Ο Πύργος δεν φωνάζει πια. Μόνο ψιθυρίζει. Σαν να 'χει μάθει να ζει με κατεβασμένα ρολά και βλέμματα σκυφτά, ανάμεσα σε τοίχους που ξ...
Σαν να 'χει μάθει να ζει με κατεβασμένα ρολά και βλέμματα σκυφτά, ανάμεσα σε τοίχους που ξεφλουδίζουν και σε φωνές που δεν βγαίνουν.
Είναι πόλη παλιά, όχι από την αρχαιότητα, αλλά από τη σιωπή. Τη σιωπή που πέφτει πάνω σε κάθε τι που εγκαταλείπεται – ένα θέατρο δίχως θεατές, ένα παγκάκι δίχως παππού, ένα καφενείο που θυμάται καλύτερα χρόνια απ’ όσους μπαίνουν σ’ αυτό.
Ο ήλιος εξακολουθεί να περνά χαμηλά πάνω από τις ταράτσες, μα δεν χρυσίζει πια τα τζάμια, παρά τα δια-περνά σαν διάφανο πένθος. Κι οι άνθρωποι, ντυμένοι σε αποχρώσεις του γκρι, περιμένουν μια αλλαγή που δεν έρχεται, όπως περιμένει ο σκουριασμένος σιδηροδρομικός σταθμός το τρένο που σταμάτησε να περνά.
Τα παλιά εργοστάσια μοιάζουν με σκηνικά από ξεχασμένο έργο. Μια σπασμένη ταμπέλα, ένα λουκέτο που έχει πια γίνει κομμάτι του μετάλλου.
Το ίδιο και τα καταστήματα του κέντρου, που βυθίζονται χρόνο με τον χρόνο στη λήθη· οι βιτρίνες τους έχουν πια λιγότερη ζωή από τα περιστέρια που φωλιάζουν πίσω τους.
Η φθορά δεν είναι κραυγαλέα. Είναι διακριτική, σχεδόν ευγενική. Φοράει παλιές συνήθειες και μυρωδιά από νοτισμένο χαρτί δημοτολογίου.
Κρύβεται στις λεπτομέρειες: στον καφέ που δεν γεμίζει ποτέ ως το χείλος, στη σκόνη πάνω στις προτομές των ηρώων, στα βλέμματα
