Η Αμαλιάδα, λέει, του πολιτισμού. Του Χριστοδουλόπουλου και των παρατρεχάμενων, των χορηγών της ασημαντότητας και των αυτοφωτογραφιζόμεν...
Τις φωτογραφίες τις είδαμε. Τις στημένες, τις αδέξια χαρούμενες, τις επικές όπως αρμόζει σε κάθε... πανηγυράκι που σέβεται τον εαυτό του. Μόνο που δεν είναι πολιτισμός αυτό το πράγμα. Είναι φτηνό ντεκόρ. Σαν "γύφτικα σκερπάνια", που έλεγε κι η γιαγιά μου – δηλαδή πολύχρωμα και άχρηστα, να κάνουν φασαρία χωρίς ουσία.
Ο πολιτισμός δεν είναι να στήσεις μια σκηνή, να μοιράσεις προσκλήσεις και να ποζάρεις.
Είναι να δημιουργείς συνείδηση, να αφήνεις ίχνη, να μιλάς σε καρδιές και να πονάς για τη μνήμη αυτού του τόπου. Και για τη λήθη του.
Αλλά εδώ, προέχει η εικόνα. Το χαμόγελο στο δελτίο τύπου. Η “πολιτιστική κληρονομιά” σε φωτογραφίες που ανεβαίνουν για να σβηστούν την επόμενη μέρα – γιατί, τι να μείνει;
Η Αμαλιάδα αξίζει περισσότερα από αυτό το θεατρικό. Αξίζει ανθρώπους που να νοιάζονται για το πνεύμα, όχι για την κάμερα.
Αλλά ποιος τους ακούει;
