Η Ηλεία αργοπεθαίνει. Όχι από φυσικά αίτια, αλλά από πολιτική εγκατάλειψη. Και το πιο τραγικό; Από τα ίδια της τα "παιδιά", ε...
Όχι από φυσικά αίτια, αλλά από πολιτική εγκατάλειψη.
Και το πιο τραγικό; Από τα ίδια της τα "παιδιά", εκείνους που υποτίθεται ότι την εκπροσωπούν και την υπηρετούν. Το πολιτικό προσωπικό του νομού, με ελάχιστες εξαιρέσεις, μοιάζει περισσότερο με διαχειριστές παρακμής παρά με υπερασπιστές ενός τόπου που άλλοτε παλλόταν από ζωή, παραγωγή και προσδοκία.
Τι να πρωτοαναφέρει κανείς; Το τρένο που χάθηκε, και όχι μεταφορικά. Τα νοσοκομεία που μετατρέπονται σε σταθμούς πρώτων βοηθειών τρίτου κόσμου. Η νέα γενιά που φεύγει γιατί δεν έχει άλλη επιλογή.
Όλα αυτά και άλλα πολλά δεν είναι τυχαία.
Είναι το αποτέλεσμα μιας χρόνιας πολιτικής αδιαφορίας.
Και το πρόβλημα δεν είναι μόνο η Αθήνα. Είναι και η τοπική σιωπή, οι αιρετοί που γίνονται "ναι σε όλα", οι βουλευτές που μιλούν μόνο για να φωτογραφηθούν, οι παράγοντες που ασκούν πολιτική με γνώμονα τις δημόσιες σχέσεις και όχι το δημόσιο συμφέρον.
Πού είναι η φωνή της Ηλείας όταν καίγεται; Όταν παρακαλά για ένα ασθενοφόρο; Πού είναι η οργή τους; Η παραίτηση τους έστω, σαν μια ελάχιστη πράξη αξιοπρέπειας;
Η Ηλεία δεν είναι επαρχία.
Είναι μήτρα ιστορίας, γης και φωτός.
Αλλά για τους πολιτικούς της είναι απλώς ένας σταυρός στις εκλογές, μια καρέκλα, μια σιωπηλή επαρχία που αντέχει. Μέχρι να μη μπορεί άλλο.
Ήρθε η ώρα να σταματήσει αυτή η ανοχή.
Όχι στους "άλλους", στους "πάνω", στους "μακρινούς". Αλλά στους δικούς μας. Σε όσους βολεύονται με τα λίγα, με τις υποσχέσεις, με τη μετριότητα. Γιατί όποιος ανέχεται τη σήψη, γίνεται μέρος της.
Η Ηλεία ζητά το αυτονόητο: να πάψει να αντιμετωπίζεται ως υποσημείωση. Και γι’ αυτό, πρέπει πρώτα να λογοδοτήσουν όσοι υποτίθεται πως μιλούν στο όνομά της.
