Ένα μανιφέστο αλληλεγγύης για τις σκελίδες των ονείρων μας. Στο κομμάτι του φαγητού, αυτός ο τόπος είναι ευλογημένος. Μην κοιτάς που τα...
Στο κομμάτι του φαγητού, αυτός ο τόπος είναι ευλογημένος. Μην κοιτάς που τα έχουμε κάνει μαντάρα και δεν εξάγουμε πλέον ούτε κουκούτσια από μήλα. Σε μία χώρα με εύφορο έδαφος που η φτώχεια ανάγκασε τον κοσμάκη να πειραματίζεται με τα πάντα, το σκόρδο αποτελούσε και αποτελεί θεμέλιο λίθο για την μεσογειακή κουζίνα.
Και μην σου πούμε για τα περισσότερα πιάτα που υπάρχουν εκεί έξω. Και αν είσαι από εκείνους που το αγαπούν, πιθανότατα θα αγαπάς και την κρεμώδη μορφή του της σκορδαλιάς. Ή το απόλυτο πάντρεμα με το γιαούρτι που ονομάζεται τζατζίκι. Που το τρως και κλαις από συγκίνηση.
Αυτό είναι το σκόρδο που αγαπήσαμε.
Μας ανέθρεψε
Ξέρεις για πόση ιστορία μιλάμε όταν αναφερόμαστε στη σκορδαλιά; Χρονολογείται πριν το Βυζάντιο και διαδόθηκε κυρίως μέσω της νοτιογαλλικής κουζίνας. Στη Βενετία θεωρούταν έδεσμα και ήταν οι Ενετοί που το έφεραν στα Ιόνια βάζοντας το για τα καλά στις κουζίνες μας. Όμως στην Ελλάδα που βρισκόταν κάτω από τον τουρκικό ζυγό, το μπέρδεμα του σκόρδου με το ψωμί και το λάδι, ήταν από τα φαγητά που θεωρούταν στανταράκι στην εβδομαδιαία κατανάλωση.
Το ίδιο συνέβαινε και με το τζατζίκι το οποίο εμφανίζεται από τις εποχές του Βυζαντίου.
Και όμως, ένα πιάτο που τάισε γενιές και γενιές Ελλήνων, σήμερα αποτελεί ταμπού. Αν το καλοσκεφτείς, το σκόρδο εμφανίζεται τουλάχιστον στα 8 από τα 10 ελληνικά πιάτα. Τι στραβομουτσουνιάζετε τότε ρε; Επειδή σας μυρίζει θα το κόψουμε οι υπόλοιποι;
Δηλαδή πότε θα φάμε;
Έχουμε καθιερώσει την 25η Μαρτίου ως την επίσημη μέρα του μπακαλιάρου με σκορδαλιά. Και πάλι ωστόσο θα δεις ότι λίγοι θα την τιμήσουν. Μας έχει περάσει υποσυνείδητα, πως ο κόσμος θα μας κοιτάζει λες και έχουμε λέπρα. Το ίδιο συμβαίνει πιο τακτικά, για όσους δεν θέλουν να στερηθούν το τζατζίκι από το σουβλάκι. Δεν κατάλαβα. Δηλαδή πότε θα υπάρξει απενοχοποίηση από αυτό το πιάτο; Τη μία δεν μπορούμε να φάμε γιατί θα μυρίζουμε στο γραφείο. Την άλλη γιατί μας μυρίζει η γκόμενα και ξερνάει.
Ωραία. Και πότε θα φάμε ρε ‘σεις; Γιατί δηλαδή απλά να πεις «οκ ο άνθρωπος έφαγε σκόρδο, θα κάνουμε λίγη υπομονή, μια μέρα είναι».
Αντιθέτως, κοιτάμε ο ένας τον άλλο με αηδία και κάνουμε αυτήν την πανηλίθια ερώτηση που ουσιαστικά έχει ήδη απαντηθεί: «Έχεις φάει σκόρδο;». Ναι, έχω φάει. Γιατί ήθελα να φάω. Είναι τόσο ηλίθια αυτή η ερώτηση. Σαν να βλέπεις κάποιον με γύψο στο χέρι και να του λες «το έσπασες;». Όχι δεν είχα τι να κάνω και είπα να πάω μέχρι το ΚΑΤ.
Περισσότερο όμως αρνούμαι να κοιτάξω το καρνέ μου, για το ποιον θα συναντήσω ή παίζει να συναντήσω ή τι άποψη θα έχει για μένα αυτός που θα με μυρίσει. Δεν με νοιάζει βασικά. Η ηδονή του ψωμιού πάνω στη σκορδαλιά και του κρέατος στο τζατζίκι, είναι ασύλληπτη. Είναι ουσιαστικά μία ολόκληρη γαστριμαργική κουλτούρα.
Μήπως να ηρεμήσουμε λίγο;
Γιατί το σκόρδο λίγο πολύ είναι παντού. Και αν μυρίζει, είναι επειδή οι χημικές ενώσεις οι οποίες δημιουργούνται, περνούν μέσα στο αίμα σου καθαρίζοντας όλο σύστημα. Το βάζεις από το κοτόπουλο με τις πατάτες στο φούρνο μέχρι στην κόκκινη σάλτσα για τα μακαρόνια. Στις σαλάτες και στα βαριά κρέατα (βλέπε αρνί) ώστε να μην μυρίζουν. Αν λοιπόν τη βρίσκεις με τα παραπάνω, σεβάσου και όλους εμάς που θέλουμε να το απολαμβάνουμε στις πιο hardcore εκδοχές του.
Χωνέψτε το. Και αν δεν μπορείτε μία μέρα χωρίς μπόχα, ξεκινήστε από τα βασικά. Όπως με τους καπνιστές για παράδειγμα.
