Η γιορτή του Αγίου Γεωργίου είναι κινητή και η ημερομηνία εορτασμού εξαρτάται από το πότε πέφτει το Πάσχα. Για το 2024, δεδομένου ότι το Π...
Ο Άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος συγκαταλέγεται στους Μεγαλομάρτυρες και είναι
από τους πιο λαοφιλείς αγίους της εκκλησίας. Έζησε στα τέλη του 3ου - αρχές του
4ου αιώνα, στη διάρκεια της βασιλείας του Διοκλητιανού.
Η εποχή του υπήρξε εποχή σκληρών και εξοντωτικών διωγμών εναντίον της
χριστιανικής πίστης.
Ο Γεώργιος είχε μεγάλο αξίωμα, ήταν κόμης και διακρινόταν σε
όλες τις στρατιωτικές επιχειρήσεις για τη γενναιότητα και την ανδρεία του. Παρ' όλη
όμως τη δόξα και τις τιμές δεν αρνήθηκε να θυσιάσει τα πάντα και να ομολογήσει με
παρρησία μπροστά στον αυτοκράτορα και σε πολλούς άρχοντες τη χριστιανική του
πίστη. Υπέμεινε πολλά και φρικτά βασανιστήρια και στο τέλος αναδείχτηκε
Μεγαλομάρτυρας.
Ο Μεγαλομάρτυρας Γεώργιος γεννήθηκε
στην Καποδοκία από ευσεβείς γονείς και
έμεινε ορφανός από πατέρα στην ηλικία
των δέκα ετών. Η μητέρα του τον πήρε
μαζί της στην πατρίδα της την Παλαιστίνη, όπου είχε τα κτήματά της. Ο
Γεώργιος παρ' όλο που ήταν μικρός,
κατατάχθηκε στο στρατό, προήχθη σε
μεγάλα αξιώματα και έπαιρνε μέρος στις
συνελεύσεις των ανωτάτων αξιωματούχων του κράτους. Ο Διοκλητιανός
τον εκτιμούσε πολύ.
Από την εποχή του αυτοκράτορα Δεκίου
μέχρι την εποχή που στο θρόνο ανέβηκε
ο Διοκλητιανός, το 283 μ.Χ., η χριστιανική εκκλησία μεγάλωσε πάρα πολύ,
γιατί επικρατούσε ειρήνη.
Οι χριστιανοί
πήραν πολλές δημόσιες θέσεις, έκτισαν
πολλούς και μεγάλους ναούς, διάφορα
σχολεία και οργάνωσαν τη διοίκηση και
τη διαχείριση των εκκλησιών και της
φιλανθρωπίας.
Ο Διοκλητιανός αρχικά εργάστηκε για
την οργάνωση του αχανούς κράτους
του. Προσέλαβε στρατηγούς για βοηθούς του, που τους ονόμασε αυτόκράτορες και καίσαρες, κι αφού πέτυχε
να υποτάξει τους εχθρούς του κράτους
και να σταθεροποιήσει τα σύνορά του,
στράφηκε στα εσωτερικά ζητήματα.
Δυστυχώς, στράφηκε εναντίον της χριστιανικής θρησκείας για να ανορθώσει
την ειδωλολατρεία. Γι' αυτό το λόγο
κάλεσε τους βοηθούς του καίσαρες το
303 μ.Χ. και τους στρατηγούς στην
πρωτεύουσα του Ανατολικού Ρωμαϊκού
Κράτους σε τρεις γενικές συγκεντρώσεις.
Ανάμεσά τους βρισκόταν και ο
Γεώργιος που διακρίθηκε πολλές φορές
στους πολέμους.
Συγκεντρώθηκαν όλοι για να πάρουν
αποφάσεις για την εξόντωση και τον
αφανισμό της χριστιανικής πίστης.
Πρώτος μίλησε ο Διοκλητιανός και
επέβαλε σε όλους να αναλάβουν τον
εξοντωτικό αγώνα εναντίον του χριστιανισμού. Όλοι υποσχέθηκαν ότι θα
καταβάλλουν κάθε προσπάθεια, εκτός
από τον Γεώργιο που σηκώθηκε και
είπε: "Γιατί, βασιλιά και άρχοντα, θέλετε να χυθεί αίμα δίκαιο και άγιο και να
εξαναγκάσετε τους χριστιανούς να
προσκυνήσουν και να λατρεύουν τα
είδωλα;". Και διακήρυξε την αλήθεια
της χριστιανικής θρησκείας και τη
θεότητα του Χριστού.
