Ο δρόμος είναι το σύμπτωμα, όχι η αιτία. Η απομόνωση είναι πολιτική και διαρκής. Στην επικαιρότητα των τελευταίων ημερών, η λέξη «δρόμο...
Στην επικαιρότητα των τελευταίων ημερών, η λέξη «δρόμος» μονοπωλεί τις συζητήσεις στην Ηλεία. Και δικαίως. Η κατασκευή ενός σύγχρονου αυτοκινητόδρομου που να ενώνει την Πάτρα με τον Πύργο –και με αυτόν και την Αμαλιάδα– αποτελεί ένα πάγιο αίτημα δεκαετιών. Ένα αίτημα ζωής, ασφάλειας, ανάπτυξης.
Όμως η αλήθεια είναι πως η Αμαλιάδα δεν απομονώθηκε τώρα.
Ο δρόμος είναι απλώς το κερασάκι στην τούρτα της μακρόχρονης εγκατάλειψης.
Η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του νομού δεν απομονώθηκε από κάποια γεωγραφική μοίρα. Απομονώθηκε πολιτικά. Από επιλογές – ή μάλλον, από την απουσία επιλογών – εκείνων που κατά καιρούς εκλέχθηκαν για να την εκπροσωπήσουν.
Δημοτικές και περιφερειακές αρχές, βουλευτές και κυβερνητικοί παράγοντες, όλοι πέρασαν αφήνοντας λόγια, υποσχέσεις, ελπίδες.
Έργα όμως, ελάχιστα.
Η Αμαλιάδα έχασε σχολές, υπηρεσίες, ευκαιρίες. Δεν απέκτησε ποτέ μια στρατηγική για να αξιοποιήσει την ιστορία, τον κάμπο, τη θάλασσα, τη νεολαία της. Δεν στήριξε ποτέ ουσιαστικά τους ανθρώπους της που θέλουν να μείνουν, να δημιουργήσουν, να προσφέρουν. Και όταν η συζήτηση περιορίζεται σε έναν δρόμο, είναι γιατί όλα τα άλλα έχουν ήδη χαθεί.
Η Αμαλιάδα είναι απομονωμένη από τα κέντρα λήψης αποφάσεων. Όχι γιατί είναι μικρή –δεν είναι. Όχι γιατί δεν έχει δυνατότητες –έχει πολλές. Αλλά γιατί εδώ και χρόνια, οι «εκπρόσωποι» δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Δεν διεκδίκησαν, δεν συγκρούστηκαν, δεν απαίτησαν. Αρκέστηκαν στο να επιβιώνουν πολιτικά μέσα από συμμαχίες βολικές, λόγια γενικά και φωτογραφίες με κορδέλες.
Οι πολίτες της Αμαλιάδας δεν ζητούν πια θαύματα. Ζητούν το αυτονόητο: να πάψουν να νιώθουν αόρατοι. Να έχουν φωνή. Να έχουν ελπίδα.
Και το πιο βασικό: να έχουν εκπροσώπους που να πιστεύουν στον τόπο τους όσο κι εκείνοι.
Γιατί όταν ο δρόμος τελικά φτιαχτεί, τι θα μείνει αν πίσω του δεν υπάρχει τίποτα άλλο;
Μια πόλη που κοιτάζει την άσφαλτο, ελπίζοντας να τη συνδέσει με ένα μέλλον που κάποιοι ξέχασαν να της δώσουν.
