Η Παραμονή Χριστουγέννων δεν είναι απλώς μια ημερομηνία. Είναι μια παύση. Μια ανάσα του χρόνου, λίγο πριν αλλάξει ο τόνος της ζωής – έστω...
Είναι η μέρα που το ρολόι μοιάζει να πηγαίνει πιο αργά. Τα μαγαζιά κλείνουν νωρίς, τα σπίτια ανοίγουν. Τα τραπέζια στρώνονται όχι μόνο με φαγητό, αλλά με ιστορίες που επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο, σαν τελετουργία μνήμης. Κάποιοι περιμένουν παιδιά να γελάσουν. Άλλοι περιμένουν απλώς να περάσει η νύχτα.
Η Παραμονή Χριστουγέννων έχει κάτι βαθιά ανθρώπινο: δεν υπόσχεται θαύματα, υπόσχεται όμως μια πιθανότητα.
Την πιθανότητα να κοιταχτούμε λίγο πιο προσεκτικά. Να θυμηθούμε ποιοι λείπουν από το τραπέζι. Να σκεφτούμε εκείνους που δεν έχουν τραπέζι. Εκείνους που η γιορτή τους βρίσκει σε σταθμούς, σε σκηνές, σε δωμάτια χωρίς θέρμανση, σε χώρες που ο πόλεμος δεν κάνει παύσεις για γιορτές.
Κι όμως, μέσα σε αυτή τη γνώση, η Παραμονή δεν χάνει τη σημασία της. Αντίθετα, την αποκτά. Γιατί τα Χριστούγεννα –πέρα από θρησκείες και σύμβολα– μιλούν για κάτι απλό και ξεχασμένο: την ανάγκη του ανθρώπου για φροντίδα.
Για μια λέξη καλή. Για ένα χέρι που δεν ζητά αντάλλαγμα.
Ίσως γι’ αυτό αυτή η μέρα είναι πιο σημαντική από την ίδια τη γιορτή. Γιατί δεν έχει ακόμη καταναλωθεί. Δεν έχει ακόμη τελειώσει. Είναι το «πριν». Εκεί όπου όλα μπορούν ακόμη να αλλάξουν – έστω μέσα μας.
Και αν υπάρχει ένα πραγματικό μήνυμα στην Παραμονή Χριστουγέννων, δεν είναι τα δώρα κάτω από το δέντρο. Είναι η υπενθύμιση ότι, όσο σκοτεινή κι αν είναι η χρονιά που πέρασε, το φως δεν έρχεται με θόρυβο.
Έρχεται αθόρυβα. Όπως αυτή η νύχτα.
Καλά Χριστούγεννα. Με λιγότερη βεβαιότητα και περισσότερη ανθρωπιά.