Μόλις τελείωσε όλοι προσπάθησαν να
τον πείσουν να μετανοήσει για όσα
είπε, ηρεμώντας έτσι τον Δοκλητιανό.
Αλλά ο Γεώργιος παρέμεινε σταθερός
και με θάρρος διακήρυξε τη χριστιανική
του πίστη.
Στη φυλακή
Οργισμένος ο Διοκλητιανός διέταξε να
τον φυλακίσουν και να του περισφίγξουν τα πόδια στο ξύλο και αφού τον ξαπλώσουν ανάσκελα να βάλουν στο
στήθος του μεγάλη και βαριά πέτρα.
Το άλλο πρωί ο Διοκλητιανός διέταξε να
του παρουσιάσουν τον Γεώργιο για να
τον ανακρίνει. Και πάλι αυτός έμεινε
ακλόνητος στην ομολογία του και παρ'
όλες τις κολακείες και τις υποσχέσεις του
αυτοκράτορα, διακήρυττε την πίστη του
και μιλούσε για τους ουράνιους θησαυρούς. Ο Διοκλητιανός εξοργίστηκε από τα
λόγια του και διέταξε τους δήμιους να
τον δέσουν σ' ένα μεγάλο τροχό για να
κομματιαστεί το σώμα του. Μάλιστα,
ειρωνεύτηκε την ανδρεία του Γεωργίου
και τον κάλεσε να προσκυνήσει τα
είδωλα.
Ο Γεώργιος ευχαρίστησε τον Θεό
που τον αξίωνε να δοκιμαστεί και δέχτηκε με ευχαρίστηση να υποστεί το
μαρτύριο που θα χώριζε σε μικρά κομμάτια το σώμα του, επειδή γύρω από τον
τροχό υπήρχαν κοφτερά σίδερα που
έμοιαζαν με μαχαίρια. Πραγματικά, μόλις
ο τροχός κινήθηκε, τα κοφτερά σίδερα
άρχισαν να κόβουν το σώμα του. Τότε
ακούστηκε μία φωνή από τον ουρανό
που έλεγε: "Μη φοβάσαι Γεώργιε, γιατί
εγώ είμαι μαζί σου" και αμέσως ένας
άγγελος τον ελευθέρωσε θεραπεύοντας
το καταπληγωμένο σώμα του.
Ο Γεώργιος αφού απέκτησε το θαυμάσιο
παράστημά του, με όψη αγγελική,
παρουσιάστηκε στον Διοκλητιανό που
είχε πάει με άλλους να κάνει θυσίες.
Μόλις τον είδαν έμειναν έκθαμβοι και
απορημένοι. Μερικοί ισχυρίστηκαν πως
είναι κάποιος που του μοιάζει και άλλοι
είπαν ότι είναι φάντασμα. Καθώς όμως
σχολίαζαν το γεγονός, εμφανίστηκαν
μπροστά στον βασιλιά δύο αξιωματικοί
του, ο Πρωτολέοντας και ο Ανατόλιος με
χίλιους στρατιώτες και ομολόγησαν τη
πίστη τους στον Χριστό.
Ο Διοκλητιανός
θύμωσε τόσο πολύ και διέταξε να τους
σκοτώσουν, κάτι που έγινε αμέσως.
Έπειτα διέταξε να γεμίσουν ένα λάκκο με
ασβέστη και νερό και αφού ρίξουν μέσα
τον Γεώργιο να τον αφήσουν τρεις ημέρες και τρεις νύχτες, έτσι που να διαλυθούν τα κόκκαλά του. Πραγματικά, οι
δήμιοι τον έριξαν στο ζεματιστό ασβέστη
και έκλεισαν το στόμιο του λάκκου. Μετά
από τρεις ημέρες ο Διοκλητιανός έστειλε
στρατιώτες να ανοίξουν τον λάκκο. Με
μεγάλη τους έκπληξη βρήκαν τον
Γεώργιο όρθιο, μέσα στον ασβέστη και
προσευχόταν. Το γεγονός εντυπωσίασε
και προκάλεσε θαυμασμό και ενθουσιασμό στο λαό, που φώναζε: "Ο Θεός
του Γεωργίου είναι Μεγάλος". Ο Διοκλητιανός ζήτησε εξηγήσεις από τον
Γεώργιο, που έμαθε τις μαντικές τέχνες
και πώς τις χρησιμοποιεί.
