Σε έναν τόπο που για δεκαετίες περίμενε υπομονετικά την αναβάθμιση των υποδομών του, σε μια περιοχή που μετρούσε ζωές στον επικίνδυνο δρ...
Κι όμως, στη χώρα της εσωστρέφειας και της τοπικής μικροπολιτικής, ακόμα και μια πινακίδα μπορεί να γίνει αφορμή για... διαμάχη.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που αρνούνται πεισματικά να δουν το καλό.
Αντί να αναγνωρίσουν την πρόοδο, την ασφάλεια και τις αναπτυξιακές δυνατότητες που φέρνει ο νέος δρόμος, στέκονται στη σήμανση, στο χρώμα, στο ποιος φωτογραφήθηκε και ποιος όχι. Σαν να τους ενοχλεί που κάτι αλλάζει, που κάτι επιτέλους γίνεται.
Η μικροψυχία ορισμένων είναι πλέον ορατή με γυμνό μάτι. Κάθε έργο, κάθε παρέμβαση του Δήμου ή της Πολιτείας, αντί να εκλαμβάνεται ως βήμα μπροστά, μεταφράζεται σε ευκαιρία για κριτική – όχι γόνιμη, αλλά σκοτεινή και τοξική, βγαλμένη από προσωπικές πικρίες, κομματικά μανιφέστα ή απλή διάθεση για καταγγελία χωρίς περιεχόμενο.
Αντί να μιλήσουν για την ουσία – για έναν δρόμο που μειώνει αποστάσεις και αυξάνει την ασφάλεια, για μια δημοτική αρχή που προσπαθεί με έργα και όχι με λόγια να βελτιώσει την καθημερινότητα – προτιμούν να επικεντρώνονται στο τίποτα, στο ανούσιο, στο «γιατί δεν γράφει αυτό» ή «ποιος το έβαλε».
Η κοινωνία, όμως, δεν έχει ανάγκη από μίζερες φωνές, αλλά από ανθρώπους που μπορούν να αναγνωρίσουν την πρόοδο όταν τη βλέπουν. Από πολίτες που θέλουν να χτίσουν κι όχι να γκρεμίζουν. Από εκείνους που ξέρουν ότι η σιωπηλή εργασία είναι πιο δυνατή από τις φωνές της αμφισβήτησης.
Ο δρόμος Πατρών–Πύργου προχωρά. Τα έργα στο Δήμο υλοποιούνται. Όσοι δεν μπορούν να το δεχτούν, δεν φανερώνουν τίποτα άλλο πέρα από τον εσωτερικό τους εγκλωβισμό. Κι αν μια πινακίδα είναι για κάποιους "πρόβλημα", τότε το πρόβλημα δεν είναι το έργο, αλλά ο τρόπος που βλέπουν τον κόσμο.
