Τι να πει κανείς πια; Ζούμε σ’ έναν νομό που τον ξεγυμνώνουν μέρα με τη μέρα. Μας παίρνουν τα πάντα — σχολές, υποδομές, ανθρώπους — κα...
Τι να πει κανείς πια;
Ζούμε σ’ έναν νομό που τον ξεγυμνώνουν μέρα με τη μέρα. Μας παίρνουν τα πάντα — σχολές, υποδομές, ανθρώπους — και στο τέλος θα μας πάρουν και την ψυχή.
Μας πήραν τις Πανεπιστημιακές Σχολές. Τις έκλεισαν χωρίς δισταγμό, σαν να έσβηναν μια γραμμή σε χαρτί, όχι ένα μέλλον.
Μας πήραν τη ΣΕΤΤΗΛ, που αποτελούσε πνοή για την τοπική κοινωνία. Κι όλα αυτά, μέσα στη σιωπή των «εκπροσώπων» μας, που προτιμούν να χαμογελούν στις φωτογραφίες παρά να συγκρουστούν για τον τόπο τους.
Η Υγεία; Καταρρέει. Νοσοκομεία-φαντάσματα, εφημερίες της απελπισίας, άνθρωποι που περιμένουν να ζήσουν. Αν αρρωστήσεις στην Ηλεία, πρέπει να έχεις τύχη. Γιατί το κράτος σε έχει ξεχάσει.
Ο νέος δρόμος Πατρών–Πύργου, που μας τον παρουσίασαν σαν σωτηρία, αποδείχθηκε ακόμη μια προχειρότητα. Με τις πρώτες βροχές, βγήκαν στην επιφάνεια τα ψέματα — κακοτεχνίες, πλημμύρες, αποσάθρωση. Ένα έργο που έγινε για να τρέφει εργολάβους, όχι να υπηρετεί ανθρώπους.
Κι ενώ όλα γύρω καταρρέουν, ετοιμάζονται να βάλουν φωτοβολταϊκά στη λίμνη Πηνειού. Στο στολίδι του νομού. Στη γη που ποτίζει χωράφια και ψυχές. Θέλουν να την κάνουν βιομηχανικό πάρκο ενέργειας, γιατί βλέπουν μόνο αριθμούς και όχι τόπο, ζωή, ιστορία.
Κι εδώ φτάνουμε στο άλλο μεγάλο αγκάθι: την κτηνοτροφία.
Τον πυλώνα που κρατούσε ζωντανή την ύπαιθρο και τώρα σβήνει μέρα με τη μέρα. Οι στάνες αδειάζουν, τα κοπάδια λιγοστεύουν, οι άνθρωποι κουράστηκαν να παλεύουν με το κόστος των ζωοτροφών, τη γραφειοκρατία, την αδιαφορία.
Κάποτε οι κτηνοτρόφοι ήταν στυλοβάτες της τοπικής οικονομίας — σήμερα νιώθουν εξόριστοι μέσα στον ίδιο τους τον τόπο.
Κανένα σχέδιο στήριξης, καμία πολιτική βούληση, κανένα ενδιαφέρον. Μόνο υποσχέσεις και ανακοινώσεις. Κι όταν οι άνθρωποι αυτοί σηκώσουν το βλέμμα, βλέπουν τη γη τους να αδειάζει από ζωή, να σβήνει μαζί με τα όνειρά τους.
Η εγκληματικότητα θεριεύει, η αγροτιά στενάζει, οι νέοι φεύγουν, κι εμείς μετράμε απώλειες. Όχι μόνο σε έργα και θέσεις, αλλά σε αξιοπρέπεια.
Κι οι βουλευτές; Σιωπή.
Οι δήμαρχοι; Βολεμένοι στη μικροεξουσία τους, μετρούν κουκιά και όχι πληγές.
Κανείς δε μιλά. Κανείς δεν παλεύει. Όλοι κοιτούν αλλού, ενώ η Ηλεία χάνεται.
Αυτός ο τόπος δεν ζητά ελεημοσύνη. Ζητά δικαιοσύνη, σεβασμό, σχέδιο.
Γιατί η Ηλεία δεν είναι μια ξεχασμένη επαρχία· είναι μια πληγή ανοιχτή στο σώμα της Ελλάδας.
Κι όταν η πληγή αυτή ματώσει ως το τέλος, να μη μιλήσουν για ατυχίες. Να κοιταχτούν στον καθρέφτη εκείνοι που την πρόδωσαν.