Ο Γεώργιος του
απάντησε πως όλα ήταν αποτέλεσμα της
θείας χάρης και όχι έργα μαντείας και
γοητείας. Ο Διοκλητιανός οργισμένος διέταξε να του φορέσουν πυρακτωμένα παπούτσια με σιδερένια καρφιά και να τον
εξαναγκάσουν να περπατάει. Ο άγιος
προσευχόταν και περπατούσε χωρίς να
πάθει τίποτα. Ο Διοκλητιανός διέταξε
πάλι να τον φυλακίσουν και σκέφτηκε να
καλέσει τους άρχοντες για να αποφασίσουν τι θα κάνουν στον Γεώργιο. Και
αφού τον έδειραν με μαστίγια και κατάπλήγωσαν το σώμα του τον παρουσίασαν
στον Διοκλητιανό, που έμεινε έκπληκτος
να βλέπει τον Γεώργιο να λάμπει σαν
άγγελος. Γι' αυτό κάλεσε τον μάγο
Αθανάσιο, για να λύσει τα μάγια του
Γεωργίου.
Αβλαβής από το δηλητήριο
Ήρθε ο μάγος Αθανάσιος κρατώντας στα
χέρια του δύο πήλινα αγγεία, όπου υπήρχε ισχυρό δηλητήριο. Στο πρώτο αγγείο
το δηλητήριο προξενούσε τρέλα, ενώ στο
δεύτερο τον θάνατο. Αμέσως οδήγησαν
τον Γεώργιο και τον μάγο Αθανάσιο στον
Διοκλητιανό, που διέταξε να πιει το δηλητήριο του πρώτου αγγείου. Ο Γεώργιος
το ήπιε, αφού πρώτα προσευχήθηκε
λέγοντας: "Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός
ημών, ο ειπών καν θανάσιμον τι πίωτιν,
ου μη αυτούς βλάψη, θαυμάστωσον νυν
τα ελέη σου". Δεν έπαθε απολύτως
τίποτα. Ο βασιλιάς διέταξε να του
δώσουν να πιει και από το δεύτερο αγγείο
και πάλι δεν έπαθε τίποτα. Αν και όλοι
έμειναν έκπληκτοι από το θαύμα, ο
Διοκλητιανός εξακολουθούσε να πιστεύει
ότι ο Γεώργιος ήξερε μάγια. Ο μάγος
Αθανάσιος που ήξερε πόσο δραστικά
ήταν τα δηλητήρια, γονάτισε μπροστά
στον Γεώργιο ομολογώντας τη πίστη του
στον αληθινό Θεό. Ο Διοκλητιανός
διέταξε και τον σκότωσαν αμέσως. Εκείνη
τη στιγμή έφθασε η γυναίκα του
Διοκλητιανού, Αλεξάνδρα, που ομολόγησε
τη πίστη της στον αληθινό Θεό. Ο
Διοκλητιανός διέταξε να την φυλακίσουν
και την επόμενη ημέρα να της κόψουν το
κεφάλι.
Το μαρτυρικό τέλος του Γεωργίου
Ο Γεώργιος κλείστηκε στη φυλακή και τη
νύχτα είδε στο όνειρό του τον Χριστό,
που του ανέγγειλε ότι θα πάρει το
στεφάνι του μαρτυρίου και θα αξιωθεί
της αιωνίου ζωής. Σαν ξημέρωσε
διατάχτηκαν οι στρατιώτες να τον
παρουσιάσουν στον Διοκλητιανό.
Πραγματικά ο Γεώργιος βάδιζε γεμάτος
χάρη προς τον βασιλιά, επειδή γνώριζε
ότι έφτασε το τέλος του. Μόλις τον
αντίκρισε ο Διοκλητιανός του πρότεινε να
πάνε στο ναό του Απόλλωνα για να
θυσιάσει στο είδωλό του. Όταν μπήκε ο
Γεώργιος στο ναό σήκωσε το δεξί του
χέρι και αφού έκανε το σημείο του
σταυρού, διέταξε το είδωλο να πέσει κάτι
που έγινε κι έσπασε σε κομμάτια. Ο
ιερέας των ειδώλων και ο λαός θύμωσαν
και φώναζαν στον βασιλιά να τον θανατώσει. Ο Διοκλητιανός έβγαλε τότε διαταγή και ο δήμιος του έκοψε το κεφάλι.
