Η Δυτική Ελλάδα, γη πλούσια σε φυσικές αντιθέσεις και οικολογικούς θησαυρούς, βρίσκεται σήμερα στο σταυροδρόμι μιας κρίσιμης επιλογής: α...
Η Δυτική Ελλάδα, γη πλούσια σε φυσικές αντιθέσεις και οικολογικούς θησαυρούς, βρίσκεται σήμερα στο σταυροδρόμι μιας κρίσιμης επιλογής: ανάμεσα στη συνέχιση της περιβαλλοντικής υποβάθμισης και στην αναγέννηση μέσα από τη συνειδητοποίηση και τη δράση.
Απειλές που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε
Η περιοχή, από τα δάση της Ορεινής Ναυπακτίας ως τις λιμνοθάλασσες του Μεσολογγίου και τις παραλίες της Ηλείας, αντιμετωπίζει καθημερινά έναν συνδυασμό πιέσεων:
Κλιματική αλλαγή: Οι αυξανόμενες θερμοκρασίες, οι παρατεταμένες ξηρασίες και οι ακραίες βροχοπτώσεις προκαλούν φαινόμενα διάβρωσης, πυρκαγιών και απώλειας βιοποικιλότητας.
Καταπατήσεις και αυθαίρετη δόμηση: Σε παράκτιες ζώνες αλλά και σε ορεινούς όγκους, η ανεξέλεγκτη ανθρώπινη παρέμβαση αλλοιώνει τοπίο και οικοσυστήματα.
Ρύπανση υδάτων και εδάφους: Απόβλητα από γεωργικές, βιομηχανικές ή τουριστικές δραστηριότητες απειλούν ποτάμια, λίμνες και θάλασσες.
Ανεξέλεγκτη εξόρυξη και αιολική ανάπτυξη: Οι ενεργειακές επενδύσεις χωρίς επαρκές περιβαλλοντικό σχεδιασμό δημιουργούν περισσότερα προβλήματα απ’ όσα λύνουν.
Ελπίδες που αντέχουν και ανθίζουν
Κι όμως, μέσα σ’ αυτό το σκοτεινό τοπίο, γεννιούνται κάθε μέρα σπέρματα ελπίδας:
Τοπικές πρωτοβουλίες πολιτών οργανώνουν καθαρισμούς, επαναφυτεύσεις και δράσεις περιβαλλοντικής εκπαίδευσης.
Νέοι αγρότες και παραγωγοί στρέφονται σε βιώσιμες καλλιέργειες, βιολογικές μεθόδους και την αναβίωση τοπικών ποικιλιών.
Σχολεία και φορείς συνεργάζονται σε οικολογικά προγράμματα, μεταδίδοντας αξίες φροντίδας και ευθύνης στις επόμενες γενιές.
Οικοτουρισμός και ήπια ανάπτυξη κερδίζουν έδαφος, με παραδείγματα ξενώνων, μονοπατιών και δραστηριοτήτων σεβασμού προς το περιβάλλον.
Το δίλημμα είναι εδώ – και είναι προσωπικό
Δεν πρόκειται πλέον για θεωρία ή για πρόβλημα «των άλλων». Το περιβάλλον δεν είναι αφηρημένη έννοια, αλλά η ίδια η καθημερινή μας αναπνοή, το νερό που πίνουμε, η σκιά που μας δροσίζει, η γη που μας τρέφει. Κι αν το απειλούμε συλλογικά, μπορούμε και να το προστατεύσουμε συλλογικά.
Η ελπίδα για τη Δυτική Ελλάδα δεν βρίσκεται σε μεγαλεπήβολα σχέδια, αλλά στην αλλαγή νοοτροπίας. Στην επιστροφή στην αρμονία. Στο να ξαναδούμε τον τόπο όχι ως πόρο προς εκμετάλλευση, αλλά ως κοινό μας σπίτι.
