Στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας από τη μία, κουμπάρος του Ανδρουλάκη από την άλλη… Και στη μέση ένα πολιτικό σύστημα που παριστάνει ότι π...
Και στη μέση ένα πολιτικό σύστημα που παριστάνει ότι πέφτει από τα σύννεφα, ενώ όλοι ξέρουν πως εδώ και χρόνια έβρεχε.
Και μάλιστα καλά.
Γιατί ξαφνικά ανακαλύψαμε πως οι «μηχανές» των επιδοτήσεων άλεθαν χρυσάφι για λίγους και αέρα για τους πολλούς.
Και ο νόμιμος αγρότης;
Αυτός που έχει χώμα στα χέρια, όχι συμβόλαια-μαϊμού στα συρτάρια;
Αυτός πλήρωνε πάντα το λογαριασμό.
Σιωπηλά.
Με υπομονή.
Με τη φράση «τι να κάνουμε;» καρφωμένη στα δόντια.
Ενώ κάποιοι άλλοι — αυτοί που «τυχαίνει» να έχουν γνωριμίες, κουμπαριές, κομματικές πόρτες που ανοίγουν — έβλεπαν την Ευρώπη να τους στέλνει επιδοτήσεις κι εκείνοι να τις μετατρέπουν σε πολυτελή αυτοκίνητα, «επενδύσεις», γονικές παροχές χιλιάδων ευρώ και lifestyle που δεν κολλάει ούτε με κόλλα πάνω σε αγροτικό.
Κι όλα αυτά σε βάρος όλων μας.
Σε βάρος μιας χώρας που ακόμα παριστάνει ότι σοκάρεται όταν ξεσκεπάζεται η ίδια της η πραγματικότητα.
Το ελληνικό πολιτικό σκηνικό;
Μια ωραία ατμόσφαιρα — αν σου αρέσουν τα θολά νερά, οι αδιαφανείς διαδρομές και οι αιώνιες δικαιολογίες.
Γιατί, τελικά, όλοι κάτι ήξεραν.
Κανείς δεν έκανε τίποτα.
Και το πάρτι συνεχιζόταν με δημόσιο χρήμα και ιδιωτική ευτυχία.
Μέχρι που — όπως πάντα — τα φώτα άναψαν όταν η ζημιά έγινε και όταν πια δεν μπορούσε να κρυφτεί άλλο το αυτονόητο:
Ότι πίσω από κάθε σκάνδαλο υπάρχει μια χώρα που το είχε ήδη συνηθίσει.