Η μεταφορά της κολώνας
Μια γυναίκα αγόρασε μία κολώνα και δεν
μπορούσε να τη στείλει στη Ρώμη που
κτιζόταν εκεί μια εκκλησία του αγίου
Γεωργίου. Είδε λοιπόν στο όνειρό της τον
άγιο, που μαζί της σήκωσε την κολώνα
και την έριξαν στη θάλασσα. Η κολώνα
βρέθηκε στη Ρώμη με μια επιγραφή να
τοποθετηθεί στο δεξί μέρος της εκκλησίας.
Σωτηρία ενός αιχμάλωτου στρατιώτη
Στην Παφλαγονία του Πόντου τιμούσαν
πολύ τον άγιο και μάλιστα είχαν κτιστεί
προς τιμή του πολλοί ναοί. Όλοι
τιμούσαν τον άγιο, τόσο ώστε κάθε
οικογένεια να δίνει το όνομά του σε ένα
από τα αρσενικά παιδιά της. Αυτό συνέβη
σε μια ευσεβή οικογένεια. Μεγάλωσε το
παιδί της που ήταν φρόνιμο, ηθικό,
συνετό και όταν έγινε είκοσι ετών τον
κάλεσαν στο στρατό. Στις μάχες που
έγιναν εναντίον των βαρβάρων πολλοί
χριστιανοί, μεταξύ των οποίων και ο
νεαρός Γεώργιος, έπεσαν σε ενέδρα και
από αυτούς άλλους έσφαξαν, άλλους
έκαν υπηρέτες και άλλους πούλησαν
δούλους. Ο Γεώργιος έγινε υπηρέτης
κάποιου αξιωματικού, που τον εκτίμησε
πολύ.
Οι γονείς του Γεωργίου για ένα ολόκληρο
χρόνο πενθούσαν κι έκλαιγαν απαρηγόρητοι για το χαμένο τους παιδί. Καθημερινά πήγαιναν στην εκκλησία και γονατιστοί παρακαλούσαν θερμά τον Θεό να
τους φανερώσει τι έγινε το αγαπημένο
τους παιδί. Αλλά και ο Γεώργιος από την
εξορία του, προσευχόταν στον Θεό να
τον απαλλάξει από τη σκλαβιά και να τον
αξιώσει να συναντηθεί με τους αγαπημένους του γονείς. Πέρασε λοιπόν ένας
χρόνος από τότε που εξαφανίστηκε.
Έφτασε μάλιστα και η γιορτή του αγίου
και οι γονείς, που πάντα είχαν την ελπίδα
ότι το παιδί τους ζει, κάλεσαν τους
συγγενείς τους για δείπνο. Εκείνη την
ημέρα ο αξιωματικός του Γεωργίου, του
ζήτησε να του πλύνει τα πόδια πριν από
το φαγητό και ηι' αυτό ο Γεώργιος πήγε
να ζεστάνει νερό.
Όλη την ημέρα ο
Γεώργιος έκλαιγε και παρακαλούσε τον
άγιό του που γιόρταζε να τον ελευθερώσει και να τον οδηγήσει κοντά στους
γονείς του. Μόλις το νερό έβρασε και το
ετοίμασε για τον αφέντη του, παρουσιάστηκε μπροστά του ο άγιος έφιππος
σε ένα άσπρο άλογο και αφού ανέβασε
το νέο σε αυτό αμέσως τον έφερε στο
σπίτι του την ώρα που βρίσκονταν όλοι
οι καλεσμένοι στο τραπέζι. Έμειναν όλοι
κατάπληκτοι και όταν εκείνος τους
διηγήθηκε με κάθε λεπτομέρεια τι συνέβη, όλοι γεμάτοι χαρά δόξασαν τον Θεό.
