Τα ιδιότυπα χαρακτηριστικά του πατέρα Μητσοτάκη που βρίσκουν σήμερα πλήρη εφαρμογή στην πολιτική του γιου του. Συμπληρώθηκαν χθες τρία χ...
Τα ιδιότυπα χαρακτηριστικά του πατέρα Μητσοτάκη που βρίσκουν σήμερα πλήρη εφαρμογή στην πολιτική του γιου του. Συμπληρώθηκαν χθες τρία χρόνια από τον θάνατο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και η πολιτική του κληρονομιά εξακολουθεί να επηρεάζει τις πολιτικές εξελίξεις.
Οχι μόνο επειδή στη θέση του πρωθυπουργού έχει αναδειχτεί ο γιος του, αλλά κυρίως επειδή πολλοί από τους πρωταγωνιστές της πολιτικής σκηνής υπήρξαν σε μεγάλο βαθμό δικά του δημιουργήματα: δικοί του στενοί συνεργάτες ή δικοί του ορκισμένοι αντίπαλοι. Αλλά αυτό που ενδιαφέρει κυρίως είναι ότι ορισμένα ιδιότυπα χαρακτηριστικά του πατέρα Μητσοτάκη βρίσκουν σήμερα πλήρη εφαρμογή στην πολιτική του γιου.
Και αποδεικνύουν ότι η πολιτική που ο δεύτερος ακολουθεί συνδέεται απολύτως με την οικογενειακή του παράδοση και βέβαια δεν έχει καμιά σχέση με «εκσυγχρονισμό» ή «νέες ιδέες».
1. Κέντρο και Ακροδεξιά
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έχει κληροδοτήσει στον γιο του μια ιδιότυπη σχέση με ένα ευρύτατο πολιτικό φάσμα, από το Κέντρο έως την Ακροδεξιά. Η «Εφ.Συν.» έχει αναδείξει (βλ. Δημήτρης Ψαρράς, 17.5.2019) την προφητική του απάντηση στον Θανάση Διαμαντόπουλο, όταν εκείνος του επισήμανε ότι οι ηγετικές φιλοδοξίες του νεότερου Μητσοτάκη «ενδεχομένως θα προσέκρουαν σε δυσυπέρβλητα εμπόδια», διότι αυτός «ψαρεύει πρωτίστως, αν όχι αποκλειστικά, στη φιλελεύθερη δεξαμενή των ψηφοφόρων της Ν.Δ., ενώ έχει ελάχιστη διείσδυση στον χώρο της λαϊκής, σκληροπυρηνικής, βαθιάς Δεξιάς».
Ο πατέρας Μητσοτάκης του είχε απαντήσει χωρίς δυσκολία: «Τι λες, παιδί μου; Εμένα οι ακροδεξιοί ήταν οι πιο δικοί μου, οι πιο πιστοί, ιδιαίτερα οι βασιλόφρονες. Και οι ακροδεξιοί, λοιπόν, κατά βάση τον Κυριάκο θα ακολουθήσουν» (Θανάσης Διαμαντόπουλος, «Το πορτρέτο ενός ηγέτη. Από την ιστορία του Μητσοτάκη στον Μητσοτάκη της Ιστορίας», εκδ. Πατάκης, Αθήνα 2013, σ. 122-124). Να πώς εξηγούνται τα επαναλαμβανόμενα φαινόμενα αγαστής συνεργασίας με πατενταρισμένα στελέχη της Ακροδεξιάς.
Δεν είναι μόνο ο αντιπρόεδρος Γεωργιάδης ή ο υπουργός Βορίδης που διεκδικούν την ιδιότητα του μετανοημένου ρατσιστή και αντισημίτη, αλλά και τα πρόσωπα που στελεχώνουν τον κρατικό μηχανισμό, από τον υμνητή του δικτάτορα Παπαδόπουλου γεν. γραμματέα Τουρισμού Κωνσταντίνο Λούλη έως τον διοικητή της προσφυγικής δομής στον Πύργο Χρήστο Τσιαχρή που θέλει να γκρεμίσει τα τζαμιά.
2. «Αποστάτης» ή «παρείσακτος»;
Από τον πατέρα του έχει κληρονομήσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ένα δεύτερο χαρακτηριστικό. Ο Κων. Μητσοτάκης θεωρούσε τον εαυτό του «κεντρώο», αλλά οι πολιτικοί εκφραστές του Κέντρου δεν του συγχώρησαν ποτέ την αποστασία. Από την άλλη πλευρά, και οι βαρόνοι της Δεξιάς έβλεπαν πάντοτε με μισό μάτι τον όψιμο συνοδοιπόρο τους, όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής τον ενέταξε στη Ν.Δ., μαζί με το προσωπικό του «Κόμμα Νεοφιλελευθέρων».
