Σε έναν τόπο που κάποτε έθρεφε την Ελλάδα με τη γη του, τους καρπούς του και την αυθεντικότητα των ανθρώπων του, οι αγρότες της Ηλείας σ...
Η Ηλεία, με την εύφορη πεδινή της γη, τις ελιές, τις σταφίδες, τα εσπεριδοειδή και τα κηπευτικά της, αποτέλεσε για δεκαετίες βασικό στυλοβάτη της αγροτικής παραγωγής στη Δυτική Ελλάδα. Από τα Λεχαινά μέχρι την Αμαλιάδα και από τον κάμπο του Πηνειού μέχρι τις παρυφές της Ολυμπίας, κάθε κομμάτι γης έχει μια ιστορία ιδρώτα, παράδοσης και οικογενειακής επιβίωσης.
Σήμερα, όμως, οι ιστορίες αυτές συνοδεύονται από σιωπηλά ερωτήματα:
αξίζει πια να μείνει κανείς στη γη του;
Μπορεί ένας νέος αγρότης να σταθεί αξιοπρεπώς;
Υπάρχει μέλλον χωρίς στήριξη, χωρίς υποδομές, χωρίς σχέδιο;
Το κόστος καλλιέργειας έχει εκτιναχθεί. Το λίπασμα, το πετρέλαιο, το νερό άρδευσης και τα φυτοφάρμακα βαραίνουν τον μικρό παραγωγό, ενώ οι τιμές πώλησης των προϊόντων συχνά δεν καλύπτουν καν τα έξοδα.
Παράλληλα, οι έμποροι αγοράζουν φτηνά και μεταπωλούν ακριβά, την ώρα που οι αγρότες είναι εγκλωβισμένοι χωρίς συλλογική διαπραγματευτική δύναμη.
Οι συνεταιρισμοί έχουν αποδυναμωθεί ή απαξιωθεί, και η έννοια της “οργάνωσης των παραγωγών” παραμένει περισσότερο ευχή παρά πραγματικότητα.
Κατά καιρούς οι αγρότες διαμαρτύρονται. Είναι μια κραυγή επιβίωσης. Ένα κάλεσμα στην κοινωνία να δει ξανά ποιος παράγει την τροφή που καταναλώνει, ποιος κρατά ζωντανά τα χωριά, ποιος συντηρεί τον κοινωνικό ιστό της υπαίθρου.