Η επιστροφή του γιου της χήρας
Στη Μυτιλήνη ήρθαν πειρατές από την
Κρήτη για να κλ'εψουν, λεηλατήσουν και
αιχμαλωτίσουν όσο το δυνατό περισσότερους μπορούσαν. Σκέφτηκαν, λοιπόν,
να κάνουν την επιδρομή τους την ημέρα
της γιορτής του αγίου Γεωργίου που όλοι
θα βρίσκονταν συγκεντρωμένοι στην
εκκλησία. Πραγματικά οι πειρατές έκαν
την επίθεσή τους και μεταξύ αυτών που
αιχμαλώτισαν ήταν κι ένας πολύ ωραίος
νέος, γιος μιας πλούσιας χήρας. Οι πειρατές τον χάρισαν στον Αμιράν της
Κρήτης που τον έβαλε υπηρέτη της τράπεζάς του.
Η μάνα του, από τη στιγμή που χάθηκε ο
γιος της, έκλαιγε και παρακαλούσε τον
Θεό και τον άγιο να της φανερώσει το
χαμένο της παιδί. Ο Μεγαλομάρτυρας
Γεώργιος δεν άργησε να εκπληρώσει τον
πόθο της πονεμένης μάνας. Και ενώ ο
νέος ετοιμαζόταν να προσφέρει κρασί
στον Αμιράν, ο άγιος Γεώργιος τον
άρπαξε και τον μετέφερε στην μάνα του. Και οι δύο δεν πίστευαν στα μάτια τους.
Όταν συνήλθαν δόξασαν τον Θεό και τον
άγιο για τον παράξενο τρόπο της απελευθέρωσης.
Ευεργέτης αλλά και τιμωρός
Στην Παφλαγονία, υπήρχε ένας μεγάλος
ναός προς τιμή του αγίου Γεωργίου και
στην πλατεία του ναού τα παιδιά έπαιζαν.
Ένα από αυτά δεν μπορούσε να νικήσει
σε κανένα από τα πολλά αγωνίσματα, γι'
αυτό τα άλλα το ειρωνεύονταν και το
περιγελούσαν. Τότε στράφηκε προς την
εικόνα του αγίου Γεωργίου και τον παρακάλεσε να τον βοηθήσει να νικήσει και
υποσχέθηκε ότι θα του προσφέρει ένα
σφουγγάτο, δηλαδή φαγητό από αβγά
τηγανισμένα με κρεμμύδια και μυρωδικά.
Μόλις έκανε το τάξιμο άρχισε να παλεύει
με τα άλλα παιδιά τα οποία και νίκησε.
Αμέσως πήγε στο σπίτι του και μόνος του
έφτιαξε το σφουγγάτο και το έβαλε
μπροστά στην εικόνα του αγίου.
Ύστερα
από λίγη ώρα έφτασαν εκεί τρεις νέοι για
να προσκυνήσουν και μόλις είδαν το
φαγητό σκέφτηκαν να το φάνε. Και είπαν
μεταξύ τους: "Τι τα θέλει αυτά ο άγιος;
Μήπως πρόκειται να τα φάει;". Κάθισαν
λοιπόν και έφαγαν το σφουγγάτο στα
σκαλοπάτια της εκκλησίας. Όταν θέλησαν
να φύγουν δεν μπορούσαν να σηκωθούν
γιατί είχαν κολλήσει στα μαρμάρινα
σκαλοπάτια. Έκαναν τότε φτηνά τάματα
στον άγιο για να ξεκολλήσουν αλλά
τίποτα. Όταν έκαν ακριβό τάμα, να δώσει
ο καθένας τους από ένα φλουρί, τότε
μόνο μπόρεσαν να απελευθερωθούν.
Μόλις βγήκαν από την εκκλησία και πήραν
θάρρος είπαν στον άγιο: "Άγιε Γεώργιε, τα
σφουγγάτα σου είναι ακριβά, γι' αυτό και
μεις δεν θα ξαναγοράσουμε τίποτα από
εσένα".
Η κόρη του βασιλιά γλυτώνει από τον
δράκοντα
Στην ανατολική επαρχία της Αττάλειας και
στη πόλη Αλαγία, βασίλευε κάποιος
Σέλβιος που ήταν χριστιανομάχος. Είχε
βασανίσει πολλούς χριστιανούς για να
αρνηθούν τη πίστη τους κι έπειτα τους
σκότωνε.