Ο ίδιος ο Κων. Μητσοτάκης περηφανευόταν ότι είχε πρωταγωνιστήσει το 1961 στη μάχη της Ενωσης Κέντρου εναντίον της ΕΡΕ και τις εκλογές βίας και νοθείας. Μόνο που ο Κων. Καραμανλής είχε καταγράψει μια εντελώς διαφορετική εικόνα: «Ο κ. Μητσοτάκης, ο οποίος υπερηφανεύεται διά την αντικαραμανλικήν του ορθοδοξίαν, κατά τας εκλογάς του 1961, όταν επεσκέφθην τα Χανιά, μου επρότεινε διά του δημοσιογράφου και κουμπάρου του, αν δεν απατώμαι, κ. Μανωλικάκη, να ενταχθή εις το κόμμα μου μετά τας εκλογάς, διότι, όπως μου διεμήνυσε, είχε αηδιάσει από τις αθλιότητες των Βενιζέλου και Παπανδρέου» (Τάκης Λαμπρίας, «Καραμανλής, ο φίλος», εκδ. Ποταμός, Αθήνα 1998, σ. 376). Αυτή η ιδιότυπη σχέση αγάπης και μίσους εξακολουθεί να χαρακτηρίζει τις σχέσεις των δύο στρατοπέδων, δηλαδή των επιγόνων του Κων. Καραμανλή και εκείνων του Κων. Μητσοτάκη.
3. «Εθνικά» θέματα για εσωτερική χρήση
Από πρώτη ματιά θα μπορούσε κανείς να πει ότι το μοντέλο της πολιτικής συνέχειας μεταξύ πατέρα και γιου διακόπτεται με την επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη να μην ακολουθήσει την αδελφή του, Ντόρα Μπακογιάννη, στην έξοδο από τη Ν.Δ., μετά τη διαγραφή της από τον Αντώνη Σαμαρά, κερδίζοντας πρόσκαιρα την εύνοια του τελευταίου και διεκδικώντας αυτόνομο ρόλο στο κόμμα. Ομως η παλιά οικογενειακή αντίθεση δεν εξαλείφθηκε ποτέ. Αν και προεκλογικά, ως πρόεδρος της Ν.Δ., ο κ. Μητσοτάκης προσχώρησε στην ατζέντα Σαμαρά, μετεκλογικά είχαμε πολλά παραδείγματα όπου οι δυο πλευρές εμφανίστηκαν στα πρόθυρα μιας οριστικής ρήξης.
Πρόσφατα ζήσαμε την περίοδο της αναθέρμανσης του Μακεδονικού, όπου ο Αντ. Σαμαράς παρουσιάστηκε να ηγεμονεύει στη Ν.Δ., επισκιάζοντας τον αρχηγό του. Μόνο που μόλις βρέθηκε στη θέση του πρωθυπουργού, ο κ. Μητσοτάκης ακολούθησε τη διαμετρικά αντίθετη πολιτική, θυμίζοντας έντονα τον τρόπο που δρούσε ο πατέρας του. Βέβαια εκείνος είχε φροντίσει αρχικά να διώξει τον κ. Σαμαρά ως τυχοδιώκτη εθνικιστή από το κόμμα, αλλά στη συνέχεια ακολούθησε την αδιάλλακτη γραμμή, παγιδευμένος στο κλίμα που ο ίδιος είχε επιτρέψει να δημιουργηθεί. Τώρα ο γιος του απλώς δρέπει τις δάφνες της διπλωματικής επιτυχίας της Συμφωνίας των Πρεσπών που προεκλογικά κατήγγελλε.
4. Νεοφιλελευθερισμός και πελατειακό κράτος
Αναφορικά με τον τρόπο άσκησης πολιτικής από τη σημερινή κυβέρνηση, σημασία έχει ο ιδιαίτερος τρόπος που είχε ο πατέρας Μητσοτάκης να συνδυάζει τη νεοφιλελεύθερη πολιτική (που υποτίθεται ότι στηρίζεται στον περιορισμό του κρατικού τομέα) με τον πιο ακραίο έλεγχο του Δημοσίου. Ενώ ήταν εκείνος που πρώτος έθεσε τα θεμέλια για μια ανοιχτά νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική που κέρδιζε έδαφος στα τέλη της δεκαετίας του ‘80 σε πολλές χώρες, με την πρώτη κρίση του σοσιαλδημοκρατικού μοντέλου, ταυτόχρονα ακολουθούσε τις πιο παραδοσιακές μεθόδους άγρας ψήφων που βέβαια απαιτούν βόλεμα ημετέρων, στρατιές προσλήψεων και σπατάλη πόρων για την εξασφάλιση της εκλογικής πελατείας.
Είναι γνωστό ότι το 2005, ως «επίτιμος» πια πρόεδρος, ο Κων. Μητσοτάκης είχε επισκεφθεί τον υπουργό της κυβέρνησης Καραμανλή Γιώργο Αλογοσκούφη για να του μεταγγίσει το ειδικό μείγμα οικονομικής πολιτικής που είχε ο ίδιος εφαρμόσει: «Πριν από 25 χρόνια είχα πει, εδώ, από την ίδια θέση ως υπουργός Συντονισμού, ότι η Ελλάς έχει δύο πληγές: τη Δασική Υπηρεσία και την Αρχαιολογική Υπηρεσία. Δυστυχώς και μετά από 25 χρόνια πρέπει να ξαναπώ το ίδιο. Πρέπει να απελευθερωθεί η ελληνική γη όσο μπορούμε γρηγορότερα, γιατί αποτελεί τον μοχλό της ανάπτυξης» («Καθημερινή», 14.1.2005). Ο Κυριάκος Μητσοτάκης φρόντισε να ακολουθήσει τη συμβουλή, όπως προκύπτει π.χ. από το πρόσφατο νομοσχέδιο για το περιβάλλον.
www.efsyn.gr
