Η σύλληψη της Ρούλας Πισπιρίγκου για τη δολοφονία της 9χρονης κόρης της Τζωρτζίνας έχει φέρει στο επίκεντρο των συζητήσεων τον όρο «Σύνδ...
Σύμφωνα με τη μυθολογία, η Μήδεια ερωτεύτηκε τον Ιάσονα - αρχηγό της Αργοναυτικής εκστρατείας - τον οποίο και βοήθησε προκειμένου ο ήρωας να αποκτήσει το Χρυσόμαλλο δέρας.
Όταν ο Ιάσονας την εγκατέλειψε, όμως, για να μνηστευτεί την κόρη του βασιλιά Κρέοντα, η Μήδεια προχώρησε σε ένα αποτρόπαιο έγκλημα, σκοτώνοντας τα δύο παιδιά της, Φέρητα και Μέρμερο, τα οποία είχε αποκτήσει με τον Ιάσονα.
Η μυθολογική αυτή ιστορία έδωσε το όνομα της στο σύνδρομο που εντοπίζεται σε γυναίκες που σκοτώνουν τα ίδια τους τα παιδιά. Διαβάστε παρακάτω πώς περιγράφουν το Σύνδρομο της Μήδειας εγκληματολόγοι και ψυχίατροι:
«Παιδοκτονία: To καθρέφτισμα της αυτοκτονίας»
Στις ακραίες παθολογικές περιπτώσεις το «Σύνδρομο της Μήδειας» αναφέρεται στο φαινόμενο της συστηματικής γυναικείας βίας και εγκληματικότητας προς τα παιδιά - και δη τα δικά της - η οποία εκφράζεται είτε ενεργητικά (σωματική- ψυχολογική-σεξουαλική κακοποίηση παιδιών) είτε παθητικά (παραμέληση παιδιών). Πρόκειται για γυναικεία διαστροφή επί εδάφους σοβαρής διαταραχής συμπεριφοράς.
Η Motz γράφει για την παιδοκτονία, πως «η γυναίκα χρησιμοποιεί το σώμα της, ως το πιο ισχυρό επικοινωνιακό μέσο, ως το μεγαλύτερο όπλο της.
Εξαιτίας της απόλυτης εξουσίας που έχει η μητέρα στα παιδιά της μέσα στον ιδιωτικό χώρο του σπιτιού της, μερικές διαταραγμένες γυναίκες, στερημένες από μητρική φροντίδα οι ίδιες, βλέπουν τα παιδιά τους ως ναρκισσιστική προέκταση του εαυτού τους.
Έτσι, αντί να στρέψει την καταστροφική οργή στον εαυτό της, στρέφει αυτή τη φονική παρόρμηση στο παιδί της.
Δηλαδή, η παιδοκτονία ως λειτουργία είναι το καθρέπτισμα της αυτοκτονίας στη φαντασία.
Σκοτώνοντας το κακό μέρος του εαυτού της που έχει προβληθεί πάνω στο παιδί, η μητέρα παροδικά έχει εξαφανίσει τα απαράδεκτα μέρη του εαυτού της που δεν έχει απαρτιώσει».
«Χρήση των παιδιών ως αποδιοπομπαίων τράγων»
«Η χρήση των παιδιών ως αποδιοπομπαίων τράγων για να ανακουφιστεί η προσωπική εσωτερική σύγκρουση, έχει αποδειχθεί ένας εξαιρετικά αποτελεσματικός τρόπος για να συντηρούμε τη συλλογική ψυχολογική μας ομοιόσταση…», έχει γράψει ο De Mause:
«Το παιδί χρησιμοποιείται ως δοχείο δηλητηρίου, όπου κανείς μπορεί να προβάλει κομμάτια της ψυχής του που αποποιείται…».