Κοντά στη πόλη υπήρχε ένας δράκοντας
φοβερός που καθημερινά άρπαζε ζώα
ή ανθρώπους και τα έτρωγε. Οι κάτοικοι
είχαν πανικοβληθεί και απέφευγαν να
περνούν από εκεί. Κάποτε ο βασιλιάς
συγκέντρωσε στρατό και πήγε για
να σκοτώσει το άγριο θηρίο. Όμως δεν τα
κατάφερε κι επέστρεψε άπραγος. Όταν
είδαν οι κάτοικοι ότι ο βασιλιάς απέτυχε
να σκοτώσει τον δράκοντα, πήγαν να τον
ρωτήσουν γιατί δεν μπόρεσε να βρει
τρόπους να εξοντώσει το θηρίο.
Ο
βασιλιάς, ύστερα από συμβουλή που του
έδωσαν οι ιερείς των ειδώλων είπε στο
πλήθος: "Γνωρίζετε ότι επιχειρήσαμε
αρκετές φορές να σκοτώσουμε το θηρίο
και δεν το κατορθώσαμε γιατί έτσι ήταν
το θέλημα των θεών. Τώρα, λοιπόν, σύμφωνα με την εντολή τους, θα πρέπει ο
καθένας μας να στέλνει το παιδί του για
να το τρώει ο δράκοντας. Ακόμα κι εγώ
θα στείλω τη μοναδική μου κόρη, όταν
έρθει η σειρά της". Έτσι λοιπόν ο λαός
υπάκουσε τη διαταγή του βασιλιά γιατί
δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά.
Έστελναν τα παιδιά τους με δάκρυα και
θρήνο να καταβροχθίζονται από το θηρίο. Όταν ήρθε και η σειρά της κόρης του
βασιλιά ξετυλίχτηκαν τραγικές στιγμές. Ο
βασιλιάς χτυπούσε το στληθος του και το
πρόσωπό του, τραβούσε τα γένια του και
με λυγμούς έλεγε: "Αλοίμονο σε μένα. Τι
να πρωτοκλάψω γλυκό μου παιδί; Τον
χωρισμό μας ή τον ξαφνικό σου θάνατο
που θα δω σε λίγο; Τι να πρωτοθρηνήσω
αγαπημένο μου παιδί, το κάλλος σου ή
τον τρόμο, που σε λίγο θα νιώσεις σαν σε
κατασπαράζει το θηρίο; Αλίμονό σου κόρη
μου που έλαμπες σαν πολύφωτη λαμπάδα
στο παλάτι μου και περίμενα την ώρα
που θα γιόρταζα τους γάμους σου. Που
θα βρω πια παρηγοριά και πώς θα ζήσω
μακριά σου; Τι τη θέλω τη ζωή και τα
παλάτια χωρίς εσένα;".
Αυτά έλεγε ο απαρηγόρητος βασιλιάς.
Έπειτα γύρισε προς το πλήθος και είπε:
"Αγαπητοί μου φίλοι και άρχοντες, ζητώ
να με συμπονέσετε. Σας προσφέρω
πλούτη και όσα θέλετε, ακόμα και τη
βασιλεία μου, αλλά να μου κάνετε τη
χάρη να μου χαρίσετε το μονάκριβο παιδί
μου, αλλιώτικα αφήστε και μένα να πάω
μαζί της". Κανένας δεν συγκινήθηκε από
τα λόγια του βασιλιά, γιατί αυτός ήταν
που έβγαλε τη διαταγή για να βρίσκουν
τα παιδιά τους τέτοιο φρικτό τέλος. Όλοι
με μια φωνή του είπαν ότι και στο παιδί
του πρέπει να εφαρμοστεί η διαταγή
του.
Σαν δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά
ο βασιλιάς τη συνόδευσε μέχρι τη πύλη
της πόλης. Αφού την αγκάλιασε και την
φίλησε την παρέδωσε στους ανθρώπους
για να την οδηγήσουν στη λίμνη.
Πραγματικά οι άνθρωποι την άφησαν κι
έφυγαν. Ο λαός έβλεπε μέσα από τα
τείχη την κόρη που καθόταν κοντά στη
λίμνη και περίμενε το τέλος της.
