Όταν ένας άνθρωπος πεθαίνει, μαζί του σβήνουν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του. Χάνονται όλα όσα έζησε, χάνονται οι ελπίδες, τα ό...
Όταν ένας άνθρωπος πεθαίνει, μαζί του σβήνουν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του. Χάνονται όλα όσα έζησε, χάνονται οι ελπίδες, τα όνειρά του. Και πίσω μένει πόνος... μόνο πόνος για τους δικούς του ανθρώπους. Κάποτε ο Μαρξ είπε ότι, ο θάνατος δεν πλήττει αυτόν που φεύγει, αλλά αυτούς που μένουν πίσω του.
Οι παραπάνω σκέψεις ήρθαν στο μυαλό μου διαβάζοντας από κάποιους την χολή και την κακία που έβγαλαν για τον Θέμο Αναστασιάδη, από τη στιγμή που μαθεύτηκε ο θάνατός του, με μηνύματά τους στα κοινωνικά δίκτυα facebοok και twitter.
Ασυγκίνητοι μπροστά στο φευγιό ενός ανθρώπου μόλις 61 χρονών, ασυγκίνητοι στο δράμα που βιώνουν τις τελευταίες ώρες οι δικοί του άνθρωποι.
Ο Θέμος Αναστασιάδης ήταν ένας άνθρωπος όπως όλοι μας: Με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά του. Με τα καλά και με τα λάθη του. Και αυτά δεν τον έκαναν ούτε καλύτερο από τους άλλους ανθρώπους, αλλά ούτε και χειρότερο. Είναι το ίδιο που συμβαίνει με όλους μας και τον καθένα μας ξεχωριστά.
Ο Θέμος Αναστασιάδης άφησε το δικό του στίγμα στην έντυπη και ηλεκτρονική δημοσιογραφία. Και αυτό το στίγμα για κάποιους ήταν καλό για κάποιους όχι.
Από εκεί όμως μέχρι ο κάθε σκ@@@ψυχος να βγάζει όλο το μίσος και την κακία του, την ώρα που έφυγε από αυτή τη ζωή, υπάρχει μια τεράστια απόσταση.
Βέβαια, σε αυτές τις πράξεις προβαίνουν άνθρωποι που έχουν μαύρη ψυχή. Ζηλόφθονες, κακοί, μισητοί... άνθρωποι που δυστυχώς δείχνουν τι αρχές πήραν από το σπίτι τους, με τι αρχές γαλουχούν τα παιδιά τους.
Το έχω ξαναγράψει: Ο μα@@κας είναι σαν την κατσαρίδα. Και όλοι ξέρουμε πόσο χάλια είναι μια κατσαρίδα!
Καλό ταξίδι, σ' έναν άνθρωπο με πολύ χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Σε έναν άνθρωπο που άφησε το δικό του ανεξίτηλο στίγμα στην ελληνική δημοσιογραφία.
Ας είναι ανάλαφρο το χώμα που θα τον σκεπάσει!!!