Έφυγε από τη ζωή, το βράδυ της Τετάρτης 7 Φεβρουαρίου, σε ηλικία 69 ετών, ο Γιώργος Σταματόπουλος, ένας σπουδαίος άνθρωπος, μια ξεχωριστή π...
Η τοπική κοινωνία του Πύργου, της πόλης στην οποία γεννήθηκε, μεγάλωσε και έζησε όλη του τη ζωή, της πόλη της οποίας γνώριζε κάθε γωνιά, κάθε άνθρωπο, κάθε μικρή και κάθε σημαντική ιστορία, βυθίστηκε στη θλίψη.
Όσοι είχαν την τύχη να τον γνωρίζουν έχουν να λένε για την ευφυΐα του, το μοναδικό του χιούμορ, την παιδεία και την ανεξάντλητη αγάπη του, για το διάβασμα και την έρευνα. Ήταν ένας αέναος μελετητής της ζωής και της σύγχρονης πραγματικότητας, που δεν έπαψε στιγμή να είναι δραστήριος και ανήσυχος για όσα συμβαίνουν γύρω του. Δραστήριος και πολυγραφότατος, αρθρογραφούσε συχνά, τιμώντας με την καυστική του πένα τις στήλες της εφημερίδας «Πατρίς».
Ως έφηβος φοίτησε στο ηλειακό εκπαιδευτήριο, και παρότι είχε όλα τα φόντα και τις ικανότητες, δεν κατάφερε να φύγει για σπουδές μετά την αποφοίτησή του, καθώς έπρεπε να εργαστεί. Έτσι, ανέλαβε το συνεργείο του πατέρα του, του «Ντιντή», όπως τον φώναζαν χαϊδευτικά στα Χαλικιάτικα, ο οποίος ήταν από τους πιο φημισμένους τεχνίτες της πόλης. Ακολούθησε λοιπόν τα βήματά του, διανθίζοντας την τέχνη που κληρονόμησε, για αρκετά χρόνια. Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, αποφάσισε να ανοίξει περίπτερο, επίσης στα Χαλικιάτικα, τη γειτονιά της καρδιάς του, το οποίο μάλιστα διατηρούσε μαζί με την οικογένειά του, μέχρι και την πανδημία του Covid-19.
Τα τελευταία χρόνια, εργαζόταν στον δήμο Πύργου.
Η νοοτροπία της διά βίου μάθησης, ήταν για εκείνον τρόπος ζωής, δίνοντας πρώτος το παράδειγμα, αφού σε μεγαλύτερη ηλικία, και όταν είχε πια στρώσει το δρόμο του οικογενειακά και επαγγελματικά, αποφάσισε να κάνει αυτό που δεν κατάφερε νεότερος, να σπουδάσει, αποκτώντας πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Πράγματι, το 2007 είδε τους κόπους του να ανταμείβονται και τον προσωπικό του αγώνα να δικαιώνεται, κρατώντας στα χέρια του το πτυχίο του, από το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, και το τμήμα Ελληνικού Πολιτισμού, ενώ σε λίγο καιρό θα έπαιρνε ακόμη ένα πτυχίο, από το τμήμα Ευρωπαϊκού Πολιτισμού.
Αφήνει πίσω του, τη σύζυγό του Γεωργία, την οποία λάτρευε, τα τρία τους παιδιά, τα όποια υπερ-αγαπούσε, στήριζε και καμάρωνε, την Ράνια, την Ελευθερία και τον Ανδρέα, καθώς και τις δύο ιδιαίτερες αδυναμίες του, τα εγγόνια του, Γεωργία και Ηλία, παιδιά της πρωτότοκης κόρης του Ράνιας.
Ο μοναχογιός του, Ανδρέας, τον αποχαιρέτησε δημόσια με μια συγκινητική ανάρτηση στα κοινωνικά δίκτυα, στην οποία έγραψε: «Πριν πολλά χρόνια μου έμαθες πως ο χρόνος είναι μια πολύ σχετική κατάσταση και εξελίσσεται σε ενιαία “γραμμή” , όπου εμείς τον χωρίζουμε σε παρελθόν, παρόν και μέλλον. Είμαι σίγουρος πως σε αυτό το συνεχές θα εξακολουθείς να είσαι ανάμεσα μας, να μας προσέχεις, να μας οδηγείς και να μας προστατεύεις. Μας έμαθες πολλά, μα πάνω από όλα να είμαστε σωστοί άνθρωποι και να περπατάμε με το κεφάλι πάντα ψηλά χωρίς φόβο. Σήμερα βλέπω στην πράξη για σένα πόσο σε αγαπάνε όλοι, που πορεύτηκες με αυτές τις αξίες όλα αυτά τα χρόνια. Ελπίζω να μην σε διαψεύσουμε, να μας χαίρεσαι και να μας καμαρώνεις από εκεί ψηλά! Καλό ταξίδι μπαμπά!»
Η κηδεία του θα τελεστεί το μεσημέρι της Παρασκευής 9 Φεβρουαρίου, και ώρα 4:00 μ.μ. στον Ιερό Ναό Αγίων Πάντων (Α΄ Κοιμητήριο) Πύργου.