Εκείνο τον καιρό ο Μέγας Γεώργιος, που
δεν είχε ακόμα ομολογήσει την χριστιανική του πίστη, ήταν κόμης και αρχηγός
στρατιωτικής μονάδας στο στράτευμα
του Διοκλητιανού. Επέστρεφε στην Καππαδοκία από μια εκστρατεία που έκανε
μαζί με τον Διοκλητιανό. Περνώντας από
τη λίμνη θέλησε να ποτίσει το άλογό του
και ο ίδιος να ξεκουραστεί. Όταν είδε την
κόρη του βασιλιά να κλαίει και να
διακατέχεται από αγωνία και τρόμο, την
πλησίασε και την ρώτησε γιατί έκλαιγε
και γιατί ο λαός την παρακολουθούσε
μέσα από τα τείχη. Η κόρη του ζήτησε να
φύγει γιατί κινδύνευε να χάσει τη ζωή
του και ήταν τόσο νέος και ωραίος.
Ο Γεώργιος επέμενε να μάθει τι συμβαίνει
και πάλι η κόρη τον παρακάλεσε να φύγει
γρήγορα για να μη πεθάνει άδικα μαζί
της. Και ο Γεώργιος της είπε: "Πες μου
την αλήθεια γιατί κάθεσαι εδώ και
ορκίζομαι στον Θεό που εγώ πιστεύω ότι
δεν θα σε αφήσω μόνη, αλλά θα σε
ελευθερώσω από το θάνατο, αλλιώτικα
θα πεθάνω κι εγώ μαζί σου".
Τότε η κόρη του διηγήθηκε όσα
συνέβησαν.
Αφού άκουσε τα γεγονότα
ρώτησε την κόρη: "Σε ποιο Θεό
πιστεύουν ο πατέρας σου και η μητέρα
σου και ο λαός;". Κι εκείνη απάντησε:
"Πιστεύουν στον Ηρακλή και στη θεά
Άρτεμη". Ο Γεώργιος τότε της είπε: "Από
σήμερα να μη φοβάσαι ούτε να κλαις.
Μόνο πίστεψε στον Χριστό, που πιστεύω
εγώ, και θα δεις τη δύναμη του Θεού
μου. Έχε θάρρος στο Θεό που
δημιούργησε τον ουρανό και τη γή και τη
θάλασσα διότι ο Χριστός πρόκειται να
καταργήσει τη δύναμη του θηρίου και θα
ελευθερωθούν και ακόμα θα διώξουν το
φόβο του θηρίου όλοι οι κάτοικοι αυτού
του τόπου. Μείνε λοιπόν εδώ και μόλις
δεις το θηρίο να έρχεται, φώναξέ με".
Τότε ο Γεώργιος γονάτισε και αφού
σήκωσε τα χέρια προς τον ουρανό
προσευχήθηκε να υποτάξει το θηρίο για
να γνωρίσουν όλοι τον μόνο αληθινό
Θεό. Τότε ακούστηκε φωνή από τον
ουρανό που του είπε: "Εισακούσθηκε η
δέησή σου Γεώργιε και κάνε όπως θέλεις,
διότι εγώ θα είμαι πάντοτε μαζί σου".
Μόλις τέλειωσε την προσευχή του άκουσε τη φωνή της κόρης να τον καλεί γιατί
την πλησίαζε το θηρίο.
Ο Γεώργιος έτρεξε κοντά της και είδε ένα
θηρίο φοβερό που έβγαζε από τα μάτια
του φωτιά και ήταν τόσο εξαγριωμένο και
απαίσιιο που έδινε τρομερό θέαμα.
Αμέσως ο Γεώργιος έκανε τον σταυρό
του και παρακάλεσε τον Θεό να το
ημερέψει. Κι έτσι έγινε. Ο φοβερός δράκοντας με τα μεγάλα δόντια έπεσε στα
πόδια του αλόγου του και ενώ κυλιόταν
και βρυχόταν, ο άγιος είπε στη κόρη:
"Βγάλε τη ζώνη σου και δέσε με αυτή τον
δράκοντα από το λαιμό". Η κόρη το
έκανε άφοβα και ευχαριστούσε τον
Γεώργιο που της έσωσε τη ζωή. Ο
Γεώργιος, αφού ανέβηκε στο άλογό του,
της είπε να τον σύρει μέχρι την πόλη.
