίφες και οι άρχοντές τους υποστήριζαν κάθε νεωτερισμό, δείχνοντας συμπόνοια και ανθρωπιά στους υπόδουλους χριστιανικούς λαούς.
Ενώ το Ισλάμ είχε ζώσει την μεσαιωνική Ευρώπη, στα ανατολικά, από τον 10ο αιώνα στεκόταν το Βυζάντιο. Ενα κράτος αξιοθρήνητο που μόνο κάποιος βασιλιάς, ο οποίος εμφανιζόταν κάπου κάπου έσωζε τα προσχήματα. Οι διαμάχες των αρχόντων του για εξουσία οδηγούσαν σε κάθε είδους βρωμιάς, καθώς απ΄ ολες τις μεριές το απειλούσαν "φίλοι" και εχθροί.
Η Ευρώπη, εκείνων των σκοτεινών εποχών είχε κοπεί σε βασίλεια κάτω από την σκέπη του πάπα και τα βασίλεια σε φέουδα. Αυτοί είχαν την εξουσία κι εκμεταλλεύονταν κυρίως οικονομικά τον απλό λαό στον οποίο δεν ανήκε απολύτως τίποτα. Ενας λαός ο οποίος θεριζόταν από αρρώστιες, που έβλεπε να τους κλέβουν τις γυναίκες τους και τα κορίτσια τους, που τον καθήλωναν με τον φόβο της θρησκείας. Οι καθολικοί γυρνούσαν τον κόσμο μοιράζοντας μαντζούνια για γιατρειά ή με κόκαλα από δήθεν αγίους θεράπευαν κάθε ασθένεια. Και ο απλός, αμόρφωτος, βρώμικος, πεινασμένος και δίχως ελπίδα λαός προσκυνούσε κάθε τσαρλατάνο που του υποσχόταν είτε γιατρειά ή μια καλύτερη ζωή μετά τον θάνατό του.
Οταν στην Ευρώπη μπήκε το Ισλάμ ο θρύλος της πολυτέλειας, τα μπαχαρικά για πιο νόστιμα φαγητά και τα εμπορεύματά του άρχιζαν να αφυπνίζουν τον καταπιεσμένο λαό που ονειρευόταν μια καλύτερη ζωή. Το Ισλάμ, αν και κατέκτησε τα πάντα με το σπαθί του, στη συνέχεια έγινε λιγότερο φιλοπολεμικό. Και όταν δεν ονειρεύεσαι πολέμους και κατακτήσεις, αρχίζει ο πολιτισμός.
Από την άλλη υπήρχαν οι Τούρκοι, λαός άξεστος που κατέβηκε από τις ερημιές της Απω Ασίας και ξεχύθηκαν στη Μεσόγειο ασπάζοντας τον Μουσουλμανισμό. Ολοι αυτοί, άριστα εκπαιδευμένοι στον πόλεμο, θέλανε να κατακτήσουν τον κόσμο. Μάλιστα, το 1055 ο Τογκρούλ Μπεκ ο Σελτζουκίδης κατάφερε να κυριεύσει την Βαγδάτη διώχνοντας τον Αραβα χαλίφη. Από τότε δημιουργήθηκαν δύο αυτοκρατορίες. Η τούρκικη και η αραβική.
Οι Τούρκοι, λαός κατ εξοχήν πολεμικός δεν άργησε να βάλει στο μάτι το Βυζάντιο, αλλά ο Ρωμανός Διογένης ενώ κατάφερε να τους σταματήσει στο Μαντζικέρτ πιάστηκε αιχμάλωτος, προδομένος από τους Νορμανδούς, το 1701. Ο Τούρκος τον απελευθέρωσε και του φέρθηκε καλά, αλλά οι δικοί του ήταν που τον τύφλωσαν από αντιζηλία όταν επέστρεψε στο Βυζάντο.
Οι Τούρκοι συνέχισαν τους πολέμους. Κατάφεραν και πήραν τη Νίκαια που αποτέλεσε την καρδιά της σημερινής Τουρκίας. Συνέχισαν με την Ιερουσαλήμ και την Αντιοχεία. Ο επεκτατισμός τους συνεχιζόταν και με τον ρυθμό αυτό θα κατακτούσαν όλη την χριστιανική Ευρώπη.
Μπροστά σε αυτό τον κίνδυνο ο πάπας της Ρώμης, Ουρβανός ο δεύτερος άρχισε την προετοιμασίες για την πρώτη Σταυροφορία...
...όπου στρατιώτες, στο όνομα του Χριστού, έκαναν τα μεγαλύτερα και πιο φρικιαστικά εγκλήματα...
[Στοιχεία από τις "Σταυροφορίες", του Νίκου Τσιφόρου]