Του Νίκου Διαμαντόπουλου - “Νήττων Ηλιδαίος” Ήταν 26 Οκτωβρίου του 1986. Ημέρα Κυριακή, ανήμερα του Αγίου Δημητρίου. Ο νεαρός καθηγη...
Ήταν 26 Οκτωβρίου του 1986. Ημέρα Κυριακή, ανήμερα του Αγίου
Δημητρίου. Ο νεαρός καθηγητής Μαθηματικών Χαράλαμπος Μπλιώνας,
που εργάζεται στην Αθήνα, έχει επισκεφθεί για το Σαββατοκύριακο, την
ιδιαίτερη πατρίδα του, το χωριό Λουτρό Ελασσόνας. Την ημέρα εκείνη, ο
Μπλιώνας θα επέστρεφε στην πρωτεύουσα, γιατί την επομένη και εν
όψει της εθνικής επετείου, εργαζόταν.
Ο Χαράλαμπος Μπλιώνας, το μεσημέρι της Κυριακής 26 Οκτωβρίου
1986, αναχωρεί από το χωριό του, για το ΚΤΕΛ της Λάρισας,
προκειμένου να πάρει το λεωφορείο για την Αθήνα. Φτάνει όμως στο
ΚΤΕΛ, λόγω μιας μικρής καθυστέρησης με το ΤΑΞΙ, πέντε λεπτά
αργότερα από την αναχώρηση του λεωφορείου. Το επόμενο δρομολόγιο,
είναι αργά το απόγευμα. Ο νεαρός εκπαιδευτικός μένει εκεί,
αναζητώντας τρόπο για να περάσει η ώρα. Κάποιος του λέει ότι στο
Αλκαζάρ έχει ωραίο παιχνίδι, της Α.Ε.Λ. που πάει για πρωτάθλημα, με
τον Π.Α.Ο.Κ. Θεσσαλονίκης.
Ο Μπλιώνας αφού το σκέφτεται, αν και
δεν έχει σχέση με το ποδόσφαιρο, παίρνει μια εφημερίδα και πάει στο
γήπεδο.
Ο Χαράλαμπος μπαίνει σε μια ουδέτερη… θύρα και κάθεται στην
κερκίδα του Αλκαζάρ, μακριά από οργανωμένους οπαδούς των δυο
ομάδων. Άλλωστε, το μόνο που θέλει, είναι μια ήρεμη γωνιά, για να
περάσει κάπως η ώρα. Σε κάποιο σημείο, αρκετή ώρα πριν από την
έναρξη του αγώνα, από το πέταλο που βρίσκονται οι οπαδοί του ΠΑΟΚ,
εκτοξεύονται… τρεις φωτοβολίδες. Φωτοβολίδες που πετάγονται προς το
απέναντι “πέταλο”, μέρος που βρίσκονται οι φίλαθλοι της Λάρισας.
Ενδιάμεσα είναι ο αγωνιστικός χώρος, που θα μπορούσαν άνετα να
βρίσκονται και αθλητές!
Οι δυο πέφτουν στο έδαφος, ενώ η τρίτη φεύγει
πλάγια, χτυπάει στο κάγκελο και καρφώνεται στον λαιμό του
Χαράλαμπου Μπλιώνα. Η μία από τις τρεις φωτοβολίδες, καρφώνεται
στην καρωτίδα του νέου ανθρώπου που καθόταν αμέριμνος, σε μια γωνιά
της κερκίδας, για να του περάσει λίγο η ώρα. Η φωτοβολίδα κόβει
ακαριαία την καρωτίδα του Χαράλαμπου Μπλιώνα.
«…Το αίμα, που
βγαίνει σαν σιντριβάνι από τον λαιμό. Παρόλα αυτά η αναμμένη
φωτοβολίδα, εξακολουθεί να καίει σφηνωμένη…» διαβάζει κανείς στο e-
soccer.gr. Στον δρόμο για το Νοσοκομείο, ο 29χρονος καθηγητής που δεν
πείραξε κανέναν, αφήνει την τελευταία του πνοή. Τα επόμενα χρόνια,
ακολούθησαν... κι άλλοι. Πιο πρόσφατα θύματα, ο 19χρονος Αλκιβιάδης
Καμπανός και ο 29χρονος Μιχαήλ Κατσουρής. Άνθρωποι νέοι και αυτοί,
που δεν πείραξαν κανέναν. Αθώα θύματα της οπαδικής βίας και του
χουλιγκανισμού. Άνθρωποι νέοι που δεν πρόλαβαν να ζήσουν τη ζωή
τους.
Ο Χαράλαμπος Μπλιώνας, από μια οικογένεια αγωνιστών της ζωής,
είχε προσφάτως διοριστεί στη Σ.Ε.Λ.Ε.Τ.Ε., ενώ σε λίγες μέρες θα
αρραβωνιαζόταν.
«Τα πάντα έμοιαζαν ρόδινα, όμως η μοίρα, με τη
μορφή μιας φωτοβολίδας στο έλεος του χουλιγκανισμού, είχε άλλο
σκοπό για αυτόν», θα γράψει αρκετά χρόνια αργότερα, ο Λευτέρης
Παυλίδης στο sportime.gr. Ακόμη κι ένα φοβερό και συγκλονιστικό
ρεπορτάζ της εκπομπής “Αθλητικοί Φάκελοι” της Δημόσιας Τηλεόρασης
(ΕΤ-1), δεν θα ήταν δυνατόν, να αποτυπώσει το μέγεθος, το βάθος και τις
διαστάσεις αυτής της ασύλληπτης τραγωδίας.
Πόσα χρόνια και τόσες δεκαετίες μετά… και σε τούτη τη χώρα που
λέγεται Ελλάδα, όλοι είμαστε εν δυνάμει, ένας νέος Χαράλαμπος
Μπλιώνας. Απεδείχθη περίτρανα και με τον πλέον τραγικό τρόπο, τόσο
με τον Άλκη Καμπανό όσο και με τον Μιχάλη Κατσουρή. Μιας και «όλα
τριγύρω αλλάζουν και όλα τα ίδια μένουν» που λέει κι ένα τραγούδι. “Η
βία στα γήπεδα”.
Η βία στην κάθε μορφή της και στα κάθε λογής γήπεδα,
παραμένει κυρίαρχη... Τρανό παράδειγμα, η τραγική ιστορία του
Ευάγγελου Γιακουμάκη. Σε μια κοινωνία που ψάχνει τρόπους να καλύψει
τα κόμπλεξ και τις ανασφάλειες της, σε βάρος των άλλων.