Όταν είδαν οι κάτοικοι το παράξενο
θέαμα, την κόρη δηλαδή να σέρνει τον
δράκοντα, τράπηκαν σε φυγή. "Μη
φοβάστε, σταθείτε και δείτε τη δόξα του
Θεού και τη σωτηρία σας", τους είπε ο
Γεώργιος και όλοι σταμάτησαν και περίμεναν να τον ακούσουν. Τους προέτρεψε
να πιστέψουν στον αληθινό Θεό και αυτοί
δέχτηκαν. Αφού σήκωσε το χέρι του κτύπησε με το ακόντιο το θηρίο και το
σκότωσε. Έπειτα παρέδωσε στον βασιλιά
την κόρη του. Όλοι ένιωσαν χαρά και
αφού γονάτισαν καταφιλούσαν τα πόδια
του και ευχαριστούσαν τον Θεό που τους
ελευθέρωσε από το θηρίο.
Ο Γεώργιος κάλεσε τον επίσκοπο Αλέξανδρο και βάπτισε τον βασιλιά, τους άρχοντες και όλο τον λαό. Μέσα σε δεκαπέντε
ημέρες βαπτίστηκαν σαραντα πέντε
χιλιάδες. Αφού βαπτίστηκαν όλοι και
έγινε χαρά μεγάλη στη γη και στον
ουρανό έκτισαν και μια μεγάλη εκκλησία
στο όνομα του Θεού. Ο Γεώργιος πήγε να
την δει. Μόλις μπήκε στο άγιο βήμα και
προσευχήθηκε, βγήκε πηγή αγιάσματος
και σκορπίστηκε ευωδία στο ναό. Η πηγή
αυτή σώζεται μέχρι σήμερα.
Ο Γεώργιος, αφού αποχαιρέτησε τον
βασιλιά και το λαό, έφυγε για την
πατρίδα του την Καππαδοκία. Στο δρόμο
του συνάντησε τον διάβολο με τη μορφή
ανθρώπου. Κρατούσε δύο ραβδιά πάνω
στα οποία στηριζόταν σαν γέρος.
Φαινόταν μάλιστα σα νικημένος και καταφρονημένος στρατιώτης. Χαιρέτησε τον
Γεώργιο με το όνομά του και ο Γεώργιος,
Που τον κατάλαβε αμέσως ότι ήταν ο
διάβολος τον ρώτησε πως τον ξέρει και
μόνο ο διάβολος θα τον γνώριζε αφού
ποτέ δεν είχαν συναντηθεί. Ο διάβολος
απάντησε: "Πώς τολμάς να υβρίζεις τους
αγγέλους του Θεού και ρωτάς ποιος είμαι
εγώ; Μάθε να μιλάς καλά". Ο Γεώργιος
του είπε: "Αν είναι όπως τα λες και είσαι
άγγελος ακολούθησέ με. Αν όμως είσαι
πνεύμα πονηρό, να μη μετακινηθείς από
τη θέση σου". Μόλις ολοκλήρωσε ο
διάβολος βρέθηκε δεμένος και φώναξε:
"Αλίμονό μου, τι κακιά ώρα ήταν αυτή
που σε συνάντησα; Τι κακό έπαθα να
πέσω στα χέρια σου".
Ο Γεώργιος
βεβαιώθηκε ότι ήταν πνεύμα πονηρό και
του είπε: "Σε ορκίζω στον Θεό να μου
πεις τι πρόκειται να μου κάνεις". Και ο
δαίμονας απάντησε: "Εγώ Γεώργιε είμαι
από το δεύτερο τάγμα του Σατανά και
όταν ο Θεός έκανε τον ουρανό και
διαχώρισε τη γη από τα νερά ήμουν
παρών. Έκαμα φοβερές βροντές και
αστραπές, έδεσα κεφαλές και τώρα από
την περηφάνεια μου κατάντησα κάτω
στον Άδη κι έγινα δαίμονας. Ζήλεψα τη
χάρη που σου δόθηκε και ήθελα να σε
παραπλανήσω για να με προσκυνήσεις.
Αλλά πλανήθηκα και τώρα δεν μπορώ να
λυθώ. Σε παρακαλώ, θυμήσου την
προηγούμενη μου ευτυχία και μη με
αφήσεις να επιστρέψω στην άβυσσο,
γιατί σου τα είπα όλα".
Τότε ο Γεώργιος ύψωσε τα χέρια στον
ουρανό και είπε: "Σε ευχαριστώ Κύριέ
μου, διότι μου παρέδωσες στα χέρια μου
τον πονηρό δαίμονα, που πρόκειται να
σταλεί σε σκοτεινό τόπο για να τιμωρείται
αιώνια".
Μόλις είπε αυτά, επετίμησε και απόλυσε
το πονηρό πνεύμα.
