Σύμφωνα με την παράδοση, μια γυναίκα που παντρεύεται ντύνεται στα λευκά τη μεγάλη μέρα του γάμου, καθώς αυτό το χρώμα συμβολίζει την αγν...
Σύμφωνα με την παράδοση, μια γυναίκα που παντρεύεται ντύνεται στα λευκά τη μεγάλη μέρα του γάμου, καθώς αυτό το χρώμα συμβολίζει την αγνότητα και την αθωότητα. Σωστά; Όχι ακριβώς. Αυτή η παράδοση υπάρχει εδώ και μόλις 180 χρόνια και η κυρία που το εδραίωσε είναι η Βασίλισσα Βικτόρια, όταν φόρεσε νυφικό από κατάλευκη δαντέλα στο γάμο της με τον Πρίγκηπα Αλβέρτο το 1840.
Μέχρι τότε, τα νυφικά μπορούσαν να είναι σε οποιοδήποτε χρώμα, εκτός του λευκού. Μάλιστα, για πρακτικούς και οικονομικούς λόγους, οι μέλλουσες νύφες επέλεγαν να αγοράσουν ως νυφικό κάποιο φουστάνι που θα μπορούσαν να ξαναφορέσουν, ή απλά ντύνονταν με την καλή τους, «κυριακάτικη» φορεσιά.
Τα λευκά ρούχα εξάλλου δεν ήταν συνηθισμένα τις παλαιότερες εποχές, καθώς ήταν πιο ακριβά και λερώνονταν πολύ εύκολα. Ας μην ξεχνάμε πως τότε το πλύσιμο των ρούχων γίνονταν στη σκάφη και ήταν μια αρκετά κουραστική εργασία, που καταπονούσε τόσο τη μέση των γυναικών όσο και τα ίδια τα υφάσματα.
Το λευκό ένδυμα λοιπόν ήταν συνδεδεμένο περισσότερο με τον πλούτο παρά με την αγνότητα. Εκτός αυτού, σε πολλές χώρες ήταν το χρώμα του πένθους -σε χώρες της Ανατολής, όπως η Κίνα και η Κορέα, ακόμα και σήμερα οι παριστάμενοι μιας κηδείας ντύνονται στα άσπρα. Όταν η Βασίλισσα Μαρία Α’ της Σκωτίας φόρεσε λευκό νυφικό το 1558, προκάλεσε μεγάλο σκάνδαλο και όταν ο σύζυγός της απεβίωσε δύο χρόνια μετά, λόγω μια αποτυχημένης χειρουργικής επέμβασης, αιτία θεωρήθηκε το «καταραμένο» νυφικό της Βασίλισσας.
Το 1840 λοιπόν, η Βασίλισσα Βικτόρια αποφασίζει να φορέσει ένα λευκό δαντελένιο νυφικό, όχι τόσο ως επανάσταση στο κατεστημένο, αλλά περισσότερο ως μια κίνηση να αναδείξει τις αριστοτεχνικά φτιαγμένες λευκές δαντέλες των βιοτεχνιών του Ντέβον. Η βιομηχανία της βρετανικής χειροποίητης δαντέλας, που ήκμαζε το 17ο και 18ο αιώνα, δίνοντας την ευκαιρία σε πολλές φτωχές γυναίκες να εργαστούν, είχε πάρει την κάτω βόλτα.
Αυτή η κίνηση της Βασίλισσας, που γράφτηκε σε κάθε εφημερίδα και περιοδικό της εποχής, έκανε τη βρετανική δαντέλα περιζήτητη παγκοσμίως και εδραίωσε ως μόδα το λευκό νυφικό, αρχικά στις νύφες της αριστοκρατίας και αργότερα σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, μένοντας πλέον ως παράδοση σε κάθε χώρα του Δυτικού, τουλάχιστον, κόσμου.
Τέλος, αξίζει να αναφέρουμε πως το πέπλο έχει ακόμα πιο παλιά ιστορία: Έχει τις ρίζες του στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Κάλυπτε τη νύφη από την κορφή ως τα νύχια, ήταν βαμμένο σε έντονο κόκκινο χρώμα, ονομαζόταν “flammeum” (=φλόγα) και θεωρούνταν ότι διώχνει τα κακά πνεύματα. Το τεράστιο μέγεθός του εμπόδιζε τη νύφη να ξεφύγει, καθώς οι γάμοι ήταν συνήθως κανονισμένοι από τις οικογένειες των μελλόνυμφων, και έκρυβε το πρόσωπο της νύφης, την οποία συχνά ο γαμπρός δεν είχε γνωρίσει μέχρι τη στιγμή της τελετής και θεωρούνταν γρουσουζιά να τη δει πριν το γάμο.
Μετά την έλευση του Χριστιανισμού, το πέπλο έγινε σύμβολο σεμνότητας και υποταγής της γυναίκας, άρχισε όμως σταδιακά να εγκαταλείπεται. Η Βασίλισσα Βικτόρια το επανάφερε στη μόδα, σε λευκό χρώμα, χωρίς να καλύπτει πλέον το πρόσωπο και το μήκος και το υλικό του ήταν αντίστοιχο της κοινωνικής θέσης της νύφης. Πλέον, αν και οι περισσότερες γυναίκες που παντρεύονται με θρησκευτικό γάμο ακολουθούν τον παραδοσιακό τρόπο ντυσίματος και στολισμού, όλο και περισσότερες είναι αυτές που επιλέγουν διαφορετικά χρώματα για τη μεγάλη ημέρα. Έτσι κι αλλιώς, πόσο παραδοσιακή μπορεί να θεωρηθεί μια συνήθεια που εδραιώθηκε από μια βασίλισσα, λιγότερο από δύο αιώνες πριν;
www.topontiki.gr
