Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, ο ήλιος παίρνει το πάνω χέρι. Η ζέστη εισβάλλει στα σπίτια, στις πόλεις, στις σκέψεις μας. Οι ρυθμοί αλλάζου...
Η θάλασσα δεν είναι μόνο προορισμός. Είναι το καταφύγιο μας, το ψυχολογικό μας οξυγόνο όταν η άσφαλτος βράζει. Είναι τα μπάνια της παρέας, οι βουτιές των παιδιών, τα μεσημέρια της σιωπής κάτω από μια ομπρέλα. Είναι η αλμύρα στο δέρμα, τα ραδιόφωνα με ελληνικά τραγούδια και το καρπούζι που κόβεται πάνω σε μια πετσέτα παραλίας.
Η ζέστη, βεβαίως, δεν είναι μόνο ρομαντική. Φέρνει μαζί της και τις προκλήσεις.
Οι πόλεις στενάζουν, οι ηλικιωμένοι δοκιμάζονται, τα κλιματιστικά δουλεύουν ασταμάτητα, ενώ η κλιματική κρίση κάνει πλέον αισθητή την παρουσία της σε κάθε κύμα καύσωνα. Η έννοια της «ξεκούρασης» μετατρέπεται σε πολυτέλεια για πολλούς. Αλλά το καλοκαίρι, με έναν τρόπο μαγικό, συνεχίζει να ενώνει τους ανθρώπους γύρω από το κοινό βίωμα της ζέστης που λυγίζει αλλά δεν νικά.
Κι έπειτα, έρχεται η θάλασσα και απαλύνει ό,τι βαραίνει.
Στις ακτές της Ελλάδας —από τα Ιόνια μέχρι τα Δωδεκάνησα— οι εικόνες είναι γνώριμες αλλά πάντα νέες: βάρκες που λικνίζονται, παιδιά που κυνηγούν κύματα, γέλια που αντανακλούν στο φως. Το νερό δεν ξεπλένει μόνο τον ιδρώτα, αλλά και τη σκέψη.
Το καλοκαίρι, τελικά, δεν είναι μόνο εποχή. Είναι μνήμη και προσμονή μαζί.
Είναι η στιγμή που η καθημερινότητα κάνει ένα βήμα πίσω και μας επιτρέπει —έστω για λίγο— να ανασάνουμε. Στη σκιά μιας ταβέρνας, στο μουρμουρητό του κύματος, στο ηλιοβασίλεμα που ρίχνει πορτοκαλί φως στην ψυχή.
Και κάθε φορά που το ζεστό αεράκι αγγίζει το πρόσωπο, θυμόμαστε πως το καλοκαίρι, όσα κι αν αλλάξουν, παραμένει πάντα ένας μικρός θρίαμβος ζωής.
