Η Ηλεία πεθαίνει αργά, και όσοι θα έπρεπε να υπερασπίζονται τον τόπο, απλώς παρακολουθούν. Οι βουλευτές του νομού –Ανδρέας Νικολακόπουλ...
Η Ηλεία πεθαίνει αργά, και όσοι θα έπρεπε να υπερασπίζονται τον τόπο, απλώς παρακολουθούν. Οι βουλευτές του νομού –Ανδρέας Νικολακόπουλος, Διονυσία Αυγερινοπούλου και Δημήτρης Αβραμόπουλος– έχουν μετατραπεί σε θεατές ενός διαρκούς ξεπεσμού.
Ενός νομού που υποβαθμίζεται καθημερινά, χωρίς υποδομές, χωρίς φωνή, χωρίς ελπίδα.
Τα πανεπιστημιακά τμήματα που θα μπορούσαν να κρατήσουν τους νέους στον τόπο έκλεισαν το ένα μετά το άλλο. Τα τραπεζικά καταστήματα και τα ΕΛΤΑ εξαφανίζονται από τις μικρές πόλεις και τα χωριά, αφήνοντας πίσω ένα κενό εξυπηρέτησης και αξιοπρέπειας.
Το ΣΕΤΤΗΛ, που αποτελούσε επί δεκαετίες σταθερό σημείο αναφοράς για την περιοχή, έκλεισε κι αυτό.
Και την ίδια ώρα, οι τρεις εκπρόσωποι της Ηλείας στη Βουλή περιορίζονται σε ανακοινώσεις “ανησυχίας” και σε φωτογραφίες από διάφορες εκδηλώσεις και... συναντήσεις με υπουργούς, που ποτέ δεν βλέπουμε να υλοποιούνται τα όσα τάχα συμφωνούν.
Καμία ουσιαστική παρέμβαση, καμία δυναμική αντίδραση, κανένα πολιτικό ανάστημα απέναντι στην αδικία. Μοιάζουν να ενδιαφέρονται περισσότερο για το πώς θα διατηρήσουν τη βολική τους καρέκλα, παρά για το πώς θα σταθεί ξανά όρθιος ο τόπος που τους εξέλεξε. Άλλωστε, για ορισμένους, η φιλοδοξία εξαντλείται σε μια πιθανή υφυπουργοποίηση – όχι στην υπεράσπιση της Ηλείας.
Κι αν κάτι αποτυπώνει απόλυτα το μέγεθος της εγκατάλειψης, είναι ο πολύπαθος δρόμος Πάτρα–Πύργος. Ένα έργο που περιμέναμε 25 ολόκληρα χρόνια, ένα έργο-σύμβολο για τη Δυτική Ελλάδα, που με τις πρώτες κιόλας βροχές αποκάλυψε σοβαρά προβλήματα και κατασκευαστικές αστοχίες. Ένα έργο που έπρεπε να σηματοδοτεί την αρχή μιας νέας εποχής, αλλά κατέληξε να γίνει μνημείο προχειρότητας και πολιτικής ανευθυνότητας.
Η Ηλεία έχει καταντήσει να ζει με ψίχουλα. Δεν έχει σιδηρόδρομο, δεν έχει ουσιαστική πρόσβαση σε δημόσιες υπηρεσίες, δεν έχει πανεπιστημιακή παρουσία, δεν έχει υποδομές. Κι όμως, έχει βουλευτές που υποτίθεται πως τη “εκπροσωπούν”.
Η σιωπή τους είναι συνενοχή.
Και η συνενοχή τους είναι η σφραγίδα μιας πολιτικής που θεωρεί την Ηλεία επαρχία δεύτερης κατηγορίας.
Ο νομός δεν χρειάζεται άλλους διαχειριστές της παρακμής. Χρειάζεται φωνές που να συγκρούονται, να απαιτούν, να διεκδικούν. Όχι βουλευτές που τρέμουν μην χάσουν την επόμενη ευκαιρία να φωτογραφηθούν πίσω από έναν υπουργό.
Η Ηλεία αξίζει καλύτερα.
Και κυρίως, αξίζει ανθρώπους που να τη θυμούνται και μετά τις εκλογές.
