Διαβάζω – ξανά – για τον Πύργο και την Αμαλιάδα να φιγουράρουν στις τελευταίες θέσεις των «χειρότερων πόλεων της Ελλάδας». Και δεν μπορώ ν...
Διαβάζω – ξανά – για τον Πύργο και την Αμαλιάδα να φιγουράρουν στις τελευταίες θέσεις των «χειρότερων πόλεων της Ελλάδας». Και δεν μπορώ να μην θυμώσω. Όχι γιατί λένε ψέματα. Αλλά γιατί λένε την αλήθεια, κι αυτή η αλήθεια μας πληγώνει. Γιατί αυτή η γη, που θα έπρεπε να ανθίζει, μαραίνεται μπροστά στα μάτια μας. Και το χειρότερο; Όσοι κρατούν τα τιμόνια κάνουν πως δεν βλέπουν.
Οι πόλεις που ξεχάστηκαν από τους ίδιους τους ανθρώπους τους
Περπατώ στην Αμαλιάδα. Βλέπω πεζοδρόμια σπασμένα, δρόμους με λακκούβες, παιδιά που φεύγουν και ηλικιωμένους που σιωπούν. Περνώ από τον Πύργο. Ο ίδιος βηματισμός παραίτησης. Κάποτε υπήρχε ελπίδα· τώρα μοιάζει να αποσύρθηκε στη μνήμη. Μοιάζει σαν κάποιο αόρατο χέρι να έχει τραβήξει την πρίζα της ζωής από αυτές τις πόλεις – μόνο που το χέρι αυτό δεν είναι αόρατο. Είναι δικό μας. Είναι των αιρετών που εκλέγονται για να φροντίζουν κι όχι να βολεύονται.
Πού είναι οι δήμαρχοι;
Τα άρθρα κυκλοφορούν. Οι κατατάξεις δημοσιεύονται. Η φήμη της περιοχής – ήδη τραυματισμένη – γίνεται πια αντικείμενο ντροπής.
Το ερώτημα όμως παραμένει: Οι δήμαρχοι τα διαβάζουν αυτά; Κι αν τα διαβάζουν, τι κάνουν; Αν το μόνο που κάνουν είναι να κάθονται στα γραφεία τους και να προγραμματίζουν "εκδηλώσεις" και "αναπλάσεις" χωρίς ψυχή, τότε συγγνώμη: δεν είναι διοίκηση, είναι αυταπάτη.
Γιατί η τοπική αυτοδιοίκηση δεν είναι μόνο έργα βιτρίνας. Είναι ευθύνη. Είναι να σκύβεις πάνω από την ανάγκη του άλλου. Είναι να νιώθεις ντροπή όταν μια πόλη καταρρέει μπροστά σου κι εσύ απλώς εκφωνείς δελτία τύπου.
Δεν είναι η μοίρα. Είναι η αδιαφορία.
Η Ηλεία δεν γεννήθηκε καταδικασμένη. Έχει γη, έχει ιστορία, έχει ανθρώπους που ακόμα παλεύουν, δημιουργούν, ελπίζουν. Όμως μια περιοχή δεν στέκεται μόνο με καλούς πολίτες. Χρειάζεται και ηγέτες. Όχι επαγγελματίες των ισορροπιών και των συμβιβασμών. Αλλά ανθρώπους που να σηκώσουν μανίκια και να πουν: «Δεν πάει άλλο».
Αλήθεια, υπάρχει έστω κι ένας αιρετός που, όταν διαβάζει πως ο Πύργος ή η Αμαλιάδα είναι "από τις χειρότερες πόλεις της χώρας", να ξαγρυπνά το βράδυ; Ή έχουμε συνηθίσει και σ' αυτή την εικόνα, όπως συνηθίσαμε και στη σκόνη, και στην αδιαφορία, και στη μετριότητα;
Μπορούμε αλλιώς – αν θέλουμε
Δεν γράφω από απαισιοδοξία. Γράφω από οργή. Κι η οργή είναι συχνά η αρχή της αλλαγής. Αν δεν διεκδικήσουμε εμείς οι ίδιοι μια πόλη ανθρώπινη, λειτουργική, αξιοπρεπή, μην περιμένουμε να μας τη χαρίσει κανείς. Γιατί τελικά η πόλη είναι οι κάτοικοί της. Αλλά κι οι ευθύνες, επίσης, δικές τους είναι – και δικές μας.
Δεν μας αξίζει αυτή η παρακμή.
Το ερώτημα είναι: θα μείνουμε να τη συνηθίσουμε, ή θα την ανατρέψουμε;
