του Διαμαντή Σεϊτανίδη Δεν είναι μυστικό ότι στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία δέκα χρόνια σημειώθηκαν αξιοπρόσεκτες εξ...
Δεν είναι μυστικό ότι στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία δέκα
χρόνια σημειώθηκαν αξιοπρόσεκτες εξελίξεις. Αποτίναξε τον λαϊκισμό, εξαφάνισε τους
νεοναζί, έπαψε να πιστεύει σε «επαναστατικές»
λύσεις. Έρχεται σιγά σιγά στο προσκήνιο η επόμενη γενιά, πιο μορφωμένη, πιο ρεαλιστική, πιο
«αστική», πιο σταθερή στα πόδια της. Τα «θα» πλέον δεν πιάνουν. Σημασία έχει τι μπορεί να κάνει η
πολιτική, τι κάνει, και όχι τι λέει ή τι υπόσχεται.
Ωστόσο, η κοινωνία μας σήμερα περνά άλλη μια
δοκιμασία: εκείνη του εμβολιασμού. Το πράγμα
μάλλον είναι πιο πολύπλοκο απ’ όσο φαίνεται.
Έχει να κάνει με τα μηνύματα που παίρνει ο σημερινός Έλληνας πολίτης. Ενώ για κανένα εμβόλιο
από όλα όσα κάνουμε αλλά και όσα κάνουν τα
παιδιά μας όταν είναι βρέφη δεν υπάρχει δημόσια
συζήτηση για το πόσο βλαπτικό ή ωφέλιμο είναι,
καλώς ή κακώς αυτή η συζήτηση ξεκίνησε νωρίς
και στη χώρα μας και γενικότερα στις δημοκρατικές κοινωνίες της Δύσης - εξ ου και τα χαμηλά
ποσοστά εμβολιασμού.
Τα επιχειρήματα είναι
γνωστά: τα εμβόλια του κορονοϊού δεν έχουν
υποστεί την αντοχή στον χρόνο που έχουν υποστεί τα εμβόλια αντιμετώπισης άλλων ιών. Έτσι, οι
πολίτες είχαν να διαλέξουν από το αν θα κινδυνεύσουν με διασωλήνωση -σε περίπτωση που
προσβληθούν- ή θα εμβολιαστούν και θα ρισκάρουν μια πιθανή βλάβη στον οργανισμό τους, που
τώρα ακόμη είναι απροσδιόριστη.
Όλοι μας, κυβέρνηση, μέσα ενημέρωσης, μετέχοντες στον δημόσιο διάλογο, παρασυρθήκαμε
από τη λαχτάρα όσων προτίμησαν να μη διασωληνωθούν και κινδυνεύσουν τώρα αντί μας πιθανής,
διόλου βέβαιης και απροσδιόριστης μελλοντικής
βλάβης.
Και κάπως έτσι το ποσοστό των εμβολιασμένων
έφτασε και οριακά ξεπέρασε το 41%. Και εκεί έγινε φανερή η αναμέτρηση της κοινωνίας με τον
εαυτό της. Εκεί φάνηκε ότι υπάρχει ένα κομμάτι
της που φοβάται να κάνει το εμβόλιο και, είτε περιμένει να επωφεληθεί από το τείχος ανοσίας που
οι άλλοι θα κτίσουν είτε προτιμά το ρίσκο της διασωλήνωσης από τις «άγνωστες» συνέπειες του
εμβολίου.
Τα στοιχεία δείχνουν ότι στα τέλη Αυγούστου θα
έχουμε καταφέρει να κτίσουμε το τείχος ανοσίας.
Ωστόσο, το μήνυμα είναι ότι η κοινωνία δεν λειτουργεί πάντα με γνώμονα τον ορθολογισμό.
Ο
φόβος για το άγνωστο, τα υπολείμματα συνωμοσιολογικών θεωριών και το περιεχόμενο του δημόσιου διαλόγου (όπου τεράστιο κομμάτι του καλύπτεται από τα ερωτήματα για την ασφάλεια των
εμβολίων) επηρεάζουν τον σύγχρονο άνθρωπο.
Ας το λάβουν αυτό υπόψη τους οι πολιτικές δυνάμεις που θέλουν να εκφράσουν την ελληνική
κοινωνία. Πρωτίστως, ας το λάβει υπόψη της η
κυβέρνηση. Η ποιότητα και το περιεχόμενο του
δημόσιου διαλόγου παράγει αποτελέσματα. Και ο
πολίτης δεν λαμβάνει αποφάσεις με μόνο κριτήριο τον ορθολογισμό. Ο φόβος και ο ανορθολογισμός επίσης επηρεάζουν πολλούς, ίσως πάρα
πολλούς…
