Τ ον Δεκέμβριο του 1914 ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν σε εξέλιξη, το αίμα έρεε άφθονο, όταν το βράδυ της Άγιας Νύχτας, 24 Δεκεμβρίου, στη...
Οι
Άγγλοι, «Silent Night». Τι ειρωνεία, θα σκέφτηκαν. Ο Ιησούς γεννήθηκε για να φέρει την αγάπη και την ειρήνη
στη γη κι αυτοί σκοτωνόντουσαν. Ξαφνικά, ακούστηκε μια
φωνή από τα γερμανικά χαρακώματα. Ήταν του σπουδαγμένου στην Αγγλία στρατιώτη Μέκελ: «Καλά Χριστούγεννα, κύριοι, ο Θεός να σας έχει καλά». Αμηχανία στα αγγλικά χαρακώματα. Μπας και ήταν καμιά γερμανική μπλόφα;
«Καλά Χριστούγεννα και σ’ εσάς», απάντησαν. Η μια κουβέντα έφερε την άλλη. «Τι λέτε, παρατάμε τα όπλα αύριο
για να παίξουμε μπάλα;», ρώτησε ο Μέκελ. «Και πώς είμαστε σίγουροι ότι το εννοείτε;», ανταπάντησαν οι Άγγλοι. «Βγαίνω πρώτος από το χαράκωμα», ανταπάντησε ο
Μέκελ. Και βγήκε. Οι Άγγλοι σήκωσαν κι αυτοί έναν
στρατιώτη. Οι δυο τους κατευθύνθηκαν στην «ουδέτερη
ζώνη», μίλησαν, έσφιξαν τα χέρια και το αποφάσισαν.
«Αύριο, παίζουμε μπάλα». Κάτι σαν… make football, no
war. Μετά, βγήκαν κι άλλοι έξω στην ουδέτερη ζώνη,
κρατώντας μάλιστα και… δώρα. Τσιγάρα, ουίσκι, κουμπιά
για τις χλαίνες. «Καλά Χριστούγεννα, κύριοι, και εν ειρήνη». Αγκαλιάστηκαν. «Αγκάλιαζα ανθρώπους που πριν
από λίγη ώρα προσπαθούσα να σκοτώσω», είχε πει ο Άγγλος επιλοχίας Κλέμεντ Μπάρκερ μιλώντας χρόνια αργότερα στο BBC. Από το ημερολόγιο του Γερμανού φαντάρου
Κουρτ Τζέμις: «Οι Άγγλοι έδειχναν τη χαρά τους για τα
φωταγωγημένα χαρακώματά μας. Φώναζαν, σφύριζαν
και χειροκροτούσαν. Εγώ, όπως και οι περισσότεροι, όλη
τη νύχτα την πέρασα ξάγρυπνος. Τσουχτερό κρύο, αλλά
ήταν υπέροχα».
Ο Τζέμις έζησε τη στιγμή, επέζησε του
πολέμου, σταμάτησε να ζει στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, σε
στρατόπεδο αιχμαλώτων… Ανήμερα των Χριστουγέννων,
στις ατέλειωτες πεδιάδες του Ιπρ όλα ήταν γαλήνια και ειρηνικά. Θα έπαιζαν μπάλα. Και πού θα βρίσκανε μπάλα;
«Το βρήκα», πετάχτηκε ένας Άγγλος… κουρέας.
«Θα
φτιάξω εγώ μπάλα, θέλω πενήντα νοματαίους για κούρεμα, όποιος προσφερθεί, δώρο Χριστουγέννων δυο τσιγάρα». Οι τρίχες ανακατεμένες με λασπωμένο χώμα μέσα
σε στρατιωτικές κάλτσες, έτοιμο το τόπι. Παρόμοιες μπάλες, αλλά μόνο με μαλλιά γυναικών, χρησιμοποιούσαν
και οι αρχαίοι Ρωμαίοι. Ήταν η pila paganica, έτσι την
έλεγαν.
Διαιτητής δεν υπήρχε κι αυτό ήταν ένα θαύμα Χριστουγέννων. Αν υπήρχε, μπορεί να… σκοτωνόντουσαν για ένα
πέναλτι ή ένα φάουλ, άλλωστε «το ποδόσφαιρο για πολλούς είναι ένας πόλεμος εν καιρώ ειρήνης». Σκορ… μάλλον, 3-2 υπέρ των Γερμανών…
Τη στιγμή που στη Βηθλεέμ οι άγγελοι έψαλλαν το «επί γης ειρήνη εν ανθρώποις
ευδοκία», δεν υπήρχε πόλεμος. Διότι το νέο εξαπλώθηκε
αμέσως σε μήκος 800 χιλιομέτρων στο Δυτικό Μέτωπο.
Ούτε εκεί έπεσε πυροβολισμός. Εκείνη την ημέρα ο Θεάνθρωπος… εμφανίστηκε επί γης κρατώντας μια μπάλα.
Την επόμενη ημέρα, όμως, οι εχθροπραξίες έγιναν σφοδρότερες! Γιατί; Διότι είχαν έρθει «διαταγές» από τα επιτελεία. Ένας Άγγλος ταγματάρχης, αγνώστων στοιχείων,
μετέφερε τη διαταγή. «Ο Γερμανός δεν πιάνεται φίλος».
Στα γερμανικά χαρακώματα, ένας νεαρός δεκανέας, αυστριακής καταγωγής, μιλούσε φωναχτά στους διοικητές
του. «Τέτοιες συνεννοήσεις θα έπρεπε να απαγορεύονται
αυστηρά». Το όνομά του; Αδόλφος Χίτλερ!
Ο «εκλεκτός
του σατανά», που μερικά χρόνια αργότερα θα έπνιγε τον
κόσμο στο αίμα. Φυσικά και δεν έπαιξε μπάλα εκείνα τα
Χριστούγεννα. Λέγεται, μάλιστα, πως μέχρι που τελείωσε
ο πόλεμος, το 1918, κάθε παραμονή και ανήμερα τα Χριστούγεννα, οι διαταγές που έφταναν από «ψηλά» είχαν τη
σφραγίδα του.
Το 1999, στο σημείο από όπου ξεκίνησε η ανακωχή, στήθηκε ένας ξύλινος σταυρός, για να θυμίζει σε όλους εκείνο το βράδυ του 1914. Ο τελευταίος εν ζωή στρατιώτης
που είχε πάρει μέρος στην ποδοσφαιρική αναμέτρηση, ο
Σκοτσέζος Άλφρεντ Άντερσον, πέθανε το 2005 σε ηλικία
109 ετών. Πριν από μερικά χρόνια γυρίστηκε και ταινία με
τίτλο «Καλά Χριστούγεννα» σε σκηνοθεσία Κριστιάν Καριόν.
